Եթե դու էլ ես դիմորդ, ապա հավանաբար նույն վիճակում ես, ինչ ես մեկ տարի առաջ. առաջին տարին համալարանում, նոր դեմքեր, ծայրաստիճան տարբեր անհատականություններ, տարատեսակ կարծիքներ, փորձեր, գովասանք, դժգոհություն ու դու:
Բավականությամբ կնշեմ, որ դեռ չեմ հիասթափվել համալսարանից՝ ապահովության համար շեշտելով դեռ-ը։
Այս ընթացքում շատ եմ կարդում համալսարանականների առաջին հիասթափությունների ու ակնկալվածից քիչ ստանալու մասին բողոքներ։
Ուզում եմ դիմորդների աչքերից մի պահ ընկած վառ գույներով ակնոցը նորից հետ դնել։
Հիշում եմ՝ մինչև համալսարան ընդունվելս հնչած արտահայտությունները. դասախոսին չեն հետաքրքրում ուսանողի խնդիրները, անտարբերության ես հանդիպելու։
Հաճելիորեն զարմացա, երբ իրականությունը չհամապատասխանեց տարածվող խոսքերին։ Հանդիպեցի մարդկանց, որ ավելին էին, քան ընդամենը դաս ու առաջադրանքներ տվողը։
Հաճելի է, երբ իսկապես կան դասախոսներ, որոնք պատրաստ են ցանկացած օր՝ կլինի աշխատանքային, թե ոչ աշխատանքային, ցանկացած ժամի պատասխանել դասին, առարկային կամ ընդհանրապես դասին չվերաբերող հարցերի։ Կան դասախոսներ, որոնք պատրաստ են կանգնել ուսանողների կողքին՝ պաշտպանելով իրավունքները, համալսարանից դուրս ժամանակ տրամադրել այն ուսանողներին, որոնք ինչ-որ պատճառներով հետ են մնացել դասերից, յուրահատուկ կերպով մոտենալ յուրաքանչյուր ուսանողի` լավագույն ձևով ըմբռնելով նրանց յուրահատկություները: Կան դասախոսներ, որոնք բացի դասը պատշաճ կերպով մատուցելուց՝ իրենց պարտքն են համարում լայն հայացքներ ձևավորել ուսանողի մեջ, ներարկել որոշակի արժեքներ և որակներ, և այսքանից հետո արդեն հանգիստ խղճով հրաժեշտ տալ ուսանողին (միայն դասերի շրջանակներում):
Այս ամենի հետ մեկտեղ պիտի ասեմ, որ շատերը չէ, որ այդպիսին են, բայց համենայնդեպս, նրանք գոյություն ունեն։ Անհրաժեշտ էր ուղղակի հավասարակշռել ու չկենտրոնանալ միայն դրականի կամ միայն բացասականի վրա, առաջընթացն ու փոփոխություններն աստիճանաբար են կատարվում, բայց փաստացի կատարվում են։
Ոչ վարդագույն, ոչ էլ սև ակնոցով չնայենք մեր շուրջը։ Կարելի է, օրինակ, ակնոցի մի շրջանակում խոշորացնող, պարզեցնող ապակի տեղադրել, մյուսում թողնել գունավորը, վարդագույնը` պահելով բալանսը:
Նոր կյանքն ու նոր փորձությունները մեզ են սպասում: