Շատերը կմտածեն, թե ինչ կապ կարող են ունենալ Նախնական զինվորական պատրաստությունը և 17.am-ը: Ես իմ նյութերի մեծ մասը գրում եմ ՆԶՊ-ի ժամին, և սա էլ բացառություն չէ: Դե, հիմա դասասենյակը ցուրտ է, և ես դժվարանում եմ: Մի կողմից ցուրտը, մյուս կողմից՝ ընկերներիս ձայները խոչընդոտում են գրելուս: Սակայն ես հաղթահարում եմ խոչընդոտները, ու շարունակում գրել: Որոշ ժամանակ հետո ընկերներիցս մեկը բերեց էլեկտրական սալիկը, և դասարանը սկսեց տաքանալ: Առաջին խոչընդոտը հաղթահարված էր, մնում էր հաղթահարել ընկերներիս ձայները: Ընկերներիս ձայները կտրվեցին, երբ ուսուցիչը դասարան բերեց ավտոմատը: Բոլորը լռեցին և սկսեցին դաս պատասխանել: Ես շարունակեցի գրելս: Մի քիչ հետո ուսուցիչը ինձ կանչեց դաս պատասխանելու: Ես փորձեցի հրաժարվել և ասացի նրան.

-Ընկեր Բայրամյան, հավատացեք, սա ավելի կարևոր է:

Որոշ ժամանակ ուսուցչիս հետ բանավիճելուց հետո, վերջապես կարողացա համոզել նրան: Ուսուցչին համոզելուց, դասարանը տաքացնելուց և ընկերներիս ձայները հաղթահարելուց հետո սկսեցի ավելի եռանդուն գրել: Երբ արդեն ոչ մի խոչընդոտ չէր կարող խանգարել, հնչեց չարաբաստիկ զանգը:

Լուսանկարը` Էրիկ Ալեքսանյանի

Մի քանի օր առաջ սկսվեց Բաղանիսում հազվադեպ կառուցվող տներից մեկի շինարարությունը:Հազվադեպ, որովհետև մնացած մարդիկ ցանկանում են հեռանալ գյուղից, քան թե սահմանի բերանին տուն կառուցել: Տուն կառուցողը իմ հորեղբայրն է: Տան կառուցման համար իրենց օգնությունն են առաջարկել շատ գյուղացիներ: Տան շինարարությանը մենք սպասել ենք չորս տարի: Եվ վերջապես եկել է այդ պահը: Հորեղբայրս ցանկանում է մինչև Նոր տարի վերջացնել առաջին հարկի շինարարությունը: Սակայն դա կախված է եղանակից և սահմանային իրադրությունից:

Ես և եղբայրս մասնակցում ենք տան շինարարությանը: Մեր ընկերները նույնպես առաջարկում են իրենց օգնությունը: Մի խոսքով, Բաղանիսում կառուցվող յուրաքանչյուր տանը սպասում են բոլոր բնակիչները: Այն գումարը, որով հորեղբայրս կառուցում է տունը, վաստակել է անասնապահությամբ, իսկ անասունները պահել է սահմանամերձ արոտավայրերում:

Լուսանկարը` Էրիկ Ալեքսանյանի

Մի խոսքով, սահմանամերձ գյուղում ամեն պահը շատ վտանգավոր է. դա լինի անասուն պահել, խոտ հնձել, տուն կառուցել, թե ուղղակի խաղալ դրսում:

Բայց այսօր բոլորս ենք ուրախ. Բաղանիսում նոր տան շինարարություն է սկսվել:

Կիրակի օր էր: Պետք է գնայինք սար` խոզերը բերելու: Թարսի պես էլ Դավիթը «Մանանայի» խմբի հետ էր` Կոթի կինո նկարելու: Եվ օգնություն էր պետք: Զանգեցի ընկերոջս` Արմանին:

-Ալո՛, Արման, բարև:

-Բարև:

-Ի՞նչ կա:

-Բան չկա, դու ասա:

-Կարո՞ղ ա գաս սարը:

-Ի՞նչ ա էլել, որ:

-Գընմ ենք խոզերը բերենք:

-Կացի ` էսա մերոնց հարցնեմ:

-Հը՞ն, թողեցի՞ն:

-Հա:

-Դե արի ՛ խաչմերուկը:

-Լա՛վ:

Գնացինք խաչմերուկ, Արմանին վերցրինք և գնացինք սար: Մեկուկես ժամից արդեն սարում էինք: Հենց մեքենայից իջանք, տեսանք մի աղվես, որը սատկած և ընկած էր գետնին:

-Էս ե՞րբ ես խփել, բիձո:

-Քշերը:

-Կարա՞մ` պոչը կտրեմ տանեմ:

-Հա, խի՞ չէս կարա:

Արմանի օգնությամբ պոչ կտրեցինք և դրեցինք մեքենայի մեջ: Փայտը բարձեցինք և խոզերը դրեցինք մեքենայի մեջ: Մի ժամ հանգստացանք և վերադարձանք: Խոզերը պետք է իջեցնեինք Դավիթենց դռանը: Խոզերը իջեցրինք, և Դավիթին ցույց տվեցի պոչը: Նա ուզեց, բայց նրան չտվի:

Թող հետս գար խոզերի հետևից:

Բաղանիսյան բարբառը շատ բազմազան է: Բաղանիսի բարբառում կան այնպիսի բառեր, որոնք թվում են արտասովոր, սակայն բոլորը օգտագործում են դրանք: Եվ հպարտ են դրա համար: 

Բարբառին վերաբերվող այս նյութը  գրել եմ իմ ընկեր Արմանի հորդորով: Որոշ բառեր ինքն է  ինձ ասել: Բաղանիսի բարբառը շատ նման է Լոռվա բարբառին, որով գրել է մեծն բանաստեղծ Հովհաննես Թումանյանը: Գրում եմ մեր հավաքած մի քանի բառ իրենց թարգմանություններով:

Կուշտը – մոտ

Թմաշ անել – նայել

Դուզ – ուղիղ

Ծմակ – անտառ

Ծալապակաս – խելապակաս

Ըժու – հետո

Րենիք – այնտեղ

Կոխտա – գեղեցիկ

Կարկաժ – գլուխ

Ղռչի – ժլատ

Թինգը տալ – պառկել

Մատղաշ – երիտասարդ

Իմ սիրած սպորտաձևերից մեկը եղել է թեքվանդոն: Ճիշտ է, ես դա այնքան էլ շատ չեմ սիրում, ինչքան ֆուտբոլը:

Քանի որ գյուղում չկար ֆուտբոլի ակումբ, ես որոշեցի զբաղվել թեքվանդոյով: 2 տարի հաճախելու հետո այդպես էլ ոչ մի լուրջ հաջողության չհասա, բայց բարելավեցի իմ ֆիզիկական տվյալները: Ես մասնակցեցի քննություններին և ստացա դեղին գոտի:

Սակայն ես դրա համար չէ, որ գրում եմ: Մի պարապմունքի ժամանակ, երբ իմ տրամադրությունը բարձր էր, ես սկսեցի երգել իմ ընկերոջ՝ Արմանի հետ: Մենք գտնվում էինք վերջին շարքում: Արմանը շատ ցածր էր երգում, իսկ ես գնալով ձայնս բարձրացնում էի: Ես երգում էի «Քամի զանա» երգը: Եվ սկսեցին բոլոր մարզիկները ինձ նայել, այդ թվում նաև մարզիչս: Արմանը լռեց, բայց ես դեռ երգում էի: Մարզիչս մոտեցավ ինձ թեթև հրեց և ասաց, որ հեռանամ ակումբից:

Մի քանի ամիս հետո ես նորից եկա պարապմունքի: Սակայն ինձ հետ երգող Արմանը և մի քանի երեխաներ արդեն էլ չէին հաճախում: Դրա պատճառը անհարմար սենյակն էր, որը նախկինում լինելով մանկապարտեզի շենք, հարմարեցված չէ մարզումների համար:

Եվ ես էլ դուրս եկա ակումբից, սակայն այս անգամ իմ կամքով: Իմ դուրս գալուց հետո ակումբը տեղափոխվեց հարևան գյուղ, որտեղ ավելի հարմար պայմաններ կան: Բայց Բաղանիսից հասնել հարևան գյուղ, այնքան էլ հարմար չէ:

Դե այսպես, հիմա ոչ ֆոտբոլային ակումբ կա, ոչ թեքվանդոյի: