Մանե Խաչատրյանի բոլոր հրապարակումները

Mane Khachatryan

Դու կանգնիր մի պահ

Քո անձիգ հոգու նուրբ տատանումներից

Հյուսվում է աշխարհում չքնաղ ու նոր մի երգ,

Կարծես տատանվում են տխուր արտասվող ջութակի լարեր,

Ասես մի աղեղ ջութակի փոխարեն հոգիդ է սիրել։

 

Քո անեղծ մտքի նրբագույն պատկերներից

Հյուսվում են աշխարհում քնքուշ երազներ,

Կարծես բնությանն է երանելի մի երազ պատել,

Ասես մայրամուտը երկնքի փոխարեն հոգուդ է փարվել։

 

Քո խորախորհուրդ լռություններից են

Հյուսվում աշխարհում դյութող գիշերներ,

Կարծես գիշերը քո անրջային էությամբ է օծվել,

Ասես քո հոգու խաղաղ խորքերից է այն մի օր ծնվել։

 

Քո թափանցիկության չափ անկեղծ աչքերից

Ամպերից հյուսվել են հանդարտ անձրևներ,

Կարծես երկնքից քո արտասուքներն են դեպ երկիր հոսել,

Արցունքներովդ է փոշոտված աշխարհն այդքան մաքրվել։

 

Դու կանգնիր մի պահ

Դու կանգնիր մի պահ

Ու լուռ հետևիր

Քեզ հմայված նայող աչքերին՝

Անցյալ օրերից, անցած հուշերից։

 

Անխոս հետևիր

Քեզ ժպտադեմ գրկող հայացքին՝

Միշտ նվիրական, միշտ կարոտագին։

Ձեռքդ երկարիր ժամանակի միջով,

Դիպչիր այն միակ ձեռքին լուսավոր՝

Քեզ միշտ մեկնված, դեպի քեզ ձգված։

 

Դու կանգնիր մի պահ

Ու հոգուդ ներսում

Նրա հոգու հետքի

Նշմարանքը զգա։

Լռության քողով քո մտքերի ճամփաների մեջ

Անդուլ թափառողի հետագիծը զգա։

 

Դու բացիր աչքերդ

Ու կհասկանաս,

Որ կյանքիդ մրրիկը դարձել է մի օր խաղաղ մի քամի,

Մութ խավարը՝ լույս,

Թանձր գիշերը՝ հոգու արշալույս,

Սրտիդ ծանր բեռը՝ թեթև մի ծանրոց՝

Անձայն տանելի,

Մեկի գոյությամբ՝ քեզ համար գուցե

անիմանալի, անտեսանելի…