Լուսանկարը` Հովնան Բաղդասարյանի

Վերջին անգամ, որ գրել եմ, թուղթ ու գրիչն էր թրենդի մեջ:

Շատ բան է փոխվել:

Էն ժամանակ սովորում էի դպրոցում ու «Մանանայի» սան էի, իսկ հիմա… Հա, հիմա կոնկրետ ես էլ չգիտեմ, բայց սան չեմ, դպրոցն ու համալսարանն էլ ավարտել եմ:

Բայց մենակ իմ կյանքում չի, որ շատ բան է փոխվել վերջին մի քանի տարում:

«Մանանան» էն ժամանակ չուներ ամեն օր թարմացվող կայք, իմ ու «Մանանայի» ընկերների շրջապատն էլ ավարտվում էր Երևանով:

Լուսանկարը` Հովնան Բաղդասարյանի

Ահագին նմանություններ ունենք ես ու «Մանանան». նույն թվին ենք ծնվել, նույն ընկերների շրջապատը ունենք ու էլի ընդհանուր բաներ ունենք. երևի գիտեք արդեն:

Վերջը:

Այսօր Moving ideas forward ծրագրին ինձ հետ մասնակցող Աննան, Անուշը, Լիլիթը և Սուրենը ինձ ասացին, որ իմ հերթն է գրելու: Ես ճիշտ է, իրենց թարս նայեցի, բայց իրենք շատ էին:

Այսօր ծրագրին մասնակցող կազմակերպությունների մասնակիցներին ժամանակ տրվեց մտածելու իրենց կազմակերպությունների ռազմավարության մասին: Մենք հենց սկզբից շատ ուրախացանք, քանի որ վերջապես կարող էինք հայերեն խոսել իրար հետ:

Լուսանկարը` Հովնան Բաղդասարյանի

Մոռացանք` ինչ հարցերի պետք է պատասխանեինք, ինչքան ժամանակ էին մեզ տվել, ու սկսեցինք իրար հետ վերհիշել, թե ինչ հավես բաներ ենք արել «Մանանայում»: Մեր հիշած բաները իրարից տարբերվում էին, քանի որ տարբեր ժամանակներից ենք «Մանանայի» հետ կապված: Հետո սկսեցինք մտածել, թե էլ ինչ կուզենայինք անել: Բլոկնոտի մի քանի էջ լցվեց, մեր հավեսները` նույնպես: Մեզ տված ժամանակն ավարտվեց, բայց մենք դեռ ուզում էինք իրար հետ քննարկել մեր անելիքները:

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Մեր գաղափարները իրագործելու քայլերը մտածեցինք արդեն ընթրիքի ժամանակ:

Ես հիմա էլի թղթի վրա եմ գրում, բայց իմ ու «Մանանայի» կյանքում կարծես թե նոր փոփոխություններ են սպասվում: