Հայր մեր
Հայր մեր, որ երկնքում ես,
Թող պայծառ լինի այն կյանքի տեսիլքը, որը դու ես մեզ տվել:
Հայր մեր, երախտապարտ եմ մինչև երակներս՝ իմ անթերի ու ոչ կատարյալ կյանքի համար:
Հայր մեր, թող թերություններս միշտ լինեն անսխալների ու սխալների համար։
Հայր մեր, ուղղորդիր ինձ ճիշտ ճանապարհով, ինչպես միշտ ես անում:
Երախտապարտ եմ ինձ տրված հացի, ջրի, խաղաղության ու սիրո համար…
Երկրիս` արքայությունը Քո, ու թող լույս իջնի բոլոր անթառամ ու սրտով մարածների վրա, որ մեզ համար հայրենիք կառուցեցին, չիմանալով` դրախտ թե դժոխք են պահել…
Հազարավոր լիալուսին հետո
Քայլում էի պարզ ու, միևնույն ժամանակ, մարդաշատ փողոցով: Ինձ թվում էր` երբեք չեմ տեսնի նրա անչափ գեղեցիկ և արեգակը գրկած այդ ծով աչքերը: Նա հրաժեշտ էր տվել ինձ, բայց կարծես ինչոր բան կիսատ էր մնացել: Ես էի կիսատ մնացել: Զգում էի, թե սիրտս ոնց էր գոռում: Լուռ կանչում էի նրան, մտածելով, թե ամեն անցնող մեքենայի միջից ձայն է տալու, ինձ ամուր գրկելու ու բաց չթողնելու հույս ունեի…
Ու քայլեցի…
Քայլեցի այնքան, մինչև ոտքերս խնդրեցին չքայլել: Տուն հասա ու սկսեցի կարոտած սպասել նրան: Թվում էր նրա զանգը բաց չթողնելն էր ամենակարևորը, ու կարոտում էի անչափ։
Մենք խոսեցինք այդ գիշեր, ու ես անընդհատ պատշգամբից նայում էի լիալուսնին, և անընդհատ նայում ու հաշվում էի` քանի լուսին մնաց մեր ապագա հանդիպմանը։ Կասկած կար, որ հետ չի գա, վախ էլ, բայց ինչ որ տեղ ներսումս ինչ որ բան հուշում էր, որ չի կարող վերջը լինել…
Անցավ ժամանակ ու պատերազմն էլ…
Ես արդեն մեծ աղջիկ էի, առաջին կուրսեցի, բայց այնքան մեծ չէի, որ ծածկեի ցավս:
Ամեն րոպե զանգի էի սպասում ինձ պատեպատ տալով: Ատում էի ինձ ամեն բաց թողածս զանգի համար:
Վերջացավ… Շուշիս կորցրի, Սերս Աստված պահեց:
Շնորհակալ ենք մեր սերերը պահպանելու համար: