Նելլի Խաչատրյանի բոլոր հրապարակումները

Սաք, լսո՞ւմ ես

Սաք, լսու՞մ ես։

Ո՞նց ես էդտեղ։ Գիտե՞ս, էն օրը եկել էինք ձեր տուն։ Ես, Կարինեն, Անին, Վանը։ Մեզ մի տղա միացավ, անունը չեմ հիշում, ոնց որ վիրտուալ ընկերներ եք եղել սկզբում: Բարի տղա էր երևում, հարցնում էր` դեռ Սիթիզենո՞ւմ ենք աշխատում, թե՞ չէ։ էդ օրը Սիթիզեն պիտի գնայի` դիմում գրելու, «հավի փթիրներից» էլ ոչ մեկս էնտեղ չենք)։ Հիշո՞ւմ ես, մի աղջիկ երեխա եկել էր Սիթիզենի շինհրապարակ: Տեսավ` ես եմ, ոչ թե դու, էնպես էր նեղվել: Ասում էր` բայց ես էն տղու համար էի եկել։ Դե լավ, մեղքս ի՞նչ թաքցնեմ, ինձնից ու աղջիկների մեծ մասից սիրուն ես։ Մի ամաչի, դու էլ գիտես։ Հա, ի՞նչ էի պատմում, գալիս էինք ձեր տուն։ Ճանապարհին մտանք Գրանդ Քենդիից միկադո առանք։ Վանն ասաց, որ ձեր տան ճանապարհին մենակ էդ Քենդին ա ու գրիլանոց ա։ Վերջին անգամ ձեր տուն էինք եկել, երևի հիշում ես, Մերին ու Վանը հավի գրիլ առան: Էդ փողերը կիսատ-պռատ հավաքեցինք, կես փողը իրենց վրա մնաց։

Իրարից ու քեզնից խոսելով հասանք տան մոտ։ Ձերոնք չգիտեին, որ գալու ենք, բայց չզարմացան: Մամադ ասաց, որ մեզ հիշում է։ Բերաններս կծմծելով տուն մտանք։ Կջղայնանաս, բայց չէի կարողանում ինձ պահել։ Առաջինը թղթից սարքած էն մեծ սիրուն կենդանիները տեսա, որ դու էիր սարքել, լրիվ մոռացել էի` ինչ տաղանդավոր ես ո ւ ինչ լավ ձեռք ունես։ Բայց սենյակդ աչք չէի կարողանում գցել սկզբում: Գիտեի, որ նայեմ, արդեն կարող ա ձենով լացեմ, բայց մամայիդ մոտ ամաչում էի, ինքն էլ, տատիկդ էլ շատ ուժեղ ու ձիգ են։

Մամադ սեղան դրեց։ Սիրուն չրեր էր սարքել։ Երևի մամայիդ ես քաշել ձեռքի շնորհքով։ Այսինքն, երևի չէ՝ հաստատ։ Հիշեցինք, ոնց էիր Սիթիզենում դիմակահանդեսի համար մամայիդ ստիպել կախարդի թիկնոց կարել ու ինչ լավ գավազան էիր սարքել։

Հետո ամենահամով ու լավ հոտով թեյը խմեցինք։ Սեղանից նորմալ օգտվել ենք, որ իմանայիր բան չենք կերել, հաստատ կջղայնանայիր։ Հիշու՞մ ես, ասել էիր` ռուսերեն քեզ համար գիրք կարդամ, հենց վերադառնաս: Հետո էլ, թե բա` բայց հաց կուտեմ, նոր կկարդաս, որովհետև եթե տանջվել, ապա միայն կուշտ փորով։ Հետո Ճամբարակից վիդեոներ նայեցինք, մամադ փաստորեն չէր տեսել: Խոստացանք ուղարկել: Լավ հիշեցի, հեսա կուղարկեմ։

Ճամբարակը գեշ տեսար: Լուրջ, ինքը խոր ձմռանն ա սիրուն, էդտեղից երևո՞ւմ ա։

Քիչ-քիչ արդեն էդքան դժվար չէր սենյակդ նայելը։ Աթոռիդ զինվորական վերարկուդ էր: Մամադ պատմեց, որ լվացքի փոշի ես ուզել, որ շորերդ ու սպիտակեղենդ լվանաս դրանով, որ տան հոտ գա: Շատ Սաքոյական ա հնչում)։  Գրքերդ մահճակալի կողքին շարված էին: Սիրում էիր գրքեր առնել ու չկարդալ: Դեն Բրաուն էլ ունեիր, չէ՞: Մի օր վերցնելու եմ, խոստանում եմ, խնամքով կկարդամ ու կվերադարձնեմ:

Ընկերդ քո իրերը բանակից ուղարկելուց ճմրթված գիրք էլ էր ուղարկել: Անունը չհիշեցի, բայց իհարկե, ինչ որ սարսափ ժանրի բան էր: Ոնց էլ կարդում էիր, դեռ զարմանում եմ։

Մամադ ասաց էլի նստենք, բայց ուշ էր:  Որոշեցինք գալ էնտեղ, ուր մարմինդ է: Վանը պատմեց, որ ասել ես` ինձ գանձ մի ասա. գանձը թաղած ա լինում: Չգիտեմ` ինչու ենք սենց բաներ հիշում, դրամատիկ երանգ ա տալիս, դու կհավանեիր։

Վանը մեծավարի մեզ բերեց մարմնիդ մոտ: Ծաղիկները մոտս էին: Սիրուն բացել, համաչափ շարել եմ, չբողոքես: Հետո Վանը ասաց խունկ ծխենք, բայց ոչ մեկս չպատասխանեցինք: Բոլորս էլ մտածում էինք, որն ա դրա իմաստը: Բարձր քննարկեցինք, շրջանառվեց մանրէներ սպանելու վարկածը, բայց ամեն դեպքում հասկացանք, որ ձևական բաներ ոչ դու ես սիրում, ոչ մենք, ու չծխեցինք։

Ինչ ընկեր ունես, չէ՞: Բոլորիս կյանքում մի Վան պետք ա։ Վանն էլ ա շատ կարոտում, գիտե՞ս: Ամեն ինչով ու ամեն հարցով ձերոնց կողքին ա: Լավ ես ընկերներ ընտրում։

Լսիր, տարօրինակ հարևաններ ունես: Հենց դիմացիդ հարևանի մոտ ճոճանակ նստարան կար, գերեզմաններ կային, որ նույնիսկ արձանը կար էդ մարդու։

Մի քիչ խոսեցինք, քննարկեցինք, թե մահվանից հետո ինչ ա լինում: Գրքի վերջին էջին մենակ դու ես հասել: Էս դեպքում բոլոր պատասխաններն ունես, բայց չես ասում, բայց ոչինչ, չենք նեղանում։

Չգիտեմ` էլ ինչ պատմեմ: Շատ ենք կարոտում, քեզնից «Պուխ» ածականը միշտ հետս ա: Ու քանի որ ամենալավ տարբերակը հաջորդ կյանքի գոյությանը հավատալն ա, կհանդիպենք հաջորդ կյանքում, փղիկ։

nelli khachatryan

Իմ անծանոթների մասին

Էսօր գրելու եմ մարդկանց մասին, որոնց չեմ ճանաչում, բայց չգիտես՝ ինչու, հիշում եմ։ Համաձայն եմ, ավելորդ ինֆորմացիա է, ուղեղս էլ երևի մի օր էդպես կմտածի ու կջնջի հիշողությունիցս, բայց մինչ այդ եկեք այս նյութս նրանց նվիրենք։

Այսպիսով, նվիրվում է այն աղջկան, ով համերգի ժամանակ եկավ նստեց կողքիս ու ասաց, որ ուղղակի մենակ է եկել, եթե կարելի է՝ մեզ միանա։

Նվիրվում է միասնական երկու քննություններին էլ ներկա դեղին շորով տղային, որի քթի ծալքերը նույն ձևով կրկնվում էին, ինչ հանձնաժողովի անդամինը (շատ նման էին, երևի հայրն էր):

Նվիրվում է ամեն օր նույն 15 համարը նստող կնոջը, որի ծոծրակն էի միայն տեսնում, ու շատ նման էր հորաքրոջս՝ նույն սանրվածքն ու ականջօղը։ Նաև 15 համարի 4 աղմկոտ տղաներին, որին ես ու Զարինեն պայմանականորեն անվանում էինք «Միքոն և ընկերները»։ Մեր օրը նրանցով էր սկսում, իրենց շատախոսությունից իրենց մասին գիտեինք այնքան, ինչքան մեր շերլոքյան հոտառությունն էր թույլ տալիս, իսկ կատակներից, իհարկե, «ստացած չի, կթռնես»-ը արդեն հաջողի նման մի բան էր։

Չեմ մոռանում նաև իհարկե մեր դեղինի վարորդներից բարի բեղերով պապիկին ու անդադար հեռախոսով խոսող երիտասարդ վարորդին։ 15 համարից կհիշատակեի նաև մեր տան հաջորդ կանգառում նստող Անիին ու Տաթևին, միայն թե նրանց հետ ծանոթացել ու ընկերացել ենք, իսկ այս նյութը դրա մասին չէ:

Նյութը մեր թաղամասից էն աղջկա մասին է, որը միշտ ականջակալներով է ու ոչ թե քայլում, Մերլինի մորուքը վկա, այլ թռվռալով է առաջ գնում։

Նաև համալսարանի կանգառի էն աղջկա մասին է, որը անձրևի տակ թրջվում էր, ու որին անձրևանոց առաջարկեցի։

«Սիթիզն» եկած էն պուճուրի մասին է նաև գրածս, որը երբ իմացավ 20 տարեկան եմ, զարմացավ, որ այդքան մեծ եմ, ու ասաց, որ ես պետք է արդեն մահացած լինեի։

էն տղաների մասին է, որոնք տրանսպորտում Թաջ Մահալի պատմությունն էին ուզում հիշել, ես էլ նրանց պատմում էի (մտքումս)։

Թումոյի էն սիրուն մարզիչներից մեկի մասին է, որը մոտեցավ ինձ ու ընկերուհուս ու հարցրեց, թե ինչ-որ անհասկանալի երաժշտությամբ ու բառերով երգը կարող ա՝ հիշենք՝ որտեղից է։

Քանի որ գիտեմ, որ 17-ի նյութերը Չինաստանում նույնպես կարդում են, գրում եմ նաև էն չինացի տղայի մասին, որը «Լավ էլի»-ի համերգի ժամանակ մի լավ ուրախացավ ու արդեն մեզ հետ երգում էր։

«Avengers»-ը նայելիս հետևի շարքում նստած տղայի մասին է նյութս, որը մինչև ֆիլմի սկսվելը ասաց, որ «եթե Ստարկին բան ա եղել, վերջ, էլի չի նայելու»։ Կինոթատրոնից տուն գնալիս էն հեծանվորդի մասին է, որի հետ իրար աչքերի նայելով անընդհատ աջ ու ձախ էինք գնում, որպեսզի իրար չբախվենք, բայց ամեն դեպքում ոտքս մոտիկից ծանոթացավ նրա անվադողի հետ (ի դեպ, իմ վրա ջղայնացավ, չնայած երկուսս էլ մեղավոր էինք)։

Իհարկե, նյութս նաև նվիրում եմ իմ վիրտուալ ծանոթներին՝ copypaste-ցի sherloch, երևակայող 007, miss devil, Լիան, Անի, ես չեմ հիշում 6 տարի առաջ ինչ էինք խոսում, բայց էս նյութը ձեզ էլ է նվիրվում, չգիտեմ՝ ձեզնից ով էր, բայց ապրես Arctic monkeys խմբի համար։

15 համարից ակնոցով տղային մոռացա, նույն կանգառում մենակ մենք էինք իջնում, ու ամեն անգամ մեկս մյուսին էինք սպասում, որ ասի՝ կանգառում կպահեք։

Գրում եմ էն ոստիկանի մասին, որ եկել էր մեր տուն ինչ-որ տվյալներ ճշտելու, բայց կեսից որոշեց, որ իմ ու սենյակակցիս դպրոցական գիտելիքները ճշտելը ավելի հետաքրքիր զբաղմունք է։

Բարևներս Ռեյ Չարլզին էնքան նման կույր պապիկին ու իր կնոջը, Զեյն Մալիկին նման երկար թարթիչներվ տղային ու Գերմանիայում հանդիպած հայ կնոջը, որն իր աղջկա վրա էր բարկանում խանութում։ Բարևներ նաև առաջին դասը սովորած համադասարանցուս՝ Արտյոմին, որի մասին միայն հիշում եմ, որ շատ սպիտակամաշկ էր, ու ճաշարանում ով իր ճաշը չէր ուզում, ինքն ուտում էր։

Եթե ձեզ մոռանամ, դուք արդեն ապահով տեղում եք։

Գիտե՞ք՝ ինչ, մարտահրավեր եմ նետում բոլորին, հիմա էդպես ընդունված է։ Դուք էլ գրեք ձեր անծանոթների մասին, միգուցե ես էլ ինձ էդտեղ գտնեմ։

nelli khachatryan

Իմ ու համալսարանի անավարտ հարաբերությունների մասին

Ողջույն։ «Լife of Pi» ֆիլմը դիտե՞լ ես, եթե չէ՝ մի փոքր նախաբանով պատմեմ։ Այն հնդիկ տղայի մասին է, որի ընտանիքը գազանանոցը տեղափոխելիս նավաբեկության է ենթարկվում, և Պին հայտնվում է փրկարար նավակում մի քանի կենդանիների հետ ու մի քանի օր անց ստիպված է լինում բաց օվկիանոսում մի լաստի վրա փորձել ողջ մնալ՝ վագրի հետ ապրելով։ Ու ոնց Պին է ներկայացնում, վագրի քաղցը բավարարելը ու դրան կեր չդառնալը գերնպատակ ու կյանքի իմաստ էր դարձել։ Հորից ստացած գիտելիքներով նա կարողանում է վագրին վարժեցնել ու առանց վախի (գրեթե առանց վախի) ապրել։ Վերջում միասին փրկվում են Մեքսիկայի ափերից մեկին հասնելով, ու եթե դիտել ես, հաստատ դու էլ ես տխրել, որ վագրը էդպես էլ չշրջվեց՝ որպես Պիին հրաժեշտի նշան։ Պին հետո պատմում էր, որ իր կյանքի ամենատխուր պահն է եղել առանց հրաժեշտի այդ բաժանումը։

Հիմա ֆիլմից սահուն քայլերով, աննշմար որպես քնքուշ մութի թև, անցում կատարենք դեպի համալսարան։

Համալսարանը առանձնապես երբեք չեմ սիրել, ֆիլմերի պես չի եղել, մոտիվացիա առանձնապես չեմ ունեցել, ամեն հնարավոր ու անհնար պատճառներով բացակայել եմ։ Ես ու համալսարանը իրար չսիրելով իրար գոյություն ենք քարշ տվել, համալսարանին դիմանալը իմ առաջադրանքն էր, ինչպես Պիի համար վագրի կեր չդառնալը։ Բայց այն իմ առօրյայի մի մասն էր, մեծ չզգալու միջոց էր ու պատրվակ։ Ու մոտ մեկ ամիս առաջ գնացի դասի, հետո պարզվեց՝ դա վերջին օրն էր իմ համալսարանական կյանքի։ Էդ գիտակցումը չեկավ, որ էլ քննություն չեմ տալու, ու ինձ համար ամենահավես պահը քննության՝ տեսնես բախտդ ինչքանով է բերել թեստի տարբերակի հարցում, եղել էր վերջին անգամ, ու ես նույնիսկ չեմ ֆիքսել այդ հիշողությունը՝ որպես վերջին։ Չեմ ֆիքսել կուրսով դասի չնստելն ու նույնիսկ միասին քննության պատրաստվելը։

Իմ ու համալսարանի հարաբերությունները էդպես էլ կիսատ ու չհասկացված մնացին։ Պիի ու վագրի նման էդպես էլ իրար հաջող չարեցինք։

Համաճարակը իմ ու ընտանիքիս վրա այնպես չի ազդել, ինչպես որոշ ընտանիքիների վրա: Երկու ամիս առաջ երազում էի 2 ամիս Ճամբարակ գալու ու ոչինչ չանելու մասին, հիմա անկեղծ՝ տանը մնալուց չեմ բողոքում, նույնիսկ հաճելի է, էնպես է, որ վիրուսի հետ ես մեծ հաշիվներ չունեմ՝ բացառությամբ իմ ու համալսարանի կիսատ հարաբերությունները։ Շուտով օնլայն կպաշտպանեմ դիպլոմայինս ու կիսատ վերջ։

Դե ինչ… Բարև հասուն կյանք, ես քեզ չէի սպասում։

nelli khachatryan

Մեկ-մեկ երբեմն ու հաճախը տեղերով փոխված

Մենք հաճախ բարի ենք, մեկ-մեկ` նախանձ, իսկ երբեմն` հաճախն ու մեկ-մեկը տեղերը փոխած։

Օրեր են լինում` մենք տրանսպորտում տեղ ենք զիջում, բայց երբեմն էլ ուղղակի աչքերը փակում ենք, որ նույնիսկ չտեսնենք տարիքով մեծերին։

Մեկ-մեկ դասը ուշադիր լսում ենք ու մտքում ջղայնանում խանգարողների վրա, երկու-երկու էլ մենք հենց այդ խանգարողներն ենք։

Ժամանակ առ ժամանակ հավես է տնային գործերով զբաղվելը, բայց երբեմն էլ քեզ ոչինչ չի կարող կտրել բազմոցից ու հեռուստացույցից։

Հաճախ համեղ ենք պատրաստում, երբեմն՝ անհամ, մեկ-մեկ ինքնավստահ ենք, երբեմն` կոմպլեքսավորված, հաճախ գեղեցիկ ենք մեզ զգում, երբեմն` ոչ այնքան: Հաճախ այնքան լավ ենք աշխատում, որ մենք մեզ օրվա լավագույն աշխատող կոչում կտայինք, իսկ երբեմն էլ մենք մեզ գործից հաստատ կազատեինք: Մեկ-մեկ` երբեմն ու  հաճախը տեղերը փոխած։

Մենք երբեք միշտ չենք ու ընդհանրապես, միշտը հեչ լավ բառ չէ, որովհետև մեր արարքներն ու բնավորությունը երբեմն փոխվում է, մեկ-մեկ էլ` հաճախ։ Մենք բոլորս հաճախ (երբեմն էլ մեկ-մեկ) իրար նման ենք, բայց սովորաբար անձնական վերաբերմունքից կամ մեզ արդարացնելու համար,  վատ  կամ  լավ,  «միշտ» ենք կցում իրար:

Փոփոխվելը միշտ պատճառ ունի: Մեկ-մեկ քեզ զննիր, որ «չմշտացնես» ուրիշներին: Միշտը իրոք հաճախ լավ բառ չէ, իսկ միգուցե երբեմն էլ մեկ-մե՞կ:

nelli khachatryan

Ուղտի գեղեցիկ թքոց

Բթիս մատնահետքերը կորցնելու որերորդ անգամ ֆեյսբուքիս տարեգիրքն եմ թերթում, ու  բութս հոգնում է «հայտնի» դեմքերից մեկի հրապարակման վրա, որտեղ մեր այս դեմքը համարյա Նազենի Հովհաննիսյանին չզիջելով ոսկեղենիկ հայերենով նկարագրում էր, թե ինչպես է առաջին անգամ հաց թխում, ինչքան հաճելի գործընթաց է, ինչքան սիրով պետք է այն անել և այլն… Կարդալիս երևի թե կոգեշնչվեի, եթե այդ պահին նստած չլինեի Ճամբարակի ոստիկանության դիմացի շենքի մեր տան խոհանոցում, որտեղ մաման անտարբեր դեմքով իր երևի 1003֊րդ հացն էր թխում։

Նույն շենքի կողքի շքամուտքում միշտ Ճամբարակում ապրած մեկը նույն դեմքի արտահայտությամբ կարդում է Երևանում ապրող ուսանողներից մեկի սիրառատ գրառումը համարյա նույն Ճամբարակի, Ճամբարակի մարդկանց ու սարերի մասին։

Նույն դեմքն ունեն զինվորականները, ծառայության հանդեպ պաթոսով լցված ջահել աղջկա կամ տղայի ասածները լսելուց, կամ էն ուղտը, որին նկարում ու ծիծաղելով շոյում են թքելու համար։

Եթե դրական, ռոմանտիկ մարդ եք, ուրեմն նյութիս նպատակը պատկերացրեք այն էր, որ ստիպի  ուշադիր նայել մեր շուրջն ու մեր արած գործողություններին, ու հնարավոր է` հասկանանք, որ իրականում դրանց մեջ սիրուն պուճուր դետալներ կան, որոնց մասին նույնիսկ մարդիկ գրում են, ու գուցե արժի ուշադիր լինել ու ամեն օր գտնել էդ դետալները։

Եթե ռոմանտիկա բառը չեք սիրում, ուրեմն սա նրա համար էր, որպեսզի գիտակցենք, որ հաճախ մեզ համար հաճելի ու սիրուն թվացող մանրուքներ կան, որոնք մարդիկ անում են ամեն օր կարիքից դրդված ու հիացած չեն դրանով: Տեսնում են սիրուն բաներ, որոնց տարիները մաշել ու սովորական է դարձրել աչքի համար, ու հանկարծ չնեղանաք, որ մտքում ծիծաղեն ձեզ վրա, երբ ապարատը ձեռքին նկարեք որպես դեղ աճեցված սիրունիկ ալոեի թուփը։

nelli khachatryan

Խորհուրդ է տրվում կարդալ միայն երկրացիներին

Լումուս:

Բարև 3000 անգամ: Թող ուժը միշտ քեզ հետ լինի: Եթե դեռ մտածում ես երաժշտությունն է էն լեզուն, որով խոսում է աշխարհը, ապա հետ ես մնացել: Չես հավատո՞ւմ: Աշխարհի ինչ որ կետում ասա «դռակարիս» ու ավելի շուտ անծանոթի ժպիտին կարժանանաս, քան օրինակ երգելով:

Հիմա նորից սկսենք:

Ուղղակի բարև: Բոլորս էլ արդեն լսել ենք էն իրարանցման մասին, որ կար Վրիժառուների ու Գահերի խաղի շուրջը, դե այսինքն, ոչ բոլորը, բացի էն մեղվից էլի, որ զբաղված է բաց պատուհան փնտրելով:

Եթե չես դիտել ոչ էն, ոչ էն, ապա դու… Չէ, իրականում դա նորմալ է, ու ոչ մի բան էլ չէի գրելու: Ուզում եմ քեզ պատմել` ինչումն է հավեսը էս իրարանցման մեջ լինելու:

Նախ, երևի ցանկացած սագա, մատենաշար կամ ֆիլմաշար իրենք իրենց մեջ արդեն հաջողություն են կրում էնքանով, որ իրենք քեզ հարազատ են դառնում ժամանակի ընթացքում: Երբ հերոսները քո աչքի առաջ անընդհատ են լինում, դու իրենց չես հասցնում մոռանալ, դու իրենց սկսում ես ճանաչել, իրենք քո աչքի առաջ են մեծանում, ու իրենց ճակատագիրը քեզ չի կարող չհետաքրքրել:

Էս ամենի մեջ ամենահավեսը գիտե՞ք որն է. սպասելը, թե երբ է նոր կամ վերջին մասը դուրս գալու: Կանխատեսումներ անելը, վերջին օրերը հաշվելը, աչքերը փակ սփոյլերների մոտով անցնելը, հետո վերջապես նայելը, բայց ոչ մենակ, լիքը անծանոթների հետ, էն անծանոթների, որ ֆիմի նույն հատվածում ծիծաղում, զարմանում ու լացում են: Նույնիսկ հավես է նայելուց հետո սփոյլերներ հանգիստ կարդալը, քննարկումները, թեմատիկ իրեր ձեռք բերելը ու ընկերներին համոզելը, որ իրենք էլ նայեն:

Մարդիկ, ովքեր չեն դիտել, մենք դեռ կարող ենք խոսել օրինակ, հին ավանդական երաժշտության կամ ուրիշ լեզվով: Ու լավ է, որ դուք կաք… Ախր, ձեր մներկայությամբ կարելի է անվերջ սփոյլել առանց ծեծվելու:

Հիմա էլի սկսեմ նորից:

Առանց բարևի: Էս պահին աշխարհի լեզուն սա է, 2018-ի ամռանը ֆուտբոլն էր, վաղը կլինի նորից երաժշտությունը, ու հենց էդ պահերին ես մտածում, թե ինչքան նման ու հարազատ ենք իրար… բոլորս: Էն, որ ուրիշ մոլորակների բնակիչների մոտ երկրացիներս ինչ հավեսով կխոսեինք էս ամենի մասին, իրենց կպատմեինք, կասեինք` ո՞նց, ախր ո՞նց կարեի է ֆուտբոլ չխաղալ, ու չզարմանալ, որ Ռուսաստանը հասավ ¼, ո՞նց չգիտեք Ֆրեդի Մերկյուրիի բեղերը, բա հիշո՞ւմ եք «Փախուստ բանտից»-ը, իսկ սև խոոռոչի նկա՞րը, որ համացանցում հայտվեց, ինչ հավես էր, չէ՞:

Հետո, որ էլի մնանք մենակ երկրացիներով, էս ամենը կմոռանանք ու կասենք` մենք ոչ մի ընդհանուր բան չունենք, մենք ախր, շատ տարբեր ենք, ախր, նա 6 մատով է ծնվել, իսկ մյուսի մազերը կարմիր են:

nelli khachatryan

Իմ 17.am-ը 5 տարեկան է. Նելլի Խաչատրյան

Հեչ եղե՞լ է, որ մտածեք` ի՞նչ կլիներ, եթե օրինակ մի 5 տարի առաջվա դուք թերթեիք օրինակ, այժմյան ձեր ֆեյսբուքյան էջը։ Եթե հասկանում եք, որ հաճելիորեն կզարմանար ձեր հին ես-ը , էդ պիտի որ լավ նշան լինի։

Կներեք, բայց պաթոսն է մեջս արթնանում։ Իմ 5 տարի առաջվա ես-ը էջս թերթելուց քիչ չի որ կզարմանար, մի հատ էլ երազանքների իրականացմանը կհավատար։ 5 տարի առաջվա ես 17.am-ից ավագ սերնդի`  «Խաբարբզիկի» էջերն էի թերթում, թաքուն ուզում հայտնվել դասընթացների ժամանակ արված լուսանկարներում, միջոցառումների մասնակցել, ուզում էի նյութս  հայտնվեր ամսագրում, նկարածս լուսանկարներն էլ` շապիկին։ Չեմ ասում էն մարդկանց մասին, որոնց չէի տեսել, բայց նյութերն անգիր էի արել, իրենց արդեն «լավ» ճանաչում էի ու նույնիսկ սոցկայքերում էի գտել։

Հիմա էդ մարդկանց մեծ մասին անձամբ ճանաչում եմ, մի քանի հոգու էդպես էլ չհանդիպեցի, բայց որ պատահաբար տեսնում եմ, ժպիտս չեմ կարողանում զսպել: Իհարկե, շատերին լավ էլ չեմ հիշում, բայց էդպես էլ չհանդիպած մարդկանցից Լորիկին ու Նորայրին եմ հիշում ու պատահաբար տեսնելուց մտածում. «Հա, հա, ես ձեզ գիտեմ։ Եթե չեմ սխալվում ու նյութերից ճիշտ եմ հիշում, Լաուրայի տատիկն էր իրեն Լորիկ ասում ու հետո էդպես էլ մնացել է»:

Ու ամեն ինչ էնպես դասավորվեց, որ դասընթացների մասնակցեցի, տպագրվեցի, նույնիսկ երկրից դուրս գնացի` Գերմանիա (էդ արդեն նախկին ինձ համար ֆանտաստիկայի ժանրից էր), մենակ նկարածս լուսանկարը չհայտնվեց շապիկին, բայց չեմ դժգոհում, իմ լուսանկարը հայտնվեց։

5 տարի առաջվա ես գնում էի կայքի շնորհանդեսին ու արդեն մտածում «Խաբարբզիկից» բացի էստեղ էլ եմ ուզում տպագրվել։

Պաթոսը միջիցս չի գնում, պիտի ասեմ, որ կյանքիս լավագույն հիշողությունները 17֊ի, «Խաբարբզիկի» ու «Մանանայի» հետ է կապված։ Ուզում եմ էս ամենը մենակ ինձ հետ չլինի։ Ուզում եմ 17.am֊ը էնքան ապրի, ինչքան նախկին ինձ նման երազող պատանիները։ Իսկ էդ պատանիները էնքան էն լինելու, ինչքան ապրի 17.am֊ը։ Զգո՞ւմ եք… Շրջան ստացվեց: Բարեբախտաբար շրջանը սկիզբ ու վերջ չունի:

nelli khachatryan

Արագ ու դանդաղ անցնող ժամանակը

Ուրեմն սկսեմ նրանից, որ ինձ համար, առհասարակ, ամենաարագ անցնող ժամանակը «պերերիվի» (ընդմիջումը շատ ընդհանուր է հնչում, եկեք «պերերիվ» ասեմ, որ հասկանաք՝ աշխատանքայինը) 30 րոպեներն են։

Մի օր, երբ նստած ոչ մի բան էի անում, այսինքն՝ ձանձրանում էի, այսինքն՝ ժամանակ էի սպանում, հասկացա, որ ժամանակը իրոք հարաբերական է, չէ՞ որ էդ պահին հաստատ ինչ-որ մեկը ինչ-որ տեղ «պերերիվի» ամենաարագ 30 րոպեներն էր անցկացնում։

Եվ այսպես. ի՞նչ անել, եթե ձանձրանում ես, ինչպես ոչ թե «քոռ», այլ սուր դանակով սպանել ժամանակը, ինչ միջոցների դիմել։ Այս և այլ հարցերի պատասխանները կգտնենք ոչ բութ, ոչ էլ սուր անկյունում, այլ կփնտրենք գուգլում (եթե իհարկե կիսատ մնացած գիրքդ բախտի բերմամբ ձեռքի տակ է, ոչ թե մի ամբողջ 4 քայլ հեռու)։

Նախ, որպես փոքրիկ խորհուրդ՝ անպայման գուգլում որոնումը անգլերեն արեք։ Դե, կողքից անգլերեն նյութեր կարդալը լուրջ տպավորություն է թողնում, և հետո, նյութը ավելի շատ է լինում։

Սկսեցինք որոնումը։ Եթե ինտերնետդ վատն է, մի 3 րոպե այդտեղ ես սպանում ու անցնում առաջ։

Առաջին բանը, որ գտա, կայք էր, որտեղ ծնվածդ օրը նշում ես, և այն ցույց է տալիս՝ այդ տարի այդ օրը որ երգն է հիթշքերթների 1-ին հորիզոնականում եղել։ Եթե բախտդ բերի, երգը ծանոթ լինի կամ ուղղակի մի քիչ լավը, կներառես երգացանկիդ մեջ, սիմվոլիկ, էլի, որ հասնես դրան՝ արագ թերթես, բայց բոլորին ասես այդ երգի նշանակությունը։

Բայց էս կայքը շատ կարճ զբաղմունք է, կարող ես ընկերներիդ, ընտանիքիդ անդամների ծննդյան օրերն էլ փորձել։ Ես, օրինակ, քրոջս օրը գրեցի, ու պարզվեց, որ իմ սիրելի երգերից մեկը լավ էլ հին երգ է, ու իմ ամբողջ կյանքը սուտ է եղել, ու ընդհանրապես, էդ ուրիշ հեղինակի երգ է։

Հաջորդը՝ Ակինատոր։ Էն Ակինատորը էլի, էն որ փոքր ժամանակ էլ էինք խաղում։ Ալադինին նման էն մարդը, որ հարցեր էր տալիս ու գուշակում՝ ում ես մտքումդ պահել։ Լուրջ, էնպես լավ ա գուշակում։ Բայց կարաս էնպես մեկին պահես ու մի 15 րոպե Ակինատորին տանջես, ներսից էլ բավականություն ստանաս, որ կա մեկը, ում չգուշակեց։ Ես, օրինակ, պահեցի Սլարտիբարտֆաստին, «պերերիվի» տեղ անցավ 10 րոպես։

Հաջորդ կայքը, որ գտա, ուղղակի ֆանտաստիկ բան էր։ Ձեզ էլ դուր կգա։ Ուրեմն՝ կայքը ամբողջությամբ աստղազարդ երկինք է։ Ու գուշակեք։ Սեղմում ես աստղի վրա, այն ընկնում է, ու դու կարող ես երազանք պահել։ Բայց ես հո միամիտ չե՞մ։ Մի քանի անգամ կայքը բացեցի փակեցի, որ կարողանամ մեկից ավելի երազանք պահել։

Ընթացքում մի քանի ինտելեկտուալ կայքեր էլ բերեց՝ երաժշտություն ստեղծելու, IQ թեստերի։ Նույնիսկ կարճ նովելներ առաջարկեց, բայց դե ես թակարդը չընկա, ապագայիս հարցերն էի լուծում ընկնող աստղի միջոցով։

Իսկ եթե լուրջ, էդ ընկնող աստղը սուտ բան է,  չի օգնում, հուսով եմ խորհուրդներիս չեք հետևի..․ Նկատի ունեմ՝ Ակինատորին շատ չեք տանջի, էլի։

nelli khachatryan

Թեթև ապրելու մասին

111 տարի 1 օր առաջ կանանց իրավահավասարության համար ցույցեր էին լինում: Հաջորդ տարվանից մինչ օրս այդ օրը նրանց շնորհավորում են: Չխախտեմ ավանդույթն ու մեր ազատ ընտրության իրավունքի մասին ևս մեկ անգամ հիշելու օրը շնորհավորեմ:

Էս տարի ընկերներով որոշեցինք այդ օրը մեզ նվիրել մի քիչ Թիֆլիս:

Նեղ, սիրուն փողոցներ, սիրուն տանիքներ ու սրճարաններ, կոլորիտային շենքեր ու միջավայր, գետ ու ապակե կամուրջ: Բայց էս էն ամենը չէ, ինչի մասին ուզում եմ պատմել:

Մարդիկ: Հավես ու հետաքրքիր: Առանց կոմպլեքսների ու ազատ:

Էնտեղ մարդիկ ուղղակի սիրում են շփվել անծանոթների հետ: Բոլորի մեջ համով ջրիկություն կա:

Մի տղա մոտեցավ, ձեռքին՝ բուկլետներ: Սկսեց վրացերեն, հետո մեր հարցական հայացքներից հասկացավ, որ պետք է շարունակել գոնե ռուսերեն: Սիրուն ժպիտով սկսեց նրանից, որ նախ ներենք իրեն, որովհետև սա իր աշխատանքն է (դե, էսքանից հետո ոնց չլսենք), իսկ հետո սկսեց պատմել, որ նավի վրա պտույտը մարտի ութի կապակցությամբ կես գին է և այլն:

Սրճարանում մատուցողուհին երաժշտության տակտի հետ պարում ու շարժվում էր, ու էդ հավես էր:

Նկարվում ես, մեկ էլ կտեսնես՝ մեկը կողքիդ պատրաստ դիրքով կանգնել է, որ հետդ նկարվի:

Հաց ուտելու վայր ես ման գալիս, մի ակտիվ երիտասարդ գալիս քեզ «էստի համեցեք» է անում, ու դու չես կարողանում չմտնել:

Էսքան անծանոթներ քեզ հավես պահեր ու հիշողություններ են ապահովում: Երիտասարդությունը պոզիտիվ է, ու քո հետ կիսում են պոզիտիվ տրամադրությունը:

Հայաստանում մենք կոպլեքսավորված ենք ու լուրջ: Մեզ սովորեցրել են անծանոթների հետ չխոսել: Մենք չենք նստի անծանոթի մոտ ու կոնֆետ չենք հյուրասիրի, բուկլետներ ամաչելով ու լուռ ենք բաժանում: Մենք հո խելառ չե՞նք՝ ուրիշի կադրում հայտնվենք:

Էդ մեր արյան մեջ է: Մեզ հետաքրքիր ապրելու համար համարձակությունն է պակասում: