Ամսի եսիմ քանիսն է, ժամը 2 -ը, ու ես չեմ կարողանում քնել: Իմ կյանքի դժվարությունները սկսել եմ գնահատել: Նրանք ուժ են տալիս՝ ստեղծագործելու, միգուցե, դրա համար են դրանք իմ կյանքում այսքան շատ, ո՞վ գիտե:

Երբ քննություններ չունես ու մնում ես դու քեզնով, սկսում ես մտածել անձնականիդ մասին, ու արդեն դա է սկսում նվագել նյարդերիդ վրա:

Լուսանկարը` Դավիթ Չիլինգարյանի

Գիտեք, շատ եմ մտածում մարդկանց սիրելու կամ սիրվելու կարողության մասին: Եվ հարց է ծագում, թե մարդիկ ինչո՞ւ են սիրում կամ սիրվում, առանց պատճա՞ռ, թե՞ դա պայմանավորված է արտաքին գեղեցկությամբ, կամ միգուցե աչքերի մաքրության մեջ արտահայտված հոգին ու բարությունն են ազդակ ուղարկում հակառակ սեռին՝ ստիպելով սրտին արագ բաբախել. դժվար է ասել:

Կարող ես թվարկել 100 պատճառ ինչ-որ մեկին սիրելու և, ընդհակառակը, ոչ մի պատճառ նրան չսիրելու համար: Կարող ես սիրել միանգամից, պատահականորեն, ակնթարթային և անկանոն, առանց հաշիվ: Այդպես է ասում իմ սիրտը: Մինչդեռ  միտքս սաստում է՝ ասելով, որ շատերի սերը նիզակ է` արձակված սրտին՝ գնահատելով արտաքին գեղեցկությունը, ոճը, ոտքերը, լավագույն դեպքում, ժպիտը, սակայն դա էլ է ատացոլանք՝  դուրս եկած հոգուց:

Իրականում սիրող էակնեը լինում են շատ տարբեր, ինչպես նշված է Աստվածաշնչում, այր ու կին՝ մի մարմին: Նշանակում է` առանց միմյանց նրանք կես մարմին են՝ թե՛ ֆիզիկապես, և թե՛ հոգեպես անջատված մարմիններ, հետևաբար, տարբեր արժեքներից: Ամեն մեկը մեկի մոտ է գտնվում: Եվ դա է պատճառը, որ  սիրեցյալներից ամեն մեկը գնահատում և հավանում իր սիրելիի այն հատկանիշները, որոնք ինքը չունի: Դա երևի կյանքի պարադոքսներից մեկն է:

Սերը միակ բանն է, որ կարող է քեզ կտրել ներկայից, քաոսից ու տանել ապագա, առանց թևերի քեզ տիեզերք հասցնել, ստիպել առանց ձայնի երգել, առանց ցատկի ցատկոտել և առանց տանջանքի երազել:

Եղե’ք այնպիսին, ինչպիսին կաք, չէ որ դուք ինչ-որ մեկի կեսն եք, թույլ տվեք նա գտնի իր կեսը ձեր մեջ: