Մարիետա Բաղդասարյանի բոլոր հրապարակումները

marieta baghdasaryan

Ծրագրավորողի օրագիր․ Ո՞վ ենք մենք

Եթե դու ուսանող ես ու ինքնամեկուսացած ես, տանը քեզ փրկում են ֆեյսբուքը, երբ հավես չունես, կամ Netflix-ը, երբ նույնիսկ տարեգրքի վարուվերի հավես չունես։ Մեկուսացումը բան չի փոխել քո կյանքում առանձնապես, որովհետև դասերը կան՝ առցանց, բայց կան։ Սրանից հարյուր տարի առաջ, եթե մեկին ասեին, որ համաճարակի ժամանակ կամ առանց դրա, մարդիկ տնից էլ դասի ու աշխատանքի են լինելու, Ռեյ Բրեդբերի կդառնային։ Ուղիղ հարյուր տարի (Google-ել եմ, հավատացեք)։

Ու մինչ կյանքը տանը կանգ չի առնում՝ առցանց կյանքի փոխարինվելով, ես մտածում եմ, թե ինչ է փոխվել, ու ոնց ենք հասել այսչափ անելիքով լի ինքնամեկուսացման։ Ինչքան նոր ծրագրեր են ստեղծվում մեր ժամանցը ապահովելու համար, ու ինչքան են թարմանում դրանք ամեն օր։ Մարդկային ուղեղի տեխնիկական արդյունքներն են մեր առօրյան դարձրել այսքան «գաջեթառատ» ու ավելի հեշտ։ Էդվարդ Ֆորսթերի՝ 1800-ականներին գրված գրքերում գուշակված Facebook-ն  ու Twitter-ը այսօր մեր գրպանում են՝ շնորհիվ մարդկանց, ովքեր օրվա մեջ 27 ժամ են ծախսում համակարգչի էկրանի առաջ ու լիտրերով սուրճ խմում։ Վերջին ոչ պաշտոնական սահմանմամբ խորանալով՝ հասնում ենք մի մասնագիտության, որը ժամանակակից աշխարհում ծրագրավորող է կոչվում։ Ըստ գուգլի սահմանման՝ ծրագրավորողները գրում և ստուգում են կոդ, որը թույլ է տալիս համակարգիչներին աշխատեցնել ինչ-որ ծրագրեր, այսինքն՝ Facebook-ի աշխատանքի հետևում ընդամենը 62 միլիոն տող կոդ է։ 62 միլիոնից ավելի բաժակ սուրճ, 62 միլիոնից ավելի փորձ ու ձախողում։ Ուշադրության դեպքում կարելի է նկատել, որ վերջին նախադասություններում ծրագրավորողի մասնագիտության մասին խոսելիս չկար ոչինչ արդուկ վերանորոգելու, Instagram-ի գաղտնագրեր կոտրելու (հաքեր՝ ծրագրավորողի քույր մասնագիտություն) կամ համակարգիչներ ֆոռմատ անելու մասին։ Այս մոդայիկ մասնագիտության հետևից գնում են մեր օրերում շատերը, երբեմն նույնիսկ չպատկերացնելով ոլորտի լայնությունն ու դժվարությունները։ Առցանց հարթակներում ամեն օր հայտնվող հայտարարությունները, ըստ որոնց միայն ու միայն իրենց երկու ամիս տևող դասընթացների արդյունքում դու կդառնաս «ուժեղ դեմք», երբեմն ցրում են այս մասնագիտության լրջության ծանրությունն ու նրան ավելորդ փայլ հաղորդում։ Իրականում այն, ինչ կատարվում է մեր համակարգիչների ամենախորքում, իր ամենաիրական բնորոշումը ստացել է Շեքսպիր պապիկից «լինել, թե չլինել» թևավոր խոսքով, քանզի ամենաստորին մակարդակում ամեն ինչ կախված է 1 ու 0 այս ոչինչ չասող ու ամեն ինչ ասող թվերի դասավորություններից։ Ծրագրավորող ուսանող ասելիս մարդիկ երբեմն պատկերացնում են ծանր ուսապարկով, ակնոցով ու հոգնած հայացքներով տղաների, մինչդեռ առաջին ծրագրավորողը կին է եղել (Ադա Լավլեյս), ով մասնագիտությամբ մաթեմատիկոս է եղել։ Մաթեմատիկան իրականում ծրագրավորման հայր գիտությունն է, որը ոչ երկու ամսում սովորելիք է, ոչ էլ «թթու թան ու ամեն մարդու բան»։ Այսպիսով, եթե ուզում ես դառնալ վաղվա Մակ Ցուկերբերգը կամ Իլոն Մասկը, գնա ու սկսիր մաթեմատիկա սովորել։ Իսկ թե ինչու կարելի է դառնալ վաղվա Ցուկերբերգն ու Մասկը, կիմանաք իմ ՝ ինքնամեկուսացածի օրագրի հաջորդ հոդվածներում։

WAKE UP EUROPE. ԵՐԵՒԱՆ, ՕՐ 5, վերջին

Փաստորեն հինգերորդ օրվա օրագիրն էլ ես գրեցի:

Հինգերորդը վերջինն էր մեր Wake up Europe-ի համար։

Թիմի տարբեր մասնակիցների համար օրը սկսվեց տարբեր կերպ։ Մարիամենց համար Ամալյա Եղոյանի հետ հարցազրույցով (անպայման կկարդաք), Վալենտինան խցանման մեջ էր, Սուրենը hard-drive էր վերականգնում, մնացածն էլ առավել խառը ու աշխատանքային, հա, դե հայ-եվրոպական «ինտեգրումը» զուգահեռ ամրապնդվում էր (բայց էլի ու էլի «շնորհակալություն» բառը չէին կարողանում արտասանել)։

Բոլորը զբաղված էին նախնական արդյունքի մշակմամբ։ Հինգ օրերի ընթացքում, ինչպես ասում է Ջուլին՝ սովորեցինք առհելի ծավալի աշխատանք կատարելով շատ բաներ ընկալել։ Կարևոր է նաև նշել, որ առաջին երկու օրերի տեսական դասերի կիրառումը մնացած օրերին օգնեց մասնակիցներին հետաքրքիր փորձ ձեռք բերել։ Մանանայի թղթակիցները աշխատեցին մեդիայի տարբեր դաշտերում ու հմտացան տարբեր ոլորտներում։

Վերջին օրվա հիմնական մասը անցավ iCare-ում, ուր թեժ աշխատանքային մթնոլորտ էր։ Բոլոր թիմերը պատրաստվում էին երեկոյան կայանալիք պրեզենտացիային ու ցանկանում էին մաքսիմալ կարճ ժամանակահատվածում ներկայացնելու նյութ ունենալ։

Կարճ ժամանակ ու այդքան շատ անելիք։ Հինգերորդ օրը վերջնականապես համոզվեցինք, որ մեր աշխատանքի կայացման հիմնական գաղտնիքը կայանում էր ժամանակի լավ կառավարման ու մեզանում տիրող ընկերական ու համախմբված մթնոլորտի մեջ: Տարբեր թիմերում աշխատող մենթորները, թիմերի անդամները փորձում էին ամեն կերպ օգնել իրար։

Երբ օգնում էինք Հանային թարգմանել ու մոնտաժել Մարիոյի թիմից Ռուբենի հարցազրույցը, հանկարծ անզգուշաբար hard drive-ը համակարգչից անջատեցի։ Ունեինք երկու տարբերակ՝ կամ պետք է երկու ժամվա աշխատանքը վերսկսել կամ փորձել վերականգնել ֆայլերը։ Միքը ձեռքից եկածը արեց ու՝ ստացվեց (հատուկ շնորհակալություն)։ Ու էսպես մի քանի ձախողումներ։

Օրվա ավարտին մեզ սպասում էին ծափահարությունները, ոգեւորված ու հպարտ դեմքերով մասնակիցները ու դե վերջնական արդյունքները։

Wake up Europe, ասել է, թե` արթնացիր:

Մենք հիմա ավելի միասնական ենք:

Զմրուխտյա Դիլիջան

Լուսանկարը` Մարիետա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը` Մարիետա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը` Մարիետա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը` Մարիետա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը` Մարիետա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը` Մարիետա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը` Մարիետա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը` Մարիետա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը` Մարիետա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը` Մարիետա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը` Մարիետա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը` Մարիետա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը` Մարիետա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը` Մարիետա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը` Մարիետա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը` Մարիետա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը` Մարիետա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը` Մարիետա Բաղդասարյանի

marieta baghdasaryan

Հինգ խորհուրդ առաջին կուրսեցիներին

Մեզնից ոմանք երեւի արդեն երազում համալսարանն են տեսնում, ոմանք ուզում են, որ ամառը մի քիչ էլ մնա, բայց շուտով բոլորս նորից վերադառնալու ենք «Երիտասարդական» կամ «Մարշալ Բաղրամյան», իսկ հաջորդ կայարանը ուսանողական կյանքի հաջորդ կիսամյակն է, մեր լեզվով ասած ՝ «սեմեստրը»։ Շուտով միջանցքներում կհայտնվեն լսարանների տեղերը խառնող, միջանցքներում ծանոթ դեմքեր փնտրող առաջին կուրսեցիները (մեր համալսարանում ՝ ֆրեշմնները)։Մի «ֆրեշմն» էլ անցած տարի ես էի, դպրոցից հետո ուրիշ աշխարհ պատկերացնելով, առաջին անգամ բարձրացա Ամերիկյան համալսարանի աստիճաններով ու հասկացա, թե ինչքան նորություններ, նոր դեմքեր ու դժվարություններ են ինձ սպասվում։ Մեր մեջ ասած, ուսանողական կյանքի սկիզբը՝ առաջինկուրսեցիությունը, ամենադժվար շրջանն է, որովհետեւ պատասխանատվությունը, կազմակերպվածությունն ու պատրաստակամությունը ամենակարեւոր հատկանիշներն են, որոնք պետք է տասնապատկել առաջին տարին հաղթահարելու համար։ Ու քանի որ շատերդ ինձ պես դեռ չեք պատկերացնում «ձեր գլխի գալիքը», փորձեմ մի քանի խորհրդով թեթեւացնել մտածմունքները։

Խորհուրդ մեկ՝ «Աստված պարգեւատրում է նրան, ով վաղ է արթնանում»։

Երբեք, երբեք ու երբեք մի ուշացիր։Համալսարանի լեկցիաների ընթացքում նյութը ավելի խիտ է, քիչ ժամանակում շատ ինֆորմացիա կարող ես բաց թողնել, կեսից դասի մտնելու արդյունքում թեկուզ մի բառ բաց թողնելով, հնարավոր է մի ամբողջ թեմա չկարողանաս յուրացնել։ Ինչպես ասում են մեր հարեւան ռուսները ՝ «Աստված պարգեւատրում է նրան, ով վաղ է արթնանում»։

Խորհուրդ երկու ՝ «Ով ալարի` ոչ դալարի»։

Փորձեք ամեն օր սիստեմատիկ աշխատել․ ի տարբերություն դպրոցի՝ համալսարանում հազվադեպ են ամեն օր հանձնարարվում տնային առաջադրանքներ կամ ստուգվում դրանք, իսկ երբ վերջնաժամկետ չկա, ու դու գիտես, որ կարող ես կատարել հանձնարարությունը երբ էլ կամենաս, ամբողջ նյութը մնում է քննաշրջանին։ Մի քանի օրում մեծ քանակի ինֆորմացիա ամբողջովին յուրացնելը հիմնականում անհնար է, իսկ շուտ սովորածը շուտ էլ մոռացվում է։

Խորհուրդ երեք՝ «Նշումները կփրկեն աշխարհը»։

Մինչ դասի ժամին մենք մեզ զգում ենք ինչպես 1 ռեաբայթանոց կրիչ (մեր լեզվով ասած ՝ ֆլեշկա), մեր ուղեղը բաց է թողնում որոշ մանրուքներ՝ ֆիքսելով կոնցեպտուալ գաղափարները։Դպրոցական կյանքն ավարտվել է, բայց մեր տետրերում նշումները գունավոր, տեսակավորած պահելու սովորությունը արժե պահպանել։ Նշումները մրգերի նման են, ինչպես ամառային թարմ մրգերն արժի պահել ձմեռվան, էդպես էլ նշումներն արժի պահել քննաշրջանի համար։

 

Խորհուրդ չորս` «Երբեք մի ամաչիր հարցեր տալուց»։

Եթե քեզ թվա, որ ներսումդ ծագած հարցը «անիմաստ է» կամ անուշադրության հետեւանք, ապա իմացիր, որ շատ հաճախ հնարավոր է, որ նույն լսարանում քեզ հետ նստած մարդկանց մեծ մասն ունի էդ հարցն ու ամաչում է տալ։ Դասախոսներին հարցեր տալը օգնություն է նյութն ավելի հեշտ յուրացնելու։ Չկան «անիմաստ հարցեր», իսկ եթե դեռ ամաչում ես հարցեր տալուց, նստիր առաջին նստարանին, ու քեզ կթվա, որ լսարանում միայն դու ես, ու դասը քեզ համար է անցկացվում։Մի անգամ մի խելացի մարդ ասել է, որ «Մարդկանց գնահատում են ոչ թե պատասխաններ, այլ հարցեր տալու ունակությամբ»։

Խորհուրդ հինգ ՝ «Մի գլուխը լավ է, երկուսն` ավելի»։

Տարբեր մարդիկ երեւույթները ընկալում ու վերարտադրում են տարբեր կերպ, ու խմբով դաս անելը երբեմն շատ արդյունավետ է։Նյութը խմբով քննարկելը, անհասկանալի կամ բարդ հասկացությունները վերլուծելը հնարավոր է դարձնում այն ընկալել տարբեր տեսանկյուններից։ Մինչ «խմբային աշխատանքներ» դպրոցում կատարելը հոգնեցնող, երբեմն ոչ արդյունավետ երեւույթ էր, երբեմն էլ մոռանում էինք, թե ինչի համար ենք հավաքվել։ Համալսարանում խմբային քննարկումները կարող են զարգացնել շատ կարեւոր հմտություն՝ կողքիններին լսել եւ թիմային խաղացող լինել։Վերջինս բավականին կարեւոր հմտություն է, որը հետագայում հաստատ պետք կգա աշխատանքում։

Նոր կիսամյակին համարյա բան չի մնացել, ու վերջին խորհուրդս սա է ՝ վայելիր ամառային արձակուրդի յուրաքանչյուր րոպեն, որովհետեւ հետո հաստատ երանի ես տալու:

Հունիսի երեքը հեծանվորդների միջազգային օրն է

Հունիսի երեքը հեծանվորդների միջազգային օրն է։ Դեռ երեկ ՝ հունիսի երկուսին, Երեւանի կենտրոնական հատվածներում, մասնավորապես Շահումյանի հրապարակում կարելի էր տեսնել տոնական տրամադրություն։ Դեղին շապիկներով երիտասարդները վարում էին դեղին հեծանիվներ, ամենուր փուչիկներ էին եւ բարձր ու տոնական երաժշտություն։

2018  թվականից ամբողջ աշխարհում նշվող այս տոնն ունի նպատակ` երկակնանի տրանսպորտային այս միջոցի շահագործումը խթանելու։ Հայաստանում այն իրականացվում է տոնական շքերթով եւ մրցաշարերով։

Հեծանիվ վարելը աղտոտված մթնոլորտի պայմաններում մի քանի տեսանկյունից է օգտակար։ Հեծանվային մշակույթին անցումը կարող է բեռնաթափել քաղաքը, նպաստել վառելիքային արտանետումներից օդի մաքրմանը եւ ի վերջո, ամենաառողջ միջոցն է տեղից տեղ տեղափոխվելու:

Վերջերս հեծանիվ վարելը շատ ակտիվ կերպով խրախուսվում է։Այսպիսի միջոցառումները, պետական պաշտոնյաների հեծանիվ վարելը եւ այլն, կարող են երիտասարդության շրջանում բավականին մեծ հետաքրքրություն առաջացնել։

Հունիսի 1-ը Երևանում

«Սկզբում ինձ խենթ էին համարում, իսկ այժմ` առաջամարտիկ»

Լուսանկարը` Մարիետա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը` Մարիետա Բաղդասարյանի

Հարցազրույց PicsArt-ում կոնտենտի թիմի ղեկավար, Ամերիկյան Համալսարանի դասախոս Մադլեն Մինասյանի հետ։

-Ծնված լինելով ԱՄՆ-ում՝ ինչպե՞ս ստացվեց, որ հայտնվեցիք Հայաստանում և ինչպե՞ս կայացրիք Հայաստան գալու որոշումը։

-Ես եկա Հայաստան ինչպես արկածներ փնտրող մի դեռահաս։ Մեծանալով ստերիլ Լոս-Անջելեսում՝ ես փնտրում էի ավելի բնական մի բան։

Գտնելով փնտրածս՝ ես շատ արագ սիրահարվեցի Հայաստանին։ Հենց այդ ժամանակ (1996-ին) ցանկացա Հայաստանը դարձնել իմ մշտական տունը։ Մի քանի տարի անընդհատ գնալ-գալով անցկացրի, սովորեցի և որոշակի աշխատանքային փորձ կուտակեցի։ 2001-ին վերջապես տեղափոխվելու ժամանակն էր։ Դա մի մեծ երազանք էր, որն իրագործվեց, և որում մինչ օրս ապրում եմ։

-Ինչո՞վ էիք զբաղվում Հայաստանում, ինչպիսի՞ն էր առաջին տպավորությունը:

-Սկզբում ես աշխատում էի «Երկիր և մշակույթ» կազմակերպությունում (կազմակերպությունը, որի հետ առաջին անգամ Հայաստան եմ եկել), հետո ես հանդիպեցի պարոն Գաֆեսճյանի թիմին և սկսեցի աշխատել Գաֆեսճյան արվեստի կենտրոնում (այժմ՝ Կասկադ)։ Ես նաև կամավորական աշխատանք էի կատարում իմ սիրելի կազմակերպություններում, որոնք են` «Օրրան»-ը, «Հայկական կրթական միավորում»-ը և «Pro Paws»-ը:

Միաժամանակ ես ընտանիքս էի կազմում ամուսնուս՝ Արթուր Իսպիրյանի հետ։ Իմ ոչ պաշտոնական դերն, այնուամենայնիվ, կապ պահելն էր սփյուռքի լայն համայնքի հետ։ Մարդկանց օգնելը, տեղափոխվելուց մինչև իրենց հայկական փորձառությունը, եղել է պարտադիր աշխատանք ինձ համար Հայաստան գալուց ի վեր։

Իմ վաղ տպավորությունները հիմնականում կենտրոնացած էին անհատի և ընտանիքի տարբերությունների վրա։ Սկզբում տպավորված էի համայնքով և զարմացած, թե ինչ մտերիմ են բոլորը։ Ես աստիճանաբար հասկացա, որ դա այն է, ինչ ես ամենաշատն եմ սիրում Հայաստանում։

Լուսանկարը` Մարիետա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը` Մարիետա Բաղդասարյանի

-Ի՞նչն էր ամենաանսպասելին կամ հետաքրքիրը, որ առաջինը գրավեց Ձեզ Հայաստանում։

-Թե ինչքան հիասքանչ են կանայք այս երկրում։ Ես խոսում եմ սուպերկանանց մասին։ Այստեղ ես հանդիպել եմ ամենահիանալի կանանց։ Ես նրանցից անչափ շատ եմ սովորել։ Բացի դրանից՝ ես անընդհատ հիանում եմ այս հոմոգեն մարդկանց փոքր խմբի բազմազանությամբ։ Մեր պատմությունը, լավ թե վատ, մեզ ցրել է աշխարհով մեկ, և ես ամեն մի անկյունում հանդիպել եմ հայերի, որոնք արժանապատվությամբ վաստակել են իմ հիացմունքը ոչ միայն գոյատևելով, այլ նաև բարգավաճելով։

-Ո՞րն էր ամենամեծ մարտահրավերը, որ հանդիպեց այստեղ:

-Բազմազանության պակասը այստեղ ապրելու ամենածանր մասն է։ Ես ոչ միայն կարոտում եմ տարբեր մշակույթների տոնակատարությունները (Հունական կինոփառատոն կամ Բար Միթզվան), այլև բաց լինելը բազմազանության ու վերջինիս բերած տարբերությունների հանդեպ։ Որպես ազգ, որը տառապել է ատելության պատճառով՝ մենք տեղ չպետք է տանք ատելությանը։ Բազմազանության փորձառությունը մշակույթում և արվեստում, բազմազան ընկերները, հարևանները և ընտանիքն իմ կյանքը միմիայն ավելի հարուստ են դարձրել։

-Ինչպե՞ս փոխեց Հայաստանը Ձեզ։

-Ես մերվել եմ այստեղի մշակութային և հասարակական նորմերին։ Փոքր բաներից, ինչպես հագնվելն է, մինչև ավելի մեծ տարբերություններ, ինչպիսիք են` հյուրընկալությունը և ընտանիքակենտրոնությունը, ես բավականին փոխվել եմ։

Որոշ առումներով ես շատ եմ մնացել ամերիկացի՝ բազմազանությունում ներկայանալուց, ժամանակի կառավարումից և պլանավորումից մինչև փոքր բաներ, օրինակ՝ շատ ժպտալը։

-Ինչպե՞ս վերաբերվեցին Ձեր ծնողները Հայաստանում մնալու Ձեր որոշմանը:

-Սկզբում նրանք շատ տատանվում էին, բայց հետագայում ավելի շատ այցելելով՝ դարձան ավելի հասկացող։ Այժմ՝ երկու տասնամյակ անց, նրանք համաձայն են, որ դա լավագույնն էր, որ ես կարող էի անել իմ ընտանիքի համար։ Ես միշտ ասում եմ, որ նրանք սկզբում ինձ խենթ էին համարում, իսկ այժմ՝ առաջամարտիկ։

-Պատմեք մի փոքր Ձեր մասնագիտական գործունեությունից։

-Իմ աշխատանքային գործունեությունը բավականին բազմազան է, բայց մի բան պահպանվում է միշտ։ Ես միշտ աշխատում եմ այն ծրագրերում, որոնք փորձում են լավը բերել աշխարհի համար։ Գաֆեսճյան արվեստի կենտրոնից մինչև PicsArt, ոգեշնչում տարածելը և ստեղծարարությունը միշտ եղել են առաջնայնություններ։ Ես նաև խորը հետաքրքրություն ունեմ առողջ ապրելակերպի հանդեպ՝ կապված իմ սեփական փորձի հետ Հանրային առողջապահությունում։

-Արդյոք հե՞շտ է համատեղել ընտանեկան կյանքը կարիերայի հետ:

-Իմ սիրելի կին կատակերգուն՝ մեծն Լյուսիլ Բոլը, մի անգամ ասել է․ «Եթե ցանկանում ես, որ ինչ-որ բան արվի, զբաղված մարդու խնդրիր անել այն։ Ինչքան շատ բանով զբաղվես, այդքան ավելի շատ կկարողանաս անել»։ Ընտանեկան կյանքն ու աշխատանքը համատեղելը կախված է ժամանակի արդյունավետ կառավարումից։ Նաև երբ ընտանիքիս հետ անցկացվելիք ժամանակը սահմանափակ է, ես ցանկանում եմ համոզված լինել, որ այդ ժամանակը առանձնահատուկ է։ Հեռախոսները գնում են օդանավի ռեժիմ, և զբաղմունքները կազմակերպվում են այնպես, որ կարողանանք առավելագույնս հարաբերվել։

Իհարկե, ոչ ոք չի կարող անել ամենը։ Երբ դու շատ անելիք ունես, պատասխանատվությունդ է վստահ լինել, որ այնքան արդյունավետ ես, որ կարող ես գլուխ հանել ամենից։ Ինձ համար սա ներառում է ինքս իմ մասին հոգ տանելը, կյանքն ավելի պրոդուկտիվ դարձնող ծրագրեր օգտագործելը (օրինակ՝ Trello-ն) և փորձառություններ ունենալը, որոնք ամբողջ կյանքի հիշողություններ են դառնում։

-Ի՞նչն է Ձեզ ոգեշնչում աշխատանքում:

-Ինձ ամենաշատը ոգեշնչում է առաջնորդելը և աշխատելը երիտասարդ կանանց և տղամարդկանց հետ։ Ես սիրում եմ տեսնել, թե ինչպես են իմ թիմի անդամները դառնում ավելի էֆեկտիվ, խելացի և ինձնից լավը։ 

-Կպատմե՞ք Ձեր աշխատանքի ու կազմակերպության մասին: Ի՞նչ պատասխանատվություն ունեք այնտեղ:

-Ես աշխատում եմ PicsArt-ում՝ մի միջավայր, որտեղ տիրող ստեղծարարությունը անսահման գործիքներով և էֆեկտներով դարձնում է ձեր պատմելիքը հիանալի։ Ընկերությունը և իրենց ծրագիրը հիանալի են, նկատի ունեմ՝ այն ստեղծարար է, գունավոր և համագործակցային։ Ես աշխատում եմ այն ամենի հետ, ինչը կապված է կոնտենտի հետ, նշանակում է՝ ես ունեմ գերժամանակակից և ընտիր թիմ, որը հավաստիացնում է, որ մեր համայնքը ապահով է, աշխույժ և առաջարկում է ոգեշնչում։

-PicsArt-ի նման մեծ կազմակերպությունում, որտեղ մշակութային բավականին մեծ բազմազանություն կա, ի՞նչն է ամենահետաքրքիրը աշխատանքում:

-Իմ աշխատանքի ամենահետաքրքիր մասը տեսնելն է, թե ինչ է մեր համայնքը սիրում և վստահ լինելը, որ մենք դրանից ավելին ենք տալիս նրանց։ Տալ մարդկանց ոգեշնչում՝ լինելու ավելի ստեղծարար․ սա այն է, ինչը մեր աշխատանքը դարձնում է մարտահրավերային և ուրախ։

-Հիմա շատ են ասում, որ Հայաստանը պետք է դառնա տեղեկատվական տեխնոլոգիաների երկիր: Ի՞նչ եք կարծում, հնարավո՞ր է: Ի՞նչը կարող է մեզ խանգարել:

-Հայաստանը ահռելի պոտենցիալ ունի ՏՏ ոլորտում։ Մեր բնակչությունը կարող է լցնել ՏՏ-ի բոլոր ոլորտները՝ սկսած գիտնականներից, մենեջերներից ու ստեղծողներից մինչև ինժեներներ։ Ես վստահ եմ, որ մենք առաջընթաց կունենանք այս դաշտում։

-Պատմեք մի փոքր Ձեր քաղաքացիական ակտիվ գործունեության մասին: Ինչո՞ւ որոշեցիք պայքարել:

-Իմ ընտանիքը պայքարում է անարդարության դեմ տեղափոխվելուց ի վեր (2001թ․)։ Դա երբեք կայացված որոշում չի եղել, այլ պարտականություն, որը մենք զգում էինք։ Մենք ակտիվ ենք եղել և պայքարել ենք համարյա բոլոր շարժումների շրջանակներում, որոնք եղել են անարդարության, մարդու իրավունքների հանդեպ ոտնձգությունների և կոռուպցիայի դեմ։ Այդ ժամանակ դա շատ դժվարություններ էր առաջացնում մեր ընտանիքի համար, բայց մենք պատվով ընդունեցինք հետևանքները։ Այսօր ոգևորվում ենք՝ տեսնելով, թե ինչպես է իրավիճակ փոխվում։ Մենք աջակցում ենք այդ ամենին ինչքան հնարավոր է շատ և կշարունակենք բարձրաձայնել խնդիրների մասին, երբ նկատենք դրանք։

-Ակտիվ մասնակցություն ունենալով Հայաստանում քաղաքացիական ընդվզումներին՝ ի՞նչ հատկանիշներ եք նկատել երիտասարդության շրջանում։

-Սեփականության զգացումն ու անարդարության հանդեպ անհանդուրժողականությունն ամենամեծն է, որին ականատես եմ եղել։ Սա ամեն ինչ է նշանակում, և սա այն է, ինչ ամեն ինչ տեղն է գցելու։

-Ի՞նչ կմաղթեիք այսօրվա երիտասարդներին, որոնց ուսերին է դրվում երկիրը կառուցելու ծանր բեռը:

-Ընդհակառակը, դա ոչ թե ծանր բեռ է, այլ հնարավորություն։ Մեր պապերը, պապերի պապերը կերազեին այն հնարավորության մասին, որ մեզ է ընձեռնված։ Մենք ժառանգել ենք ծանր իրավիճակ, բայց նաև հիասքանչ երկիր ու հիանալի բնակչություն։ Եկեք աշխատենք օր ու գիշեր մեր երկիրը մեր պապերի երազածը դարձնելու համար։

-Ի՞նչն է Ձեզ ամենաշատը դուր գալիս Հայաստանի Ամերիկյան համալսարանում դասավանդելիս։

-ՀԱՀ-ն այն վայրն է, որտեղ իմ հոգին լցվում է հույսով։ Ես պատիվ եմ ունեցել դասավանդելու շատ փայլուն ուղեղների։ Ես պարբերաբար ոգեշնչվում եմ՝ զգալով, թե ինչ խելացի, նորարար և իմաստուն են իմ ուսանողները։ Արցունքների հեղեղ էր, երբ տեսնում էի իմ առաջին ուսանողների ավարտելը, և ես այնպես անհամբերությամբ էի սպասում ավարտական երեկոյին, ինչպես երեխան է սպասում Դիսնեյլենդ գնալուն։ Գիտեմ, որ ես շատ հպարտ եմ լինելու մի քանի տարի հետո, երբ տեսնեմ իմ ուսանողներին մեծ աշխարհ մտնելիս և իրենց փառահեղությունն աշխարհին ցույց տալիս։ Ես պատրաստվում եմ դառնալ այն մարդը, ով խնջույքներում կասի․ «Իսկ դուք գիտե՞ք, որ այսինչ հիասքանչ ուսանողը իմ ուսանողն է եղել»։

-Եվ վերջում, որո՞նք են Ձեր ամենաօգտագործվող (նախընտրելի) ծրագրերը։

-PicsArt (գլխավորում է իմ ցանկը, իմ ստեղծարար ելքը), Armenian Public Radio Archive (բացահայտելու համար լեգենդները), Blinkist (բավարարելու իմ՝ հավերժ սովորելու ցանկությունը), Trello (ինձ կազմակերպված պահելու համար), Insight Timer (ուղղորդված մտածելիքի համար, ինձ հավասարակշռված է պահում), Spotify (երաժշտություն, երաժշտություն և էլի երաժշտություն), Reddit (խիղճս տանջող հաճույքը)։

Հարցազրույցը գրի առավ Մարիետա Բաղդասարյանը

marieta

Այսօր մայրենի լեզվի միջազգային օրն է

Ֆեյսբուքյան տարեգրքի վերուվարների ընթացքում լսվող կտտոցների մեջ մեկ էլ մի կտտոց ու «BAREV DEZ»։ Մի պահ ինձ չորացած խոտ զզգալու, փոքրիկի նկարը մեծացնելու ու լայքելու խնդրանքը կատարելու արանքում մտածելու ժամանակ է մնում։ Էդ ժամանակում նաև մտածել, որ 1614 տարի առաջ մի մարդ ստեղծել է հայերեն տառեր, որ մի քանիսը TANK (տանկ) գրե՞ն թանկի փոխարեն։ Իրականում լատինատառ գրելը համացանցային տիրույթում բավականին մեծ խնդիր է՝ ըստ իս, որովհետև բացի նրանից, որ բառերը շատ հաճախ աղավաղվում են հնչյունաբանական և իմաստային առումներով, դա նաև տեղեկատվական տեխնոլոգիաների գերարագ զարգացող շրջանում հայերենի պակասության կարող է հանգեցնել առցանց հարթակում։

Իրականում, այս խնդրի պատճառները բավականին խորն են, մարդկանցից շատերը հայատառ չեն գրում սխալներից խուսափելու պատճառով, իսկ ոմանք էլ ուղղակի սովոր չեն հայերեն տառաշարերից օգտվելուն (2019 թվականին տեխնիկական խնդիրներից խոսելը անիմաստ եմ համարում, քանզի ցանկության դեպքում հնար գտնելը միշտ էլ հեշտ է)։ Հայատառ գրելու մշակույթը պետք է մտցնել մեր հասարակության մեջ դեռ դպրոցից․ աշակերտները պետք է հանձնարարություններ ունենան, որոնք պետք է հանձնել թվային տարբերակով ու հայատառ շարադրած։ Այդպես նրանք աստիճանաբար կմերվեն այդպես գրելուն։ Իսկ սխալվելուց վախեցող մեծերին էլ օգնության կարող են հասնել խելացի ստեղնաշարերը, որոնք գրելու ընթացքում ուղղում են բառերը։

Հայատառ գրելը կզարգացնի առաջին հերթին ժամանակակից լեզուն ու կնպաստի որոնողական համակարգերի հայերեն բաժինների զարգացմանը, որոնց հիմքում հիմնականում արհեստական ինտելեկտի աշխատանքն է։

Թերևս կարելի է նշել, որ վերջին տարիներին սոցցանցերում աստիճանաբար անցում է կատարվում հայատառ գրելուն ու հայատառ գրելու կոչեր են արվում նույնիսկ պետական պաշտոնյաներից, ընդհուպ մինչև երկրի վարչապետը։

Հայատառ գրելը հավես է, գրեք հայատառ, միայն հայատառով կարելի է լիովին դիպուկ արտահայտվել ու արտահայտել զգացածը, ու ի վերջո, միայն հայատառ գրողները կարող են ժպտալ էսպես՝ ։Ճ:

Հայերենը սիրելը նշանակում է հայերեն ու հայատառ գրել։

Անկախության տոնը Երևանում

marietabaghdasaryan

Վստահության մասին

Սիրո մասին խոսեցինք, համերաշխության մասին էլ, հեղափոխության մասին դեռ ամեն քայլափոխի է խոսվում։ Եկեք մի քիչ էլ խոսենք վստահության մասին։ Վստահություն, որը նոր ենք գտել։ Վստահություն, որ ունենք ամեն հինգշաբթի կառավարության նիստերի ուղիղ եթերները նայելիս, նախարարների գրառումները կարդալիս, կատարվող ամեն փոփոխության մասին լսելիս։

100 դրամով կարող ենք գնել գրիչ, չամիչով բուլկի կամ վստահել որեւէ հիմնադրամի ու հուսալ, որ 100-ներից կազմված միլիոններով հայրենանվեր որեւէ աշխատանքի ենք խթանելու։ Ես, քույրերս ու մի շարք դպրոցականներ վստահել ենք, հավատացել ու ուրախացել հեռուստացույցով լսելիս էդ մեծ թվերի մասին։ Հույս ենք ունեցել, որ մի բան կփոխվի։ Փոխվել է, բայց ոչ հայրենիքում, փոխվել է խաղատների եկամուտներում։

Անկեղծ ասած, երևի մեր վստահությանը իրավունք էլ չունեին արժանանալու։ Տեսնելով ծառայողական մեքենաները, որոնցով երթևեկում էին, ծախսերը, որոնք կատարվում էին «վստահության գնով», սկսեցին խամրեցնել գաղափարը, որով ներշնչված էինք։

Վստահության մասին ասեմ, որ սկսել եմ հետևել ամենօրյա նորություններին հենց պետական հեռուստաալիքով։ Նորությունների մեկ օրվա էջում մի կողմից յուրացումների ֆանտաստիկ թվեր են, մյուս կողմից՝ հասարակական տրանսպորտից օգտվող Լոռու փոխմարզպետն ու մետրոյից օգտվող կրթության նախարարը։

Հիմա կարելի է վստահել։ Կարելի է վստահել փոխմարզպետին, ով քայլում է Լոռու գյուղերում ու ծանոթանում խնդիրներին, կարելի է հավատալ, որ էդ խնդիրները մի օր լուծվելու են։

Վստահում ենք ու ակնկալում, որ սպասելիքները իրականանալու են: