Ողջույն: Ես Լուսինե Զաքարյանն եմ, ապրում եմ Լոռու մարզի Վանաձոր քաղաքում: Սովորում եմ ՎՊՀ հենակետային վարժարանի 11-րդ դասարանում ՝պատմական հոսքում: Սովորել եմ նաև դրամատիկական ստուդիայում:
Չեմ սիրում շատ խոսել իմ մասին և չգիտեմ էլ՝ ինչ ասեմ, կփորձեմ ուղղակի պատմել իմ երևակայական աշխարհի մասին:
Ինձ հետաքրքրում են արվեստի բոլոր ճյուղերը: Հաճախ ինձ թվում է, որ իմ ապրելու միակ արդարացումը արվեստն է: Որևէ արվեստով զբաղվելը՝ կապ չունի՝ լավ, թե վատ, սեփական հոգին զարգացնելու ճամփա է: Երգել ցնցուղ ընդունելիս, պարել ռադիոյի տակ, պատմություններ պատմել, գրել բանաստեղծություններ՝ թեկուզ ամենաանտաղանդ բանաստեղծութունը: Փոխարենը` ստանալ հսկայական պարգև ՝ մի բան ստեղծած լինելու պարգևը:
Իրերը, ինչպես որ կան, ինձ բոլորովին չեն գոհացնում: Այս աշխարհն անտանելի է, հետևաբար ես ստեղծել եմ մի այլ աշխարհ հեռու տիեզերքում՝ թաթախված արվեստի, կրքի և երազանքների մեջ: Տիեզերքում՝ մի տեղ հեռվում, նայում եմ, թե ինչպես են մոլորակները պտտվում: Ինձ Փարաջանով երևակայելով՝ փորձում եմ սիմվոլներ տեղադրել այստեղ ու այնտեղ: Ձգվելով հազարավոր քաղաքներից, շենքերից, ծառերից ու մարդկանցից այն կողմ ՝ ստեղծել մի այլ աշխարհ: Այստեղ են իմ կարդացած գրքերի կերպարները, ֆիլմերի հերոսները և նրանց հանճարեղ հեղինակները: Ահա այն թափառաշրջիկը, ով երազում է գեղեցիկ սիրո և արկածների մասին: Եվ դրա հետ մեկտեղ նա պատրաստ է մայթից վերցնելու ծխախոտի մնացորդը, կամ երեխայի ձեռքից խլելու կոնֆետը: Երևի թե հասկացաք՝ Չապլինյան հանճարեղ կերպարն է:
Լսվում է Բախի սիմֆոնիան, և ինչ-որ Քամյուական մթնոլորտ է ստեղծվել: Ու ինչպես ասում էր նա՝ անկում դեպի վեր: Եվ հանկարծ վերադառնում եմ սենյակ: Սուրճը արդեն սառել էր, իսկ երաժշտությունը՝ վաղուց ավարտվել:
Ու այդ ակնթարթում մի հարց է ինձ համակում ՝ ո՞վ եմ ես: Հը՜մ, սենյակում փակված մի այլմոլորակային: