Երեք բառ, որ ստիպեցին ինձ շարունակել պայքարել հանուն ապրելու, հանուն քրոջս, եղբորս, ծնողներիս ժպիտը տեսնելու։

Հիմա մարդիկ կան՝ շարունակում են ապրել սեփական նստատեղը պահելու համար, մարդիկ կան՝ ապրում են ճանապարհներ փակելու համար, մարդիկ կան՝ ապրում են աթոռ ու սեղան ջարդելու համար, մարդիկ կան՝ ապրում են թվաքանակ ապահովելու համար, մարդիկ կան՝ ապրում են քննադատելու ու նվաստացնելու համար, մարդիկ կան՝ ապրում են ծափ տալու, գոռալու, սուլելու համար։ Ապրում են, էլի, ի՞նչ ասեմ: Մինչդեռ քանիսը կուզեին ապրել` իրենց մորը, քրոջը, ընկերուհուն, ուսուցչուհուն, սիրած մարդուն գոնե ապրեցնող ժպիտ պարգևելու համար, երկար ու կարճ բարեմաղթանքներ ասելու համար, նպատակներին հասնելու ու արարելու համար, ապրելու համար…

Երբ վերակենդանացման բաժանմունքում էի, մայրս մոտեցավ ինձ, համբուրեց ճակատս, ժպտաց ու անվերջ նայում էր ինձ, երբ ես ասացի մորս, որ ոտքերս չեմ զգում՝ չիմանալով, որ մայրս չգիտի։ Մայրս զսպեց իրեն, որ ես վատ չզգամ ու ասաց.

-Ոչինչ: Կզգանք: Չմտածես…

Մենք ուղղակի «մենք» չենք: Մեր «մենքը» մնացած բոլոր ազգերի «մենքերից» ամենահզորն ու ամենաուժեղն է: Բայց մեր խնդիրն այն է, որ մեր «մենքը» գնալով դառնում է «ես»՝ ամեն մեկը իր անհատական «ես»-ի մասին մտածելով։

Այս տարին իր ամեն ինչով դաս էր, որ պետք է ամեն մեկս վերցնեինք պետքականը ու օգտակարը։ Ոմանք վերցրին, ոմանք չվերցրին, ոմանք էլ ընդհանրապես չմասնակցեցին դասին։

Այս տարին ինձ համար գնահատման, սիրելու, ներելու, օգնելու, հաղթահարելու ու պայքարի տարի էր։ Հաջորդ տարուն սպասում եմ շատ ակնկալիքներով, բայց միայն չեմ սպասելու, այլ գործելու եմ, պայքարելու եմ։

Պայքար բառը շատ եմ սիրում. շատ մեծ ուժ ունի  ցանկացած պարագայում։ Վարժություններ անելիս, երբ կանգ եմ առնում, լսում եմ. «Հանձնվեցի՞ր», ու մեջս հենց պայքարն է արթնանում, ու սկսում եմ ավելի լավ անել։

Ես ու ընկերս պայքարում ենք ու պայքարելու ենք մնացած տղերքի հետ միասին։ Այս տարում շատ բաներ տեսանք, հասկացանք, ապրեցինք, կորցրեցինք, բայց ուզում եմ, որ շարունակենք ապրել՝ իրար մասին հոգ տանելով, մեկի ցավը ճիշտ պահին կիսելով, սիրելով, նվիրվելով, որովհետև մենք ուրիշ տարբերակ չունենք։

Մենք ուղղակի «մենք» չենք:

Մինչ պատերազմը ծառայում էի Որոտանում: Վաշտի հրամանատարական տանկի ավագ նշանառու օպերատոր էի: Պատերազմի առաջին օրերից մեկնեցինք մարտադաշտ: Կյանքը փոխվեց:

Առհասարակ մինչ պատերազմը «հրաշք» բառն ինձ համար շատ սովորական բառ էր, մանավանդ «Հավատա՛, հրաշքներ լինում են» նախադասությունը։ Էս ամեն ինչը մինչև պատերազմի սկսվելը:

Հիմա պատմեմ իմ «հրաշքներից»։ Էն, որ մենք քնում ու արթնանում էինք՝ մի աչքը բաց, մեկը՝ փակ, արկերի անձրևի տակ, դա ձեզ մի հրաշք։

Մի տանկից մյուս տանկ վազելիս, մանկությունից մինչև էդ պահը գալիս էր աչքերիս առաջ, մինչև բարեհաջող տեղ էի հասնում. էս մի ուրիշ հրաշք։

Տանկիս մի քանի անգամ արկերով հարվածեցին, իմ հմուտ մեխանիկիս շնորհիվ մեր տանկին բան չեղավ. էս մի այլ հրաշք։

Էս մի հրաշքը տարբերվում ա մնացած բոլոր հրաշքներից նրանով, որ երբ զգացի, որ ոտքերս չեմ զգում, որ չեմ կարող խոսել, չեմ կարող շարժվել, չգիտեմ՝ ոնց իմ «հրաշք» ընկերների շնորհիվ դուրս եմ բերվել տանկից։ Երբ զգացի, որ պառկած եմ սառը գետնին, աչքերս հանգիստ փակեցի։ Երբ լսեցի, որ ինձ ուզում են զոհվածների հետ տեղափոխեն, կատարվեց հերթական հրաշքը, և ես սկսեցի խոսել. «Ես սաղ եմ»։

Հիվանդանոցում ընկա հրաշագործների ձեռքը: Վերածնվեցի։

Բժիշկները «հրաշքով» փրկեցին կյանքս, որի համար այդքան պայքարում էի ողջ դաժան ճանապարհի ընթացքում։

Հիմա էս պատմությունը ունի շատ ավելի «հրաշք» ընթացք։ Երբ ընդհանրապես չէի կարողանում խոսել, չէի կարողանում շարժվել, նորմալ շնչել, հիմա, փառք Աստծո, կարողանում եմ անել բոլոր թվարկածներս։

Ու ամենակարևորը, սպասում եմ հաջորդ «հրաշք»-ին, որը հավատում եմ, անպայման լինելու է  շնորհիվ Աստծո և հրաշագործ մարդկանց, ովքեր աշխատել և աշխատում են ինձ հետ. ես քայլելու եմ: էս էլ մի ՀՐԱՇՔ։

Ամեն: