Զրուցակիցս 17-ամյա Հասմիկ Պետրոսյանն է, ում շատերը գիտեն նաև «Ջավախքի դուստր» անվամբ: Հասմիկը երկար ժամանակ է, ինչ զբաղվում է նկարչությամբ և գրում բանաստեղծություններ։ Ստեղծագործելը իր օրվա մի մասն է կազմում։

-Քանի՞ տարեկանից եք սկսել նկարչությամբ զբաղվել։

-Փոքր տարիքից սիրում էի նկարել, նկարում էի այն, ինչ ընկնում էր աչքիս և ամեն ինչով, ինչ ձեռքիս տակ հայտնվում էր։ 12 տարեկանից ավելի խորը սկսեցի ուսումնասիրել նկարչությունը, նրա ոճերը, տեսակները և հասկացա, որ ես ինձ տեսնում եմ նկարչության ամեն ոճի մեջ։

-Երբվանի՞ց սկսեցիք գրել բանաստեղծություններ։

-Բանաստեղծություններ սկսել եմ գրել 12 տարեկանից։ Առաջին բանաստեղծությունս հայրենիքի մասին էր, հետո սկսեցի գրել նաև այլ բաների մասին, հասա մինչև արձակ։

-Նկարչության հետ կապված ինչպիսի՞ նպատակներ, երազանքներ ունեք։

-Նպատակներս մեծ են նկարչության հետ կապված, քանի որ չեմ նկարում ուղղակի, այլ նկարներիս մեջ մտքերս եմ արտահայտում։ Նկարելիս ինքս ինձ հանգիստ եմ զգում, նկարում եմ այն ժամանակ, երբ տխուր եմ։

-Ո՞րն է Ձեր սիրելի նկարը, պատմեք մի փոքր նրա մասին։

-Ամենասիրելի նկարս այն նկարն է, որը պատմում է հասարակ ու միայնակ երիցուկի մասին, որը չնայած իր պարզությանը՝ միշտ շքեղ է  հազարավոր կեղծ ու ծակող վարդերի մեջ, որոնք մարդկանց գրավում են իրենց ճոխությամբ, սակայն հետո ծակծկում շատ ցավոտ։ Իսկ երիցուկները շատ հասարակ ու տարբերվող են միշտ։

-Ըստ Ձեզ ինչպիսի՞ն պետք է լինի նկարչուհին։

-Նկարչուհին պետք է լինի յուրովի ու անկեղծ։ Մարդիկ տարբեր են, հետևաբար տարբեր է նաև նրանց մտքերը, էությունն ու հոգևոր աշխարհը, բայց անկախ ամեն ինչից նա պետք է միշտ լինի անկեղծ։

-Ազատ ժամանակ բացի նկարելուց և բանաստեղծություններ գրելուց նաև ինչո՞վ եք սիրում զբաղվել։

-Նախասիրություններս շատ-շատ են, սիրում եմ նվագել, պարել, պատրաստել հետաքրքիր իրեր, զբաղվել ինքնակրթությամբ, կատարել կամավորական աշխատանքներ։

-Ապագայում որտե՞ղ եք նախատեսում շարունակել ուսումը և ի՞նչ մասնագիտությամբ։

-Ուսումս ցանկանում եմ շարունակել Թբիլիսիի պետական գեղարվեստի ակադեմիայում՝ թվային մեդիա ֆակուլտետում։

-Ո՞վ կամ ի՞նչն է Ձեր մոտիվացիայի աղբյուրը։

-Իմ նպատակները, որոնք երեկ երազանք էին, իսկ վաղը արդեն իրականություն են դառնալու։

«Նկարելիս  ինքս ինձ հանգիստ եմ զգում, նկարներիս մեջ էությունս եմ տեղադրում, նկարներիս պատմում եմ տխրությունս ու թախիծս, և նրանք լուռ լսում են ինձ, առանց բողոքելու: Ես նրանց հետ երազանքներս եմ կիսում, և նրանք հավատում են ինձ, առանց քմծիծաղի: Ես նրանց պատմում եմ կարոտիս մասին, և նրանք հասկանում են ինձ առանց տրտմելու: Ի տարբերություն մարդկանց, ես նրանց հետ կարող եմ խոսել, կիսվել, և նրանք ինձ կհասկանան այնպես, ինչպես կա, առանց եթե-ների և բայց-երի: Նրանց հետ ես վախենալու ոչինչ չունեմ, նրանք ինձ ընդունում են այնպիսին, ինչպիսին կամ, իմ թերություններով և թուլություններով հանդերձ: Ես սիրում եմ նկարել ուղղակի,-ասում է 17-ամյա նկարչուհին: