Եթե չների քեզ առավոտը
երկնային ձայնի հուշումներն լսելով
քո ձեռքն եմ բռնում արտացոլանքում:
ամուր, կարծես մի թել հյուսելով.
թեթև տա՛ր քարկապը կախյալ զգացմունքում
ու ստվերը՝ պոկած սենյակի անկյունից,
քեզնից կտանեմ անտեր մի հեռու:
կարծես թե գժվում եմ այն խուսափումից,
որ մթության մեջ կդառնաս դու ուրու:
մարդկանց հայացքները լքված փողոցում,
որ վաղուց պղծվել է նրանց մեղքերով
անվտանգություն անկեղծ չեն սուլում:
«Արի՛ վազենք բոբիկ ապակու վրայով»:
դու, չես մտածում քո հոգու մասին,
չես զգում նույնիսկ այդ ճիչը արյան:
բայց հիշիր քո սիրուց տանջվող անհասին:
Ես վախենում եմ ամեն մի վայրկյան
սարսափում եմ ես ամեն լուսաբաց
փնտրել քեզ մահվան սև ծալքերի մեջ:
հույս ունենալով, որ արևի դիմաց
կյանքիդ կրակը կվառվի անշեջ:
Ճեղքեր
Եվ հոգնած մարդկանց եսասիրությունից
մաշված երկնքից իջնում է նա ցած:
ոչ մեկ չի բացի իր սիրտը անբիծ
մի անհայտ ստվերավոր պատկերի դիմաց:
բոլորն էլ ջարդվում են այս աշխարհում:
դրա հետ հաշտվում են կամ մնում լքված:
բայց մի բանն է բոլորին միավորում:
երբեք էլ հետ չեն գա մասնիկները կոտրած
ի ծնե մենք փորձում ենք դատարկ ճեղքերում
տեղավորել սիրալիր մեզ մարդկանց:
ու խցկու՛մ ենք, խցկու՛մ ենք, խցկու՛մ ու խցկու՛մ:
բայց ի վերջո միայն ճմրթում ենք նրանց:
ասում են, որ մենք մինչև կյանքի վերջ
փորձում ենք լցնել այդ բացերն մնացած:
ու էլ կարևոր չի մեր համար էլ հեչ
որ ճեղքերն այդ քանդում են մեզ մի օր հանկարծ…
Համահունչ
օրեր կան հիշում եմ հայացքը քո լուրջ:
եվ լուրջ այնքանով, որ չէիր հավատում:
հանկարծ գիտակցում եմ, որ իրականում
երբեք մենք չենք եղել քո հետ համահունչ:
հոգումդ շեփոր էիր նվագում գաղտնի,
բայց ձևացնում էիր զորեղ մի թմբուկ:
իսկ երբ հեռացա ես կեսօրին,
հանեցիր դիմակը դեմքից քո փափուկ:
հաճախ թվում է, թե մտքիս մեջ
քո տան ճանապարհն եմ վերստին անցնում:
բայց արդյո՞ք արժի միայն կռիվ եվ վեճ
վերածել մի բանի, որին չեմ դիմանում:
մենք շնչում էինք քեզ հետ տարբեր օդերով
ես երկրային՝ դու անվեհեր:
բայց չափից շատ խղճուկ է
հաշված օրերով մոռանալ զգացունքը այդ՝ կոչված սեր:
Շնչահեղձ
ցորենակար երակներդ համբուրեմ աննկատ,
որ կորչեն մտքիդ կասկածները թյուր:
ուզում եմ թողնել, հեռանալ անընդհատ.
այստեղ միշտ զգացել եմ ինձ ինչպես հյուր:
ինչքան համոզես, որ քեզ չլքեմ՝
հետևի մուտքի դուռն թողնելով կիսաբաց,
ես հեռանում եմ շնչահեղձ՝
վերջին բառն անգամ մինչև վերջ չասած: