Արաքսյա Ազիզյանի բոլոր հրապարակումները

Աշնան տխուր գույները

Մեզ համար աշունն էլ գույներ չի պարունակի, այլ այս պատերազմից հետո այն կլինի տխրության աշուն:

Աշնանը տերևներն են դեղնում, բայց նաև ծաղիկներ են ծաղկում, մարդկության պատմությունն էլ է այդպես. մի կողմից պատերազմը մարդկանց կյանքեր է խլում, մյուս կողմից` մի նոր սերունդ է լույս աշխարհ գալիս:

2020 թվականի աշունը տարբերվում է մնացած բոլոր աշուններից: Այս անգամ աշնան մեղմ քամին դեղնած տերևներին չբարձրացրեց երկինք, որ շարվեն այնտեղ, այլ մեր անմահացած տղաների հոգիները բարձրացան  վերև: Համոզված եմ, տերևների փոխարեն նրանց հոգիներն են պար ածում՝ ի նշան մեր գալիք հաղթանակի…

Այս տարի աշնան անձրևների արդյունքում չվարարեցին գետերը, այլ մայրերի լացով լցվեցին Հայաստանի գետերը… Աշնան օդում մարդկանց հառաչանքն է  սառել,  մարդանց տխրությունը մերկացրել է ծառերը: Աշունն այս անգամ անուշ չի բուրում, նա արնահոտով է շաղախված… Թախիծն այս անգամ այլ իմաստ ունի… Մարդիկ այլևս չեն շտապում տուն, նրանք թողեցին տունը ու դարձան աշնան թափառող քամու պես: Տանիքներից էլ ծուխ դուրս չի գա, ախր, այդ տները դարձան ծուխ:

Ամենուր տխրություն է, ծառերի վերջին կանաչ տերևներն արագ դեղնում են ու արագ փշրվում: Չէ որ մարդկանց սրտերն արդեն փշրված են: Ձմեռն առջևում է, կսառեցնի ամեն ինչ, կհանդարտվի սպիտակ քողի տակ, իսկ գարնանը բոլորը նորից կծաղկեն բնության հետ համահունչ…

Բայց ցավը հավերժ կթևածի բոլորի հոգիներում, կերգի հաղթանակի երգը, կծնվի ու կմահանա տարվա եղանակների պես:

Araqsya Azizyan

Գիշերվա լույսերը

Իրականում դժվար է խոսել մի բանի մասին, ինչն ամբողջ սրտով ես ապրում, ինչը նկարագրելու համար բառեր չկան… Այդ ամենը պետք է աչքերով տեսնել ու սրտով զգալ։

Սիրում եմ քաղաքը, բայց 19 տարվա մեջ երբեք չէի վայելել քաղաքն այդպես, ինչպես գիշերով։ Ինչքան սիրուն են լույսերը, որոնք նման են հեռվում վառվող աստղերի։ Ինչքան հանգստություն ու սիրունություն կա այդ լույսերի մեջ։

Մի ամբողջ քաղաք է քուն մտել լույսերի տակ, ամբողջ քաղաքն իր գույներն է սփռել հեռվում, ծածկել աշխարհը հանգստությամբ։

Հեքիաթ են պատմում քաղաքի լույսերն այն մասին, որ մեկը վառել է ճրագն ու քնել, իսկ մյուսն էլ նստած երազում է հանգիստ։

Լուսինն էլ իր հերթին գրկել է քաղաքը, պարուրել լույսով ու մեղեդու հնչուններ է տալիս քաղաքին՝ սփռելով վառվող լույսերը, արթուններին մեծ հույսեր տալիս, պատմում երազանքների մասին։

Աննկարագրելի վառ ու գունեղ են քաղաքի լույսերը, որ մարդկանց հոգիներում նոր ու վառ երազներ են արթնացնում։ Մի տեղ սիրում են լույսի տակ, իսկ մի տեղ էլ ուղղակի արտասվում։ Իսկ ե՞ս կամ դո՞ւ, չէ՛, կամ մե՞նք, ի՞նչ ենք սպասում վառվող լույսերից։ Ինչպես կյանքում ամեն բան, գիշերն էլ իր գեղեցիկ հանգուցալուծումն ունի։ Կգա արևն ու կբերի նոր սեր, կգա նոր գիշեր՝ մաքրած ու ետևում թողած ամեն բան…

araqs azizyan

Կիսատ երազներ

Ու արդեն երկրորդ տարին է՝ նույն կերպ ամեն առավոտ քնից չկշտացած, հոգնած դասի եք գնում: Արթնանում եք դու ու քո կիսատ քունը, կիսատ մնացած երազները, գնում եք լվացվելու, հետո գալիս եք հագնվելու՝ անընդհատ հիշելով ու վերլուծելով երազը: Երբ ուզում ես մտածել, որ մենակ ես, հիշում ես, որ կիսատ մնացած երազը հետդ է, վերցնում ես ականջակալներդ, գնում քայլելով կանգառ՝ տրանսպորտին սպասելու, էլի մենակ չես, էլի կիսատ մնացած երազը, ու արդեն ականջակալները հետդ են, չես մոռանում, չես հանգստանում, այն քեզ հետ է էլի, որովհետև կիսատ է, որովհետև էլի մենակ ես, մենակ երազի հետ, կռվում ես, ուզում ես հիշես՝ ինչ էր, ինչի կիսատ մնաց, քեզ հույս ես տալիս, որ կհիշես, կամ կգա էլի գիշերը ու կիսատ քնի ժամանակ կշարունակես. գոնե մի անգամ կիսատ չմնա, գոնե հասկանաս, որ կշարունակվի, որ չես մոռանա այն էլի, որ կկառուցես էն, ինչ կիսատ թողեցիր։ Ու մտածելով՝ հասնում ես քաղաք, էլի նույն մետրոն, նույն կիսատ մնացած երազների մտքերով մարդիկ, էլի նույն ուրախ-տխուր, մի տեղ ամեն ինչից հոգնած, մի տեղ` նեղված դեմքերը, էլի մետրոյի աշխատողների շտապող հայացքները: Գնում ես՝ մտածելով երազի ու օրվա երազների մասին, հասնում ես դասի, ընկնում դասերով ու մոռանում առավոտվա կիսատ երազի մասին, օրվա վերջում միայն մտածում ես, որ մի տեղ՝ անցումում, մետրոյում, համալսարանում մոռացար, կորցրիր կիսատ երազը։ Ախր, կիսատ էր ու տենց էլ մնաց: Կիսատ կմնան բոլոր սերերը, կիսատ կմնան «լավ» հարաբերությունները, կիսատ կմնան դասերը, ընկերների հետ շփումը, բայց երբեք չենք մտածի․

-Ախ, առավոտվա կիսատ երազն էլ թողեցինք կիսատ։

Էլ ո՞նց չի մնա ամեն ինչ կիսատ, երբ կյանքը արևածագից է, իսկ մեր գիշերվանից կիսատ երազ էր մնացել: Կիսատ ենք մնում մենք, կիսատ է մեր օրը՝ չկշտացած քնով, կիսատ մնացած զանգերով, ժպիտներով վայելե՞նք ամեն րոպեն ու վայրկյանը, դարձնենք մե՞րը, պայքարե՞նք մեր կիսատի համար:

Այո՛, պայքարենք, որ կիսատ չմնանք, որ արևն էլ ավելի ջերմ ժպտա, որ հենց արևն ինքն էլ կիսատ չմնա:

araqs azizyan

Իմ առաջին կուրսը

Մեծ շունչ քաշելով՝ ավարտելով քննությունները, ուզում եմ ձեզ ներկայացնել 2017-2018 ուսումնական տարին՝ իմ առաջին կուրսը։ Անսահման արագ անցավ այս մի տարին։ Հիշում եմ սեպտեմբերի 1-ը, որ առանց հասկանալու, առանց պատրաստվելու նոր կյանք էինք մտնում։ Նոր, որտեղ կան թե՛ հիասթափություններ, թե՛ ուրախություն, թե՛ տխրություն։ Մի լսարանում 43 ուսանող, բոլորը տարբեր մտածելակերպի, 43 նոր ու կայացած ես-եր, որ առանց հասկանալու նոր կյանքի իմաստը՝ մեծ քայլ կատարեցին դեպի համալսարան։

Հիշում եմ, երբ ուսանող չէի, իսկ քույրիկս նոր էր ընդունվել, ասում էր՝ դեկան, դեկանատ, զամդեկան, միշտ մտածում էի՝ լավ ես է՞լ եմ նույն բառերը ասելու։ Երբ ընդունվեցի, հիշում էի այս ամենը ու խորը շունչ քաշելով ասում.

-Հա, էս էն ամեն ինչն ա, ինչ քույրիկիցս էի լսում։

Նոր ընդունված ուսանողի նման սկզբում պարտաճանաչ նստում էինք դասերին, նույնիսկ մի վայրկյան չէինք ուշանում զանգը տալուց։ Մի քանի ամիս հետո նոր հասկացանք, որ կարելի է մի քիչ ուշանալ՝ մի քանի վայրկյան։ Կարևորն այն է, որ սիրում ենք մեր համալսարանը, մեր ֆակուլտետը, մեր կուրսեցիներին։ Սիրում, հարգում, մի քիչ վիճում, իսկ հետո նորից սկսում ժպտալ իրար։

Մի քիչ պատմեմ իմ կուրսեցիներից։ Ամենակարևորն այն է, որ միշտ կհիշեմ ու կկարոտեմ այն ամենը, ինչ կապված էր այս մի տարվա հետ։

Երբեք չեմ մոռանա Ինգայի ասած. «Օ՜, բոժե մոյ»-ը։ Ինգ, լավ կհիշես, ինչքան էի ասում՝ մի հատ կասե՞ս էլի քո ասածը։

Լուս, դե գիտես՝ մենք եթե մի բան ենք ուզում ասել, ուրեմն՝ միշտ իրար հետ ենք ասում ու անպայման հավասար։

Վերգինե, չասեմ էլի էն, որ ջղայնացած ժողով եմ անում, իսկ դու ամենավերջում ամեն ինչ անում ես, որ ինձ խառնես, ես էլ ծիծաղեմ, բայց դե գիտես՝ մեկ է՝ չի ստացվում:

Մար, դե քո «գիտեմ»-ը․ մենք խոսք ենք տվել, որ քեզ պետք է մինչև չորրորդ կուրս սովորեցնենք, որ երբ ասում են՝ սիրուն ես, Մար ջան, ոչ թե ասես՝ գիտեմ, այլ ուղղակի՝ շնորհակալություն։

Ամենավերջում ուզում եմ պատմել ամենահավես, ամենակարևոր մարդու մասին՝ Աննայի։ Հա, հիշում եմ՝ ոնց չէինք սիրում իրար, յոլա չէինք գնում իրար հետ, իսկ հիմա ամենամտերիմ ընկերուհիներ ենք, մենք ամենահավես, ուրախ ու նույնիսկ տխուր պահեր ենք ունեցել իրար հետ։

Ես սիրում եմ իմ համալսարանը, իմ կուրսը, դասախոսներին։ Կարևոր են բոլորը կյանքում՝ ամենամեծ քայլերը անելու համար։

Հիմա ուզում եմ փակել մեր լսարարանի դուռը ու թողնել այնտեղ առաջին կուրսի ամենավառ, գունավոր, պայծառ օրերը։ Ուզում եմ՝ երկրորդ կուրսում ժպիտները, սերն ու հարգանքը կրկնապատկվեն։ Անկեղծ, շատ կկարոտեմ:

araqsya azizyan

Ամենատպավորիչ հիշողությունները Էջմիածնից

Ուզում եմ պատմել մի փոքրիկ, բայց շատ հաճելի, տեղեկություններով հարուստ էքսկուրսիայի մասին: Էքսկուրսիան նախատեսված էր դեպի Էջմիածնի Մայր տաճար՝ Վարդանանց տոնին նվիրված միջոցառմանը ներկա լինելու: Կեսօրից հետո բոլորս մի մարդու նման հավաքվել էինք համալսարանի բակում, որպեսզի ճանապարհ ընկնենք: Ճանապարհն անցավ հաճելի զրույցներով, դասախոսը՝ պարոն Հարությունյանը, ճանապարհին գտնվող տեսարժան վայրերն էր ներկայացնում, հետաքրքիր պատմություններ էինք պատմում, քնարկում էինք հետաքրքիր գրքեր, ֆիլմեր: Երբ հասանք Էջմիածին, դասախոսը ներկայացնում էր կարևոր իրադարձությունները:

Երբ ես փոքր էի ու այցելում էի Էջմիածին, միշտ մտածում էի՝ կգա մի օր, երբ կարող եմ այցելել այն շինությունները, որոնք էջմիածնում են: Ասեմ, որ պարոն Հարությունյանը Գևորգյան հոգևոր ճեմարանում դասախոս է: Նրա շնորհիվ մտանք ճեմարան, շրջեցինք բոլոր լսարաններով, ուսուցչանոցով, ծանոթացանք Ջորջ Դամյանի հետ, որը եկել է Ռումինիայից
և շատ կարճ ժամանակում յուրացրել է նույնիսկ երևանյան ժարգոնը: Այնուհետև ներկա եղանք Վարդանանց տոնին նվիրված միջոցառմանը: Հաճելի զգացողություն էր, երբ 40 և ավելի տղաներ առանց նվագակցության կատարում էին հայկական շարականները: Այնուհետև շրջեցինք Էջմիածնի տարածքով: Տեղեկացանք, որ Մայր տաճարի գմբեթին կա Շահ Աբասի գլխի քանդակը, հայերը դա արել են պարսկական տիրապետության տակ գտնվելու ժամանակ, որպեսզի պարսիկները չքանդեն տաճարը։ Տեսանք այն կարիճը, որը մնացել է տաճարի զանգակատանը վերանորոգման ժամանակ: Գիտեի՞ք արդյոք, որ Մայր տաճարը կառուցված է 12 ջրհորների վրա, որպեսզի երկրաշարժի ժամանակ չքանդվի: Սակայն այսօր մնացել է ընդամենը 2 ջրհոր: Մեզ թույլ տվեցին, որպեսզի խմենք այդ սրբազան ջրից: Ջրով ամեն առավոտ լվանում են տաճարի հատակը: Տեսանք շրջապատի հուշարձանները, լուսանկարվեցինք ու ամենավառ տպավորություններով վերադարձանք:
27654637_1972336906365752_8367953590456075957_n

araqs azizyan

Դե, վերցրու թուղթն ու գրիչը

Ես այս անգամ եկել եմ քեզ մի կարևոր բան ասելու:

Երևի դու էլ զգացած կլինես, թե ինչքան շատ ենք մենք: Մենք ասելով՝ նկատի չունեմ մենք՝ հայերս: Չէ, ուզում եմ ասել՝ մենք՝ 17-ցիներս: Ամեն մի տանը մի թղթակից կա: Նայիր Հայաստանին՝ իր մարզերով, գյուղերով ու քաղաքներով, դրանք էլ՝ իրենց տներով, շենքերով, ու դու պատկերացրու այդ բոլոր տներում մի 17-ցի: Եթե կա մի տուն, որտեղ թղթակից չկա, հաստատ կարող եմ ասել՝ հիմա մեկը վերցրել է թուղթն ու գրիչը և ուզում է 17-ցի դառնալ:
Հա, ասեմ՝ դու հաստատ կարող ես: Եթե հիմա մտածում ես, որ կարող է չհավանեն նյութդ, մտածեն՝ վատն է, չէ, սխալվում ես, եթե անգամ չկարողանաս, հաստատ իմացիր՝ ձեռքդ կբռնեն, ու դու առաջ կգնաս:
Գիտես՝ ինչքան է եղել, որ նյութս չի տպագրվել, ասել եմ՝ վերջ, էլ չեմ գրելու: Բայց նորից վերցրել ու գրել եմ, որովհետև դադարել 17.am-ին թղթակցելուց անհնար է: Հետո, երբ նյութդ տպագրեն, ես գիտեմ՝ ինչքան կուրախանաս, որովհետև հենց տեսնում եմ նյութս տպագրված, ամբողջ աշխարհն իմն է լինում: Կսովորես ամենափոքր գաղափարն էլ զարգացնել ու մի լավ ֆիլմ, ֆոտոշարք կամ նյութ ստանալ: Էսքանին գումարեմ մի բան էլ. եթե դու շատ ես սիրում շփվել ու նոր ընկերներ ձեռք բերել, ուրեմն ասեմ, որ ճիշտ ճանապարհին ես: Էնքան կարևոր մարդկանց է տվել 17-ը ինձ, որ եթե սկսեմ թվարկել, շատ ժամանակ կանցնի:
Դե, ինչ ասեմ, արագ վերցրու թուղթն ու գրիչը ու սկսիր, բոլորը քեզ են սպասում:

Շնորհակալ եմ «Մանանա» թիմին՝ ամեն ինչի համար:

araqsya azizyan

Քեզ հետ և առանց քեզ

-Ինչո՞ւ են կյանքից միշտ ոչ ժամանակին հեռանում լավ մարդիկ:
-Իսկ դու, երբ մտնում ես պարտեզ, առաջինն ես, չէ՞, քաղում ամենագեղեցիկ ծաղիկը:
-Այո:
-Իսկ կյանքը միշտ տանում է ամենալավ մարդկանց, թողնելով նրանց լավ անունը, լավ հիշողությունները:

Դե, իհարկե, մենք փոքր տարիքում չենք հասկանում՝ ինչ է մահը: Ինչո՞ւ մարդիկ կան, իսկ ժամանակ անց՝ ոչ: Ընդամենը ամիսներ առաջ կորցրեցի պապիկիս, իսկ հիմա ուղղակի չեմ համակերպվում այդ մտքի հետ: Երբ մտնում եմ տուն, ինձ թվում է՝ պապիկս պետք է նստած լինի իր աթոռին ու ինձ ասի.
-Շորերդ փոխիր, ու գնա հաց ուտելու, ո՞նց անցավ դպրոցում, դասերդ լավ պատասխանեցի՞ր:
Իսկ հիմա, երբ բացում եմ տան դուռը, ուղղակի պապիկի դատարկ աթոռն է: Պապիկս մնաց որպես լավ հիշողություն, ամենալավը աշխարհում: Հիշում եմ, թե ինչպես էր իր հետ մեզ որևէ տեղ տանում, չէր թողնում անձրևոտ օրերին ոտքով դասի գնանք, երբ ինչ-որ բանի կարիք էինք ունենում, նա առաջինն էր հոգում այդ ամենը: Ամեն օգոստոսի վերջին մեզ տանում էր խանութ ու գնում բոլոր գրենական պիտույքները: Հիշում եմ` ինչպես էր այգուց տուն գալիս` բոլոր գրպանները լավ մրգեր լցրած, ու բոլորը տալիս էր մեզ: Հիշում եմ` ինչպես էր բարկանում, որ մաթեմատիկայիս առաջադրանքները գրելիս մոռանում էի ամիս-ամսաթիվ գրել: Նա էր, որ առաջինն էր ստուգում մեր բոլոր դասերը, օգնում լրացնել բաց թողնվածները: Հիշում եմ` ինչպես էր մեզ սովորեցնում, Ամանորին բամբակներով մորուք էինք պատրաստում իր համար, ու նա մեզ համար դառնում էր ամենալավ Ձմեռ պապը աշխարհում: Հիմա, երբ պառկում եմ քնելու ու միացնում եմ ականջակալներս, ինձ թվում է` պապիկս ներս կմտնի ու կբարկանա, որ ականջակալներով եմ պառկել, կամ պառկել եմ քնելու ու հեռախոսով եմ զբաղվում: Ամեն բան անելուց առաջ միշտ մտածում եմ, որ պապիկս կողքիս լիներ, կասեր` ինչն է ճիշտ, իսկ ինչը՝ սխալ: Դպրոցս ավարտելու ժամանակ մտածում էի` երբ տուն գնամ, պապիկս կգրկի ամուր ու կշնորհավորի, իսկ հետո ընդունվելու համար, բայց ոչինչ չեղավ…
Գիտեմ, պապիկ, հիմա երկնքից կնայես ու կուրախանաս, որ քո մի թոռնիկն էլ ուսման մեջ հաջողություն ունեցավ: Գիտեմ, որ կյանքում ամենաշատը կարևորում էիր ուսումը: Կուզենայի գրկել քեզ ու ասել, որ ես ուրախ եմ, որ քո թոռնիկն եմ, որ քեզ պես պապիկ եմ ունեցել:
Վարդգես Պետրոսյանը գրել է.
«Սո՛ւտ է, աշխարհում ոչ մի մարդուց որևէ հետք չի մնում. ոչ ավազի վրա, ոչ ուրիշների հիշողության մեջ, ոչ ժամանակի ծալքերում: Մարդուն մնում են միայն ապրած տարիները: Ուրիշ ոչինչ»:
Ես երջանիկ եմ էն տարիների համար, որ ապրել եմ քո կողքին:

araqsya azizyan

Բաժանման խաչմերուկում

Գիտեք, երբ դպրոցում 12-ցիները ավարտում էին, միշտ մտածում էի, ավելի շատ երազում, որ իմ ավարտելու ժամանակն էլ գա: Ես էլ էի ուզում վերջին անգամ հագնել դպրոցական համազգեստը, ուզում էի ինձ համար էլ վեջին անգամ հնչեր դպրոցի զանգը, ես էլ էի ուզում վերջին անգամ նստել աշակերտական նստարանին, վերջին անգամ գրել ստուգողական աշխատանքներս… Բայց հիմա, երբ արդեն մի քանի օր է մնացել, ուղղակի ուզում եմ ձեռքով օրերը պահել, որ չմոտենա պահը բաժանման:
Իսկ հիմա ես արդեն վերջին անգամ եմ բացելու դասասենյակիս դուռը ու ասեմ.
-Բարև, երեխեք:
-Բարև, երեխա:

Երբ միպահ հետ ես նայում, ուզում ես, որ նորից հետ գան այն 12 տարիները, որոնք օրեր հետո անցյալում են մնալու: Հասկանում ես, որ մանկությունդ իր տեղն է զիջում պատանեկությանը: Մեր ներսում թախիծն ու ուրախությունը միախառնվել են: Հասկանում ես, որ կարոտելու ես ամեն ինչ, ինչ կապված է դասարանիդ հետ: Նույնիսկ կարոտով ես հիշելու բոլոր կռիվները: 12 տարի նույն դպրոցում, նույն դասասենյակում ենք լացել, ուրախացել, դաս պատասխանել: Հասկանում ենք, որ 12 տարի անցավ կյանքիցդ` իր հետ կապելով դպրոցն ու աշակերտական կյանքը: Հասկանում ես, որ էլ առավոտյան մեզ ոչ ոք չի զանգելու ու ասի:
-Արագացրու, ուշանում ենք դասից:
Օրեր հետո վերջին անգամ ենք բացելու դպրոցի դուռը, ու վերցնելով քաղցր հիշողությունները` դուրս ենք գալու: Մեր կապույտ սենյակն ու կանաչ երազը ես կարոտով եմ հիշելու: Կարոտելու եմ նույնիսկ դպրոցի պահակին, որ ամեն մեր ուշանալը ներում էր ու դպրոց թողնում: Կարոտելու եմ, այն աթոռը, որի վրա նստել ենք: Կարոտելու եմ ամենաուրախ դասամիջոցները: Մնաց մի քանի օր, և դպրոցը կդառնա մի մեծ կարոտ:

Ամեն ինչ մաքուր էջից

Եկա՜վ։

Եկավ ու բերեց երազանքներ, բերեց հանգստություն, բերեց մաքրություն, ու ստիպում է բոլորին ուրախ լինել։

Տները, փողոցները, ծառերը, շուրջ բոլորը ամբողջովին սպիտակ են, կարծես ձյունե հեքիաթ իջավ վերևից։ Ձյան մաքրությունը, սառնությունն ու թարմությունը ստիպում է քեզ երազել, անվերջ երազել, ստեղծել քո երևակայական ընկերոջը, ով քեզ հետ թեյ կխմի, քեզ հետ դրսում կխաղա, քեզ ամուր կգրկի ու չի թողնի, որ մրսես, քեզ հետ կքայլի երկար, վերջ չունեցող  ու սպիտակ  ձյան շերտով ծածկված փողոցներում։ Ստիպում է կարոտել մարդկանց, դեմքեր, ժպիտներ, իրադարձություններ…

Անվերջ ձյուն գար, փակեր ամեն ինչ, սխալները, կորուստները, պարտությունները, մեր ապրած ու չապրած վատ օրերը։ Ուզում եմ ձյան փայլող ու մաքուր շերտի վրա կառուցվեն ամենամաքուր հարաբերությունները, մեր նպատակները, հաղթանակները, երջանիկ օրերը։ Ձյունը թարմություն բերեց բոլորիս կյանքում։

araqsya azizyan

Գնահատենք ամեն վայրկյան

Դպրոցական ընկերները հավերժ չեն մնա մեր կյանքում: Ուսուցչուհին միշտ չէ, որ մեզ կնստեցնի առաջին նստարանին, իսկ ծնողները գոնե մեկ անգամ կնստեցնեն տնային կալանքի, մեծ վեճերից հետո:

Մենք երբեք չեն կարող կատարել տնային հանձնարարությունները, մեկ շաբաթ առաջ, թեկուզ այն շատ ցանկանանք:

Մենք կգրենք շարադրություն մի գրքի մասին, որը չենք կարդացել, բայց կյանքում կգտնենք մի գիրք, որը կկլանի մեզ։

Մենք միշտ կերազենք աշնան մասին, իսկ աշունը կգա ու արագ կանցնի, տանելով հազարավոր երազանքներ:

Մենք կօգնենք մեկին ոտքի կանգնել, մեծ սխալից հետո: Մենք ինքներս կանենք սխալներ, իսկ հետո կզղջանք սխալի համար, ու կանենք ամեն քայլ` սխալն ուղղելու համար:

Մեր կյանքում կլինի մեկը, ով կքննադատի մեր երաժշտական ճաշակը, իսկ կգա մեկը, ով մեզ հետ հավասար կլսի մեր սիրած երգերը:

Մենք հաստատ լաց կլինենք մեր հարազատին, թանկ մարդուն կորցնելուց: Մեր կյանքում կլինեն մարդիկ, դեմքեր, հայացքներ, կլինեն իրադարձություններ, որոնք կմոռացվեն: Մենք մեզ միայնակ կզգանք, բայց ոչ մեկ անգամ: Մեզ կխաբեն: Կծիծաղեն մեզ վրա, կբղավեն, կդավաճանեն: Մենք կհեռանանք տնից, ցանկանալով մնալ միայնակ, կթափառենք փողոցներով:

Մենք կերազենք հեռանալ մեր երկրից, հեռանալուց հետո կսկսենք կարոտել մեր երկիրը:

Մենք մեկ անգամ չէ, որ կսիրահարվենք, կձանձրանանք, մինչև հասկանանք` որն է իրական սերը:

Մենք ամեն տեղ փորձելու ենք փնտրել մեզ: Բայց մենք երիտասարդ ենք, պետք է գնահատենք ամեն վայրկյանն ու րոպեն, ուրախ լինենք ամեն երջանկության ու տխրության համար, այլ ոչ թէ կատարած սխալից հետո առաջ գնալու փոխարեն հետ գնանք: Գտնենք կյանքի ճիշտ ապրելու բանաձևը։ Անենք ամեն խենթություն` ապրած օրերն ավելի ուրախ դարձնելու համար։

Սիրենք, սիրվենք ու լինենք հարգված։ Ու ամենակարևորը` եկեք ժպտանք։