Լուսանկարը` Ռազմիկ Գասպարյանի
Օգոստոսի 17-19-ը Հայաստանում, իսկ ավելի կոնկրետ՝ Ծաղկաձորում անցկացվեց Հայաստանի ամենահավես, ամենաթույն փառատոններից մեկը՝ Epic Eye Festival-ը: Երեք օր ռոք ու էլեկտրոնային երաժշտություն՝ բնության գրկում: Մի խոսքով՝ կար էն ամենը, ինչը կապահովեր քեզ կտրվել առօրյայից ու հավես ժամանակ անցկացնել հարյուրավոր մարդկանց հետ:
Ֆեսթին մասնակցելու համար կար գիշերակացի 2 տարբերակ՝ հյուրանոց ու քեմփինգ: Ես, բարեբախտաբար, ընտրել էի առաջին տարբերակը: Առաջին օրը էլեկտրոնային երաժշտություն էր: Առաջին օրն անցավ լավ, բայց ես անհամբեր սպասում էի ռոքին: Ռոքն, ըստ իս, մարդկանց շատ քիչ տոկոսի ականջին է լսելի: Ռոքի միջոցով կարողանում ես արտահայտել էմոցիաներդ, կուտակված էներգիան դուրս բերել ու ուղղակի վայելել երաժշտությունը: Ռոք բենդեր էին եկել աշխարհի տարբեր երկրներից ու Հայաստանից: Երկրորդ օրվանից սկսվեց ռոքը, որին այդքան սպասում էի: Մարդիկ լսում ու վայելում էին երգերը: Ահավոր թույն բեմ ու թույն բենդեր: Մինչև ֆեսթին գնալս մտածում էի, որ ռոքը կատարյալ լինելու համար պետք է անձրև: Ու… Սկզբում սկսվեց թույլ անձրև, որը չխանգարեց մարդկանց բաց երկնքի տակ վայելել երգերը: Բայց եղանակը փորձեց ավելի ակտիվացնել մեզ, ու սկսվեց իսկական տեղատարափ անձրև: Ամպրոպի ձայներն ավելի էին ակտիվացնում մեզ: Մարդկանց մի մասը վազեց պատսպարվելու, իսկ մյուս մասը (նաև ես) մնաց տեղատարափ անձրևի տակ ու ռոքի հնչյունների ներքո լավ ժամանակ անցկացրեց, մինչև սկսվեց կարկուտը ու ամեն ինչ փչացրեց: Երկրորդ օրը, թեև մի փոքր ձախողվեց, բայց ինձ համար անցավ շատ լավ ու դարձավ անմոռանալի: Երևի ռոք լսելով անձրևի տակ պարելուց հավես բան չկա: Էդ ամենից ստացած էմոցիաները դեռ ահագին մնում են մեջդ ու դառնում են կյանքիդ հիշողությունների մի մասը: Երկրորդ օրվա կարկուտից հետո մի քանի բենդեր չկարողացան ներկայանալ, իսկ Epic eye-ի թիմը խոստացավ, որ նրանք կներկայանան 3-րդ օրը: 3-րդ օրը նույնպես եղանակը անբարենպաստ էր, իսկ ֆեսթի ամբողջ ծրագիրը՝ խառնված: Ցավոք, չկարողացա մասնակցել 3-րդ՝ վերջին օրվան, բայց միևնույնն է, էմոցիաներս դեռ կային:
Լուսանկարը` Ռազմիկ Գասպարյանի
Այնուամենայնիվ, հաշվի չառնելով որոշ կազմակերպչական խնդիրներ ու եղանակային փոփոխություններ՝ ֆեստիվալն անցավ հիանալի ու էմոցիաներով հարուստ: Ըստ իս՝ պետք է Հայաստանում նմանատիպ փառատոններ շատ կազմակերպվեն ու համախմբեն նույն ճաշակի, մտածելակերպի ու ապրելակերպի մարդկանց: Պետք է թեկուզ մի քանի օրով կտրվես իրականությունից, փոխես միջավայրդ ու հասկանաս, թե որն է քեզ ավելի դուր գալիս: Իսկ ռոքի սիրահարների ապրելակերպը մի ուրիշ աշխարհ է, որը ես շատ եմ հավանում, քանի որ նրանք վայելում են կյանքն ու ազատությունը, չեն ապրում ուրիշի համար, այլ իրենք իրենց։
Երեք տարի էր, ինչ ես ընդգրկված էի ԵՆՀ բանավեճի ակումբում: Առաջին տարում, երբ մասնակցեցի, 7-րդ դասարանցի էի: Ճիշտ է, դեռ այդքան չէի հասկանում, թե ինչ է բանավեճը, ինչն է դրա նպատակը, սակայն մեծ հետաքրքրությամբ ընդգրկվեցի: 8-րդ դասարանում արդեն միայն ես էի մնացել ակումբում որպես «հին խաղացող» (որովհետև բոլորը 9-րդ դասարանցիներ էին ու արդեն ավարտել էին): Այդ տարի ես ավելի պատասխանատու զգացի ինձ ու փորձեցի ավելի շատ ուսումնասիրել ու աշխատել որպես թիմի ավագ: Տարվա վերջում, համեմատած նախորդ տարվան, ունեցանք մեծ հաջողություն: Այդ տարի` 2014 թվականին, ես մեր դպրոցից ընտրվեցի որպես հանրապետական փուլի մասնակից: Երբ շատ ուրախացա ու սկսեցի անհամբեր սպասել մեր փորձերին ու, դե իհարկե, հանրապետական փուլին: Մենք մեր թիմով (արդեն քաղաքի թիմով, ոչ թե դպրոցի) մեր առջև նպատակ էինք դրել հանրապետական փուլում գրավել առաջին տեղը: Երբ սկսվեց մրցույթային առաջին օրը, ամեն ինչ շատ լավ էր ստացվում, և մենք հաղթեցինք առաջին օրվա համարյա բոլոր խաղերում: Երկրորդ օրը արդեն հաղթեցինք բոլոր խաղերը և վճռական փուլում` կիսաեզրափակիչում, հաղթեցինք` անցնելով եզրափակիչ փուլ: Եզրափակիչ խաղում, սակայն մենք գրավեցինք 2-րդ տեղը: Դա ևս շատ-շատ մեծ հաջողություն էր մեզ համար, և մենք շատ ուրախ էինք: