Թոնրի տակ լավաշ ուտելիս, պապս իր մանկությունից մի պատմություն հիշեց.
-Մատաղդ ըլիմ՝ ալամ աշխարհը գիդէ վօր՝ աշխարհըմըս թոնրի լավաշի ու մոթալի պանրի պես համով բան չկա։ Աշունքեց կամ գարունքը, ռավոդը ծեքին եզները լծեինք, գութանով ցորենի դաշտի ֆողերը վարեինք։ Ֆողը մի կոծի լե նստեր, փիշներուս կապած՝սերմացու ցորենը մեջն ածած դաշտերըմը շաղ տեինք ուրա՜խ-ուրախ երգելով։ Աչկներուս երկնքին ՝ աղոթք անելով ճամփա պահեինք, որ լավ եղանակ անէ, կարկուտ ու սելավ չանէ, արտը նորմալ ծլէ, դուս գա, որ սաղ տարվա հմար հաց ու ապրուստ ունենանք
ՄԵՐ ԱՊՐՈՒՍՏՆ Ի՞ՆՉ Է՝
ՄԻ ԿՏՈՐ ՉՈՐ ՀԱՑ,
ԷՆ ԷԼ ՀԸՐԵՆ ՀԱ՜_ԵՐԿԸՆՔԻՑ ԿԱԽՎԱԾ։
Թե ղսմաթ էինք ունենըմ, ցորեն էլ էինք ունենըմ, թե խու չէ՝ Աստոծ հեռու տանե, սրա-նրա դռանն էր աչքներում, սրա-նրա բռին մտիկ անեինք, որ մի կտոր ցամաք հաց տային։ Արի՛ գեշ բաները մոռանանք, սև օրեր շատ ինք ունեցիլ։ Ձեռի մանգաղով հասկը հնձեինք, կալներըմը կալսեինք, թաղի կնանիքը ունգուլնին, գլխաշորերը կապած վաքվեին, յիրար քոմակ անեին խխալեին, թե աժմունքն էր իշով, սելով տանեինք ջաղացն աղող, թե քիչ ըլեր՝ մալեթ չունեներ, թաղի կնանիքը էրկանքով` համ երգեին, համ թևահան ըլելով չիմ աղեին, ըժու ծլպատակ արած, նստած, մաղով մաղեին։ Էրկանք պըտըտելը դժար գորձ էր, համա կնանիքը պըտըտեին։ Վենձ տաշտերըմը խմորը ունցեր տան ամենավենձ կնիկը՝ նանը, վերջըմն էլ, որպես հայ քրիստոնյա՝ խմորի վրա խաչ աներ, որ հայն իրա հավատը կորցնե վօչ։ Ակշով խմորը կտրատեին , խոնչեքի վրա գնդեին, սեղանտախտակի վրա գրդնակով բարակ բաց անեին, լավ քաշեին-ձգեին ու սաջի վրա գձեին։ Մի կոծի մներ ու շաջի վրիցը վիր ունեին սիպտակ մեզարների վրա փռեին, որ չորանա։ Ծերքի թխածը՝ առաջի լավաշը թաղի, ընտանիքի հիվանդին տեին, որ համ շուտ սղանա, համ օխնէ։ Մի վախտ էկավ, որ սկսեցին թոնրի միջին հացը, լավաշը թխելը։ Էդ թխելու վախտը ընտանիքի կնանիքն ամենքն իրանց գորձը գիդեին, մինը խմորն ունցեր, մինը գրդնակեր, մինը ձգեր, մինը թոնրի լաշովը տեր, մինը տաք-տաք լավաշը բարակ կեռ էրկաթի ձողով հաներ, մինն էլ փռեր, որ չորանա։ Լավաշ թխելը դժար գորձ էր, համա էդ գորձին տղամարդ չխառնվեր: Ասեին, վօր թոնրի կողքին տղամարդ ա ըրեվըմ՝ լավաշը կուտա գընըմ, ընգնըմա թոնրի մեչը: Դռներին ազատ տեղ չմներ, չիմ լավաշ ըլեր, չորացնեին, որ յեդնուց խոնչեքի, տաշտի միջին փռեին, մի սաղ տարի ուտինք։ Հմի ինչ կա, ապրիլը հեշտացիլ ա, մին ցորենը սերմնացու ինք տենըմ, մին էլ խանութներըմը դասած հացն ու լավաշն ինք տենըմ։ Հայերը լավաշը թխեին օրերի տաք վախտը, վօր ցրտովը չըրչարվին վօչ։ Բա, բալա ջին, օվ աշխատե՝ նա կուտէ: