Փոքր ժամանակ ես հավատում էի բոլոր սուպերհերոսների գոյությանը: Հիանում էի, թե ինչպես են նրանք իրենց կյանքը զոհաբերում իրենց ընդհանրապես անծանոթ մարդկանց կյանքը փրկելու համար: Զարմանում էի, թե ինչպես են նրանք հաղթահարում բոլոր դժվարությունները և հաղթում չարին: Երազում էի դառնալ իրենց պես հերոս և փրկել մարդկանց կյանքերը, բայց մեծանալով հասկացա, որ մարդկանց կյանքերը փրկելու համար պետք չէ ունենալ ինչ-որ սուպեր ուժ, կամ կախարդական թևեր, որ աշխարհի մի ծայրից մյուսը թռչել: Բավական է ուղղակի ընտրել ճիշտ մասնագիտություն:

Երկար էի մտածում, թե ինչ մասնագիտություն ընտրել: Ի՞նչ ընտրել, որ կարողանամ մարդկանց օգուտ տալ և փրկել նրանց կյանքերը:

Հիմա կմտածեք` բժիշկ եմ ուզում դառնալ: Ուզում էի, բայց չգիտես ինչու, մտափոխվեցի: Դե հա, բժիշկները այն մարդիկ են, որ միշտ փրկում են մարդկանց կյանքերը, նրանք իմ կարծիքով իսկական սուպերհերոսներ են, բայց մի տեսակ ես վախենում էի: Վախենում էի ու վախենում եմ, բայց ոչ թե արյունից կամ այդ դժվար գործից, այլ վախենում եմ, որ կարող է մի օր ինչ որ մեկի կյանքը չկարողանամ փրկել: Վախենում եմ, որ նա կմահանա իմ աչքի առջև, և դա կլինի իմ մեղքով: Այդ վախը ստիպեց ինձ հետ կանգնել այդ որոշումից:

Նորից երկար մտածմունքներ…

Ճգնաժամային իրավիճակների կառավարող, այս է արդեն վերջնական իմ որոշումը: Գիտեմ, դժվար գործ է, բայց ես իմ մանկության հերոսների պես կհաղթահարեմ բոլոր դժվարությունները: Այստեղ էլ վախ կա, բայց…

Բայց իմ հերոսները ինձ սովորեցրել են, որ «Եթե ինչ որ բան շատ ես ուզում, ապա պետք է պայքարես ու հաղթահարես բոլոր դժվարությունները, եթե ձեռքերդ վայր դնես, ապա «սուպերհերոս» չես կարող դառնալ»:

Ճիշտ է, ծնողներս ու ընկերներս այդքան էլ դրական կարծիք չհայտնեցին: Նրանք ծիծաղում էին ու ասում, որ ես չեմ կարող այդ գործը անել:

-Ախր, չես կարա: Լավ, գնա, գնա: Ես էլ կզանգեմ, քեզ տուն կկանչեմ: Ի՞նչ պիտի հավաքեմ., ինը, մեկ, մեկ, չէ՞,-ծիծաղելով ասում էր մայրիկս:

-Հենց կարոտեմ` տունս «պաժառ» կտամ, որ գաս` համ ինձ փրկես, համ էլ` քեզ կտեսնեմ: Թե չէ, որ դու գնացիր, ինձ կմոռանաս,- ասում էր ընկերուհիս՝ Զարուհին:

Մի կողմից բարկանում էի նրանց վրա, իսկ մյուս կողմից` ուրախանում էի: Բայց դե կարևորը, հայրիկս դեմ չի: Բայց և այնպես, ես արդեն իմ որոշումը կայացրել եմ և ամեն ինչ անելու եմ, որ հասնեմ իմ նպատակին:

Ժամը 4-ին արթնանալուց ու ձախողված ֆիլմի մտածմունքներից հետո մի կերպ այսուայն կողմ թեքվելով քնեցի:

Առավոտ: Ուռած աչքեր, գզգզված մազեր ու մրսած ձեռքեր:
-Ինչո՞ւ եմ այսքան մրսում:
-Վայ, Դիանա, էս զարթնե՞լ ես:
-Չէ, մամ,- քնկոտ ձայնով ասացի ես, և վերմակը քաշելով գլխիս, ձևացրեցի, թե քնած եմ:
-Աչքիս` էսօր չգնաք դասընթացի, ձյուն ա եկել,-ասաց մայրիկս:
-Ո՞նց թե` ձյուն ա եկել,- տեղիցս վեր թռնելով ասացի ես,- հեռախոսս ո՞ւր ա, հեռախոսս, հեռախոսս…
Վերցնելով հեռախոսը, զանգեցի ընկերուհուս` Զարուհուն, ու նա ասաց, որ երևի չկարողանանք գնալ, ձյունը փակել է ճանապարհները: Տխրեցի:
Ախր, ինչո՞ւ չպիտի գնամ, ձյունն էլ ժամանակ գտավ գալու: Ու ցավալին այն է, որ բոլորը գիտեին, որ եղանակը փոխվելու է, բայց ոչ մի նախապատրաստական աշխատանք չէին արել: Ճանապարհները չէին մաքրել, դրան արդեն սովորել ենք…
Հիմա, որ չգնանք, ամբողջ օր տանը ի՞նչ եմ անելու: Հակառակի նման տանն էլ շատ ցուրտ է, առատ ձյան պատճառով էլեկտրական լարերն էլ պոկվել են, լույսերն են կտրել, ու այսքանից հետո, համ էլ տրամադրություն չունեմ:

Փոքր եղբայրս էլ գնում-գալիս նյարդերիս հետ է խաղում: Ձմեռ, ես ատում եմ քեզ:
-Վերջ ,ես ձմեռային քուն եմ մտնում, Արամե, ինձ գարնանը կարթնացնես,-ասացի ես եղբորս ու տխուր տրամադրությամբ պառկեցի, վերմակը քաշեցի գլխիս ու, իբր քնում էի, բայց իրականում մտքիս մեջ էին ճամբարը, ընկերներիս և դասավանդողների ծիծաղն ու կատակները…
Նոր էի քնել, մեկ էլ Զարուհին զանգեց.
-Դիանա, մի ժամից գնում ենք, պատրաստ եղիր:
-Ջա՜ն, ջան, ջան…
Արագ-արագ վեր կացա, անգամ հաց չկերա, հագնվեցի, պատրաստվեցի ու… Ու ձմեռային այս եղանակին խեթ հայացք գցելով շուրջս, նստեցի մեքենան:

2004 թվական, ես այդ ժամանակ 4 տարեկան էի: Հայրիկս ամբողջ օրը աշխատում էր, դե մայրիկս էլ ամբողջ օրը փոքր եղբորս հետ էր, իսկ ես ինձ մի տեսակ միայնակ էի զգում:

Հիշում եմ, մի օր հայրիկս եկավ ու ասաց, որ իր ընկերոջ շունը երկու ձագ է ունեցել, և մենք գնում ենք ինձ համար փոքրիկ շնիկ բերելու: Ես շատ  էի ուրախացել, միշտ ասում էի, որ շնիկ եմ ուզում:
Երբ գնացինք այնտեղ, հենց բակը մտնելուն պես ինձ մոտ վազեց մի փոքրիկ շնիկ: Նա ամբողջովին սև էր ու այնքան փոքր էր, աչքերը այնպես էին փայլում,  կարծես երկու փոքրիկ աստղեր լինեին: Նա մոտենալով ինձ, ատամներով բռնել էր տաբատս ու բաց չէր թողնում, շարժում էր իր պոչը ու ամբողջ ուժով քաշում էր իմ տաբատից: Ես ծիծաղում էի ու շոյում էի նրան, և դա կարծես նրան դուր էր գալիս: Նա իմ կողքից այն կողմ չէր գնում, դե  ես նույնպես չէի ուզում նրանից բաժանվել և նրան ինձ հետ բերեցի տուն: Նրան անվանեցի Գրաֆչիկ:
Մենք անբաժան ընկերներ էինք դարձել: Ամբողջ օրը բակում միասին խաղում էինք: Ես նրա նման ամբողջ օրը չորեքթաթ քայլում էի, այնքան էինք խոտերի մեջ թավալվում, որ հոգնում ու հենց այդ խոտերի մեջ էլ միասին քնում էինք: Ես արթնանում էի միայն այն ժամանակ, երբ զգում էի, թե ինչպես է Գրաֆչիկը լպստում իմ երեսը: Երբ նրան ինչ-որ մի բան դուր չէր գալիս, նա ոտքիցս հանում էր կոշիկս ու վազում էր, որ ես էլ ընկնեմ նրա հետևից:

Մենք այնքան էինք մտերմացել, որ ես կարծես թե հասկանում էի նրան: Հասկանում էի, թե նա երբ է ուզում խաղալ, երբ` ուտել, երբ` քնել: Նա էլ ինձ էր հասկանում, գիտեր ինձ ինչպես ուրախացնի: Հիշում եմ, երբ մանկապարտեզ պիտի գնայի ու իրեն պիտի տանը մենակ թողնեի, ոնց էր տխուր հայացքով նայում ինձ ու գլուխը թեքելով հասկացնում, որ նեղացել է ինձանից, որ չի ուզում մենակ թողեմ իրեն: Բայց երբ հետ էի գալիս, ուրախ վազում էր իմ առջև և միշտ առաջինն էր ինձ դիմավորում:
Նա մեծանում էր իմ աչքի առաջ, և ես շատ ուրախ էի, որ նա կա, որ ես ունեմ նրա նման ընկեր:

Բայց ինչպես ամեն ինչ, այնպես էլ իմ ուրախությունը կարճ տևեց:
Ամռան մի առավոտ ես արթնացա մի տարօրինակ զգացողությամբ: Հավատացեք, բառերով չեմ կարող բացատրել, թե ինչ էի զգում այդ պահին: Ամեն առավոտ ես արթնանում էի այն ժամանակ, երբ Գրաֆչիկը թաթերով խփում էր դռանը, բայց այդ առավոտը այդպես չէր: Ես արագ հագնվեցի և դուրս եկա տնից, աստիճաններին կանգնելով, բակում նկատեցի մայրիկին: Մայրիկը շրջվելց, տեսավ ինձ: Նրա աչքերը ամբողջովին պատված էին արցունքներով և դա ինձ սարսափեցրեց: Ես մոտ վազեցի ու իմ առջև բացվեց մի սարսափելի տեսարան: Այնտեղ` գետնին, պառկած էր Գրաֆչիկը`ամբողջովին արյան մեջ: Ես ուղղակի կորցրեցի խոսելու ունակությունը, սիրտս կտոր-կտոր եղավ, գրկեցի նրան ու սկսեցի լաց լինել: Օրը կարծես միանգամից մռայլվեց: Նրա մարմինը այնքան սառն էր, կարծես ես գրկել էի մի սառցե կտոր: Իմ ձեռքերը ամբողջովին պատվել էին նրա արյունով, իսկ արցունքներս արագ հոսում էին` թափվելով նրա անկենդան մարմնի վրա: Աչքիս առջևով սկսեցին թռչել նրա հետ կապված ամեն մի վայրկյանը: Նա ինձ համար ավելին էր, քան ուղղակի տնային կենդանի, ավելին, քան ուղղակի շուն, նա իմ պուճուր սրտի մի մասն էր, որին ես կորցրեցի:
Դեռ երկար ժամանակ ես չէի համակերպվում այն մտքի հետ, որ նա էլ չկա: Երբեմն, երբ հաց էի ուտում, ամանը ամբողջովին չէի դատարկում, վերցնում էի ու դուրս գալիս տանից, կանչում էի Գրաֆչիկին, բայց նա չէր գալիս:
«Ի՞նչ էր պատահել»,- այդ հարցը դուրս չէր գալիս իմ մտքից: Ի՞նչ էր պատահել, որ նա այդպես արնաքամ էր եղել: Ես այդպես էլ կոնկրետ չիմացա ու այդ հարցը մինչև հիմա տանջում է ինձ, թեկուզ և արդեն ութ տարի է անցել: Ութ տարի է անցել, բայց այն  տեսարանը դեռ իմ աչքի առջև է: Այն տեսարանը, որ իմ հավատարիմ ընկերը արնաքամ պառկած է իմ գրկում: Նա դարձավ իմ հոգում թափառող մի հիշողություն, որին ես երբեք չեմ մոռանա:

-Պա~պ, պապի~…

-էն ում աղջիկնա~… Էս քեզ էլի Քյավառի ձկներն ու ռակնե՞րն են բերել…

-Չէ, պապ մաման ա բերել:

-Խի՞, պապադ էլի էդ ռակներին ու ձկներին բռնե՞լ ա…

-Չէ, էդ ձկները սատկել են, էն ռակներն էլ խեղդվել են:

…Այսօրվա պես հիշում եմ այս խոսակցությունը, կարծես թե երեկ լիներ, թեկուզ արդեն 15 տարի է անցել: Հիշում եմ, ոնց էր պապիկս ծիծաղում ու ինձ գիրկը առած համոզում էր, որ ձկները ու խեցգետինները չեն կարող խեղդվել:  Բայց ես, մեկ է, իմն էի պնդում, որ խեղդվել են, ու վերջ: Սիրում էի պապիկին օգնել ու իր հետ խաղալ: Սիրում էի պապիկին վախեցնելով արթնացնել,  իսկ պապիկս միշտ ժպիտով էր արթնանում, ամուր գրկում ու համբուրում էր ինձ: Երբեմն էլ ձևացնում էր, թե քնած է, ինչ է` ես իրեն արթնացնեմ, բայց դե ես արդեն գիտեի, թե պապիկը ինչի համար է ձևացնում:

-Պապի, բո…

-Ի~, պապի, արթնացի…

-Պապի, էլի եկել եմ …

-Պապիկ, էլի ձև ես անո՞ւմ:

-Գիտեմ, որ ձևացնում ես, արդնացի…

-Պապ, էլ չե՞ս խաղում ինձ հետ:

-Աշո պապիկ, արթնացի, դե~…

-Մամ, էս պապին ինձ հետ չի ուզում խաղալ, չլինի՞ էլ չի վախենում:

…Բայց այդ օրը ես այդպես էլ չկարողացա պապիկին արթնացնել: Երևի նա նեղացել էր ինձանից, կամ էլ երևի էլ չէր վախենում:

Հ.Գ   Կարոտել եմ…