Լուսանկարը՝ Հրաչյա Արզումանյանի
Մեզանից յուրաքանչյուրը հերոս է յուրովի, մեկը՝ ընկերոջ, մյուսը՝ ընտանիքի, երրորդը՝ հայրենիքի, իսկ չորրորդն էլ համայն հայության համար։ Իմ շրջապատում ու հայրենիքում կան բազում հերոսներ, սակայն ես կպատմեմ իմ հայրիկի մասին։ Հայրս՝ Սուրիկ Վահրամի Փարսադանյանը, ծնվել է 1962 թվականի սեպտեմբերի չորսին Կապան քաղաքում։ Սովորել է Հ. Ավետիսյանի թիվ ինը միջնակարգ դպրոցում, հետո Լեռնային տեխնիկումում, իսկ այնուհետև ուսումը շարունակել է ՌԴ-ում։ Ինստիտուտն ավարտել է 1988 թվականին՝ ստանալով ինժեներ-շինարարի որակավորում, իսկ հետո վերադարձել է Կապան։ Շատերի պես մասնակցել է արցախյան ազատագրական շարժմանը, վիրավորվել և զրկվել ոտքից, իսկ հիմա երկրորդ կարգի հաշմանդամ է։
Իմ կարծիքով հերոսությունն այն է, որ այդ վիճակում 1999 թվականին կազմել է ընտանիք և ունի երկու աղջիկ, մի տղա։ Ես դեռ փոքր հասկից տեսել և տեսնում եմ, թե նա ինչպես է պայքարում ու հաղթահարում կյանքի բոլոր դժվարությունները։ Հայրս երբեք չի հուսահատվում և անգամ դժվարին պահերին միշտ կատակում է։ Հայրս ինձ օգնում է դասերս պատրաստելու հարցում։ Նա ամեն կերպ ցանկանում է, որ մենք չհուսահատվենք ու չտեսնենք այն դժվարությունները, որոնց նա առնչվում է ամեն օր: Սակայն ես փոքր չեմ ու հասկանում եմ այդ ամենը: