-Մայրի՛կ, հիշում ես, չէ՞, վաղն ինչ օր է: Մայրիկ, կգնանք, չէ՞, վաղը զբոսայգի, կթողնե՞ս նստեմ բոլոր կարուսելները, ուզածիս չափ վազվզեմ, խաղամ,- հիշում եմ ամեն տոնի նախորդող երեկոյի խոսակցությունը մորս հետ, իմ խնդրանքները, մորս մեղմ ու ջինջ ժպիտը:
-Մա՛մ, իսկ գեղեցիկ է, չէ՞, մեր քաղաքը, մեր զբոսայգին, մեր լիճը… Դու էլ ես չէ՞ սիրում մեր հեքիաթային Սպիտակը, մեծ ու լուսավոր զբոսայգին:
Հիշում եմ նաև, մորս համբերատար հայացքը, ով յուրաքանչյուր հարցիս պատասխանում էր նույն ջերմությամբ. «Այո, փոքրիկս, այո, անպայման կգնանք: Կխաղաս դու սրտիդ ուզածի չափ, կվազվզես,- անկողնուս նստած, մեղմ ժպիտով ու վերմակս խնամքով ուղղելով, ասում էր մայրս,- միայն թե հիմա պիտի շուտ քնես, որ վաղվա օրը շուտ գա»:
Համաձայնվելով մորս հետ՝ արագ փակում էի աչքերս:
-Եթե միայն դու էլ տեսնեիր այն, ինչ մենք ենք տեսել, եթե դու էլ տեսնեիր այն, իսկապես գեղեցիկ ու մշտապես մաքուր ու մարդաշատ զբոսայգին, պատկերացնում եմ, որքան երջանիկ կլինեիր…
Մայրս սրբեց աչքերը, մեղմ ժպտաց ու դուրս եկավ սենյակից: Այդ օրը ես ոչ մի բառ չհասկացա մորս ասածներից, չհասկացա, թե ինչու հանկած տխրեց:
Հասկացել եմ այժմ: Հասկացել եմ քո բոլոր խոսքերը ու բոլոր հայացքները: Մեկը գողացել է քո երազը, գողացել է բոլոր մեծահասակների երազը… Այն օրը դու հիշեցիր քո մանկությունը, քո գեղեցիկ քաղաքն իր գեղեցիկ ու մարդաշատ զբոսայգով, որոնք երկրաշարժի ժամանակ, ասես մեկ հարվածով, ոչնչացան: Ու քանի մանուկ, մեծանալով պիտի կարոտի իր երազը, հասկանալով,որ իր հեքիաթային ու վառ գույներով քաղաքն ու այգին ամենևին էլ այդպիսին չեն, ու որ դրանք գեղեցիկ հուշեր էին, որ մնացին անցյալում: