Գարիկ Ադամի Դավթյանը ծնվել է 2001 թվականի նոյեմբերի 7-ին Տավուշի մարզի Սարիգյուղ գյուղում: Սովորում էր Երևանի պետական համալսարանի Իջևանի մասնաճյուղի պատմության ֆակուլտետում (ապագա պատմաբան էր):
Գարիկ Դավթյանը կյանքով լի էր, ուներ վարակիչ ժպիտ, բոլորը սիրում էին Գարիկին։
Ուներ հավանած աղջիկ և որոշել էր բանակից գալուց հետո իր զգացմունքների մասին ասել այդ աղջկան։
2020 թվականի Հունվարի 13-ին զորակոչվել է բանակ։ 6 ամիս ծառայել է Լուսակերտի զորամասում, այնուհետև՝ Մարտակերտում։ Ուներ կրտսեր սերժանտի կոչում։
Սկսվեց պատերազմ, ծնողները առաջին իսկ օրից անհանգիստ էին Գարիկի համար։ Գարիկի անունն իրենց շուրթերին սպասել են նրա զանգին։ Գարիկի մայրը ասում էր.
-Գարիկը ուշ-ուշ էր զանգում, բայց զանգելուց էլ միշտ ասում էր, որ ինքը լավ է և լավ է լինելու ամեն ինչ։ Հենց վերջացնի ծառայությունը, գալու է ու մի լավ քեֆ անենք։
-Դպրոցում ոչ մի առիթ առանց Գարիկի չի նշվել, եթե եղել է ծնունդ, ապա տորթը կտրել են միայն Գարիկի ներկայությամբ: Սիրում էր յուրաքանչյուր ուրախ առիթ. էլ ինչ առիթ առանց Գարիկի։ 12 տարի նույն նստարանին ենք նստել և նույն օրն էլ զորակոչվել ենք բանակ։ Գարիկն անմահացավ, ես վիրավոր ետ եկա,-պատմում է ընկերներից Ռազմիկը, ով ևս պատերազմի մասնակից է։
Ռազմիկը ընկերոջ հետ խոսել է սեպտեմբերի 24-ին և այլևս ոչ մի զանգ. պատերազմ էր, և երկուսն էլ գտնվում էին պատերազմի ամենաթեժ կետերում։
-Գարիկն իր տեսակով այլ մարդ էր: Հիմա տղաները ուրիշ են, իսկ Գարը լրիվ այլ մարդ էր. Համեստ, զուսպ, սրտից շատ էր խեղճ։ Գարիկին շատ վաղուց չեմ տեսել և նույնիսկ երդման արարողության օրը չկարողացա ներկա գտնվել և գրկել Գարիկին։ Էդպես էլ չկարողացանք տեսնել իրար,-պատմում է քույրը՝ Իրինան։
Գարիկ Դավթյանը պատերազմի թեժ օրերին, երբ զանգել է իր ընկերոջը՝ Մհերին, ասել է.
-Մհե’ր, ախպերդ թուրքերին հատ-հատ փռում ա գետնին, մամայիս կասես, որ լավ եմ։
Հոկտեմբերի 19-ից հետո Գարիկն այլևս չի զանգել։ Մայրը օրեր շարունակ ոչինչ չի կերել և անկողնուց անգամ չի կարողացել դուրս գալ։ Հոկտեմբերի 23-ին զանգ է ստանում Գարիկ Դավթյանի հայրը, և նրան հայտնում են որդու մահվան լուրը։ Գարիկ Դավթյանի հայրը այդ լուրը լսելուց հետո հավաքել է իրեն և կնոջն ասել, որ Գարիկը զանգել է, որպեսզի կինը մի բան ուտի և ոտքի կանգնի, քանի որ դաժան օրեր էին սպասվում. տղայի մարմինը նույն օրը պետք է բերեին։
Հոկտեմբեր 20-ին՝ պատերազմի 24-րդ օրը, Գարիկ Դավթյանը անմահացավ։
Գարիկը ընկել է հերոսաբար: Երբ արկերը եկել են իրենց վրա, Գարիկը իր զինակից ընկերներին տարել է ապաստարան և մենակ է պահել դիրքը, վերջին ձգանը քաշելուց հետո իր վրա է ընդունել արկի պայթյունը և անմահացել։
Նա իր մահից 18 օր հետո 19 տարեկան պետք է դառնար։ Գարիկի ծննդյան օրը բոլորը սպասել են նրան, սպասել են, որ գալու է և ինչպես ամեն տարի՝ աչքերը փակի, երազանք պահի ու փչի տորթի մոմերը։ Ծննդյան օրն էլ էր աչքերը փակ, սակայն նրա նկարի առջև էին մոմեր վառվում: Երազանքների փոխարեն Գարիկի մայրիկի սրտի վերքերին էին փչում, որը երբեք չի սպիանալու:
07.11.2001-20.10.2020
Հայրենիքի պաշպանության համար մղված մարտերում Գարիկ Դավթյանը հետմահու ստացել է ԼՂՀ «Մարտական ծառայություն» մեդալ, ինչպես նաև ՀՀ զինված ուժերի հրթիռահրետանային զորքերի ուսումնական զորամասերի ավարտական կրծքանշան։