Մի քանի օր առաջ էր, քայլում էի հրապարակով ու սովորականի պես մենակ քայլելու դեպքում մեկին զանգում ու այդ օրվանից խոսելով, մարդաշատ փողոցներով շարունակում էի ճանապարհս։ Մի երիտասարդ մոտեցավ ինձ ու ձեռքը մեկնելով՝ կանգնեց դիմացս։ Խոսքով տարված լինելով՝ մտածեցի թռուցիկներ է բաժանում ու սիրով վերցրի այն։ Երբ խոսքից կտրվելով նայեցի ձեռքիս, հասկացա, որ վերջինս սրբապատկերներ էր վաճառում։ Հակառակի պես մանրադրամ չունեի։ Նա լսեց, ժպտաց ու ասաց.
֊Բան չկա, նվիրում եմ,- ու շարունակեց ճանապարհը։
Չգիտեմ թե ոնց, բայց կարողացա մանրել ձեռքիս գումարը, գտա վաճառողին ու գումարը փոխանցեցի նրան։
֊Չէ՜, շատ եք տալիս, նկարը 100 դրամ է։
Ստիպեցի, որ վերցնի, իսկ ինքը ինձնից համառ գտնվելով պատասխանեց.
֊Դե ուրեմն այս մի քանի հատ նկարն էլ վերցրեք։
Գրպանից հանեց նկարներն ու հարցրեց՝ որն ուզում ես վերցրու։
Այսօր տաքսի էի նստել։ Երևի նույն վաճառողի տարիքի երիտասարդ էր։ Ընդամենը 2 թե 3 կանգառի ճանապարհ էր։ Հասցրեց տեղ, հարցրի ՝ ինչքան պետք է վճարեմ, ինքն էլ շատ հանգիստ ձայնով կրկնակի ավել գումարի չափով պատասխանեց։ Առանց որևէ բան ասելու վճարեցի ու իջա։
Սրանք պատահական դեպքեր էին երևանյան աշխույժ, սովորական ու մարդաշատ կյանքից։
Սրանք դեպքեր էին, որոնք գալիս ու ապացուցում են, որ մարդկային արժեքները տրված են ոչ բոլորին։
Դեպքեր էին, որոնք ուղղակի մի հանգիստ տեղ նստելու, սև սուրճ ըմպելու ու ժամերով քննարկելու էին։
Դեպքերի երկու երիտասարդներ էին, ովքեր սպիտակ կյանքի վրա հետագիծ թողնելով քայլում են։ Իսկ թե ինչպիսի հետագիծ են թողնում իրենց ետևից, որոշում են իրենք՝ նյութականը մարդկայինից արժեվորելով կամ էլ հակառակը։
