Էլադա Պետրոսյանի բոլոր հրապարակումները

Արզականի ավանդույթները

Լուսանկարը՝ Էլադա Պետրոսյանի

Լուսանկարը՝ Էլադա Պետրոսյանի

Այս տարի Հայ Առաքելական եկեղեցին Հիսուս Քրիստոսի «հրաշափառ» հարության տոնը նշում է այսօր` ապրիլի 1-ին: Թե ինչ և ինչպես են Զատիկը նշում եկեղեցում, ինչ խորհուրդ ունի՝ բոլորդ գիտեք, բայց թե ամեն տեղ ինչպես էին նշում մեր գյուղերում, հետաքրքիր կլիներ իմանալ: Տատիկս՝ Էլիդա Պետրոսյանը,  զրույցում  ասաց, որ գյուղերում պահպանվել է տոնի ուտեստային մասը, իսկ կազմակերպվող հասարակական, համայնքային միջոցառումները, խնջույքները, արարողությունները, խաղերը, պարերը, երգերը, միմյանց տներ շնորհավորական այցելությունները մոռացվել են:

Լուսանկարը՝ Էլադա Պետրոսյանի

Լուսանկարը՝ Էլադա Պետրոսյանի

Նաև կային Սուրբ Զատիկի հետ կապված մի քանի անվանդույթներ: Օրինակ, Ավագ հինգշաբթի օրը պետք է թթու դրած կաղամբի ջրով ապուր եփեն, և ընտանիքի բոլոր անդամները պետք է ուտեն այդ ապուրը, որպեսզի օձը վնաս չտա որևէ մեկին: Իսկ ուրբաթ օրը, Կորնջի ձու են եփում, և ընտանիքի անդամներից ամեն մեկը պետք է պարտադիր կերպով մեկ ձու ուտի, որպեսզի աղիքները չցավի և ընդհանրապես ստամոքսի հետ խնդիրներ չառաջանան: Մեկ այլ, առավել հետաքրքիր և պահպանողական ավանդույթ էլ կա մեր Արզական գյուղում: Մինչև Զատիկի շաբաթը նախորդող կիրակին գնում են ջահել հարսներին իրենց հարազատները տանում են դարձ, հետո Սուրբ Զատիկի կիրակի առավոտյան սկեսուրը՝ իր ջահել հարազատների՝ կանանց և աղջիկների հետ, միասին գալիս են աղջկա տուն, և սկեսուրն ասում է, իհարկե, տոնական տրամադրությամբ.

-Գաթա թխեմ, հալվա թխեմ, գա՛մ քեզ սիրով տանեմ, մեր տուն պահեմ:

Եվ այսպես, հավաքվում են և գնում եկեղեցի: Օրինակ՝ մեր գյուղում, գնում են Սուրբ Մարիամ Աստվածածին եկեղեցի, մոմ վառում, աղոթք անում,  որից հետո գնում են փեսայի տուն և հարազատներով շարունակում մեծ ցնծությամբ նշել տոնը:

elada petrosyan

Ժամանակի մեջ ճանապարհորդող նամակ

Նամա՞կ, արդեն հետաքրքիր է… Այն էլ՝ ժամանակի մեջ ճանապարհորդող։ Նամակը ուղղված է մի մարդու, որին երբեք չեմ տեսել, չեմ զգացել նրա տված ջերմությունը, բայց շատ եմ լսել նրա մասին: Թե՛ ազգականները, և թե՛ ընկերները պատմում են նրա մարդկային հատկանիշների, բարության և մարդկային վեհ տեսակի մասին։ Չգիտես՝ ինչու, միշտ բարի նախանձով եմ նայում իմ հասակակիցներին կամ այն փոքրիկներին, ովքեր զգում են այդ մարդու ներկայությունն ու ջերմությունը…

Երանի նրանց, ովքեր շատ վաղ հասակում այդ մարդու ձեռքը բռնած՝ գնացել են մանկապարտեզ կամ դպրոց։ Խանութ գնալիս նա առանց երկմտելու կատարել է իրենց բոլոր քաղցր քմահաճույքները, իսկ երբ իրենք մեծացել են, արդեն հասկացել են, որ պետք է լսեն նրա տված բոլոր խորհուրդները։

Ես մեծ ոգևորությամբ կլսեի նրա անցած ուղու, կյանքի առավել հետաքրքիր պատմությունների, դեպքերի և երիտասարդական խորամանկությունների մասին պատմությունները։ Իսկ ամեն մի կարևոր քայլն անելուց առաջ էլ պարտադիր կստանայի նրա օրհնությունը։

Չէ՛, չէ՛, հայրս չէ, ո՛չ էլ մայրս է, բայց ծնողին հավասար մի մարդ է նա, շատ կարևոր մի անձնավորություն, ում ցանկանում եմ ժամանակի մեջ ճանապարհորդող նամակով փոխանցել մի շատ կարևոր հաղորդագրություն․ «Եթե այս աշխարհում հրաշքներ կան, թող գոնե մեկ օրով իմ կողքին հայտնվես, իսկ ես էլ՝ մանկանամ։ Դու մեկ օրով խենթ մանկանս ընկեր լինես, ներես չարաճճիություններս, տանես քմահաճույքներս ու ձեռքիցս բռնած՝ ինձ դպրոց տանես, պապի՛կ»։

Ռուբիկ պապը

Լուսանկարը` Էլադա Պետրոսյանի

Լուսանկարը` Էլադա Պետրոսյանի

Ինձ հաջողվեց համոզել պապիս ընկերոջը՝ Ռուբիկ պապին, որ ինձ հետ զրուցի: Երբ Ռուբիկ պապը հարցուփորձի միջոցով հասկացավ, որ իր ընկերոջ թոռնուհին եմ, ասաց.

-Եթե Սանոյի թոռն ա, թող գա…

Չնայած Ռուբիկ պապը 79 տարեկան է, նա մեծ ոգևորությամբ էր ցույց տալիս իր և ընկերների նկարները։ Ամեն մի հիշողության հետ լաց էր լինում, բայց և այնպես, նրա դեմքին ժպիտ էր հայտնվում այն ժամանակ, երբ հիշում էր ընկերների հետ ունեցած ամեն մի վայրկյանը։

Ռուբիկ պապի կյանքի պատմությունը շատ դառն է եղել, ինչպես հենց ինքն է նշում։

-Դառը օրեր շա՜տ-շա՜տ եմ տեսել, բայց աբրել եմ, գրողից գողտուկ, աբրել եմ:

-Պա՛պ, մի փոքր պատմիր քո մասին:

-Իմ մասի՞ն։ Բա պապուդ մասի՞ն: Չես տեսել պապուդ, չէ՞։ Էրնեկ քո աչքերին, որ չես տեսել, որ տենայիր, իմ նման անընդհատ կլցվեիր… Մի մարդ էր քո պապը և իմաստուն մի սյուն, որ աշխարհի տակը ըտենց երկրագունդը չի ծնել: Համեստ, խելոք, ընգերական, մոտիկ մարդ: Էսքան հասակ եմ առել, Սանոյի նման անձնավորության դեռ կեսի չափը չեմ հանդիպել: Հնգեր եմ կորցրել՝ հարյուր հատ ախպեր արժեր: 64 թվից աշխատել ենք մինչև հիրա մահը: Հայաստանն էլ հիմնարկ չմնաց, որ մենք երկուսով չենք աշխատել, ես՝ սվառչիկ, հինքը՝ սլեսար: Ընգերներ շա՜տ ունեի, բայց նման ընգեր՝ Սանոյի նման, չեմ տեսել, հա՛: 20-30 տարի աշխատեցինք մի թթու խոսք հիրար չփոխանակեցինք՝ բացի ախպերությունից:

Իմ մասին էլ ինչ ասեմ, բալ ջան, իմ մասին սաղ աշխարհը գիդան՝ անհե՛ր, անմե՛ր մեծացել եմ… Պատմությունս ասեմ՝ պատմությունս սկսըմ ա 39 թվից, ծնվել եմ էս գյուղը, աբրել եմ էս գյուղը, աբրըմ եմ էս գյուղը, հլա դեռ պտի աբրեմ:

Ծնվել եմ ապրիլի 7-ին՝ գեղեցկության օրը, սև ըլներ էդ գեղեցկությունը, հա՛։ 39 թվի հուլիսին հորս ու հորոխպորս տարել են բանակ, էդ ժամանակ ես չորս ամսական եմ հելե: Ո՛չ հեր, ո՛չ հորոխպեր չեմ տեսել, մենակ նկարներով եմ տեսե: Երկու աղբորն էլ հիրար հետ տարել են բանակ։ Գեղամը հերս ա, հորոխպերս՝ Վիրաբ: Հիմի մի թոռիս անունն ա Գեղամ, տղուս անունն էլ՝ Վիրաբ: Հորս հետ են քցել, հորոխպորս տարել են՝ կամավոր ա հելե էնի: 39 թվին տանըմ են, մի տարի հետո Ֆինլանդիայի պատերազմը սկսըմ ա: Հորս էլ են տանըմ Ֆինլանդիա։ 41 թվին, որ պատերազմը սկսըմ ա՝ սովետական պատերազմը, Ֆինլանդիայից սովետը տանկերը հետ ա բերըմ՝ էշալոնը բարձած: Ուրեմն տանկերը բարձած գալիս են Ֆինլանդիայից, որ պտի արդեն գետի վրով հնցնեն, գետի վրեն մոստ կա, էդ մոստի վրեն, ասըմ ա, նեմեցը ռմբակոծեց, մոստն էլ գնաց, տանկերն էլ գնացին… էս պատմությունը հիրա ընգերներից ա էկել, հասել ինձ, ու տենց կորան, հերս կորավ: Ոչ մի խաբար չկա… Ու ես ըտենց մեծըցել եմ մե տատի հույսին, տատիս անունը Էլիսո էր: 39 թվից տատս պահեց ինձ՝ երեխա ժամանակից։ Մերս ամուսնացավ, գնաց, ութը տարեկան եմ հելե: Տատս մի կերպ պահեց ինձ: Կով էր պահըմ, մի կերպ ընձի էդ սովի տարիներին պահեց, լա՜վ պահեց, լա՜վ էլ պահըմ էր: 55 թվին, արդեն էդ իմ մանկությունը գնա՜ց, 7-րդ դասարան էի: Յոթերորդ դասարանում փոքր անախորժության համար դպրոցից հեռացրին ինձ: Մե մաղիկի պատմություն էր, հուրիշ ոչ մի բան:Տատս հելավ գնաց իմ հըմար Հրազդան։ 80 տարեկան էր, ոտով գնաց Հրազդան, որ ըտեղից թուղթ բերի, որ ես քննությանը մասնակցեի… Ճամփին հընգավ ավտոյի տակ, տատս մահացավ: Ես մնացի անտեր․․․

Հավաքվան հորքուրներս էկան՝ ինչ անենք, Էրևան տանենք… Էն ժամանակ էդ ուսումնարանները չկային՝ «ֆեզե» էին ասըմ: Բա թե՝ տանենք, «ֆեզե» սովորի։ Հորքուրներիցս մեկը չթողեց, թե՝ չէ, իմ ախպոր տղեն ա, ես պսագըմ եմ… 15 տարեկան էի՝ պսագին, 16 տարեկան էի՝ աղջիկս ծնվավ, էդ տանջանքները թշնամիս չքաշի, բայց էլի գոհ եմ: Ես չէի ուզում ամուսնանայի, բայց ստիպված էի, բա ի՞նչ պետք ա անեի։ Տուն ու տեղ էլ չկար, քամբախ էր:

55 թվից աշխատել եմ, տատուս ախպոր տղերքից մեկը տարավ մեխանիզացիայի վրա: Դրանից հետո աշխատել եմ կալսիչ մեքենայով, տրակտորով մինչև 69 թիվը: Շատ լավ մասնագետ էի, իսկ առաջին մասնագիտությունս հելել ա «տելեվիզր», «պրիյոմնիկ» սարքող: Չի սաքըմ, է՜, յոլա էի տանըմ… Ես էի էթըմ, սարքըմ կամ ընենց էր ըլնմ՝ հիրանք ին բերըմ, դե, բզբզըմ էի, սաքըմ էի: Ես էթըմ ի քաղաք, մասերը առնըմ ի, բերըմ ի… Անունս դրել ին «տելեվիզր սարքող», «պրիյոմնիկ սարքող», մե քանի հատ փչացնըմ ի, էն մեկը սարքըմ ի, աբրըմ ինք:

Առաջին էրեխեն ունեցել եմ 16 տարեկանում, կինս 2 տարի ընձնից մեծ էր՝ 37 թվի ծնված էր, դե, փոքրը չէր հլնի՝ ստիպված 2 տարի մեծը վեկալինք, որ կարենար տանը տեր կանգներ, ինձ տեր կանգներ: Գոհ եմ կնոջիցս… Մինչև, է՜հ, հեսա, աշխատել ենք, աբրել ենք հիրար հետ, հըմի ինչ ասեմ, բալա, դժվար էր կյանքս, շա՜տ դժվար անցավ մինչև 62 թվերը, շատ դառը տանջանք եմ կերել, շինարարությունը մի կողմից, էրեխեքը ունեցա՝ մյուս կողմից, չորս աղջիկ հելան ու մի տղա:

Հորիցս էլ նամակ չեմ ստացել, մենակ թղթի վրա գրած ունեմ հիրա կամանդիր-մամանդիրի անունները, էն ժամանակ ինձ տվել ա հորս ընգերը, որ մենք էս էշալոնի մեջ ենք հելե, Ֆինլանդիայից Սովետ մտնելուց, բայց մոռացել եմ էդ գետի անունը, հա՛: Էլ ի՞նչ ասեմ…Կիրով աշխատել եմ 69 թվից մինչև պապիդ մահը: Պապիդ հետ Կիրովում շատ նկարներ ունեմ: Կիրովում աշխատել ենք, «Ակադեմիայում» աշխատել ենք, «Գազում» աշխատել ենք: Ես տասը անգամ գործից ազատվել եմ, ընդունվել, չէի կարըմ հարմարվեի, պտի խաթրիս չկպնեին: Մի անգամ էլ ինձ՝ Ռուբիկիս, գործից հանին, Ռոբերտին ընդունին՝ իբր զույգ ախպերս ա: Մեր դիրեկտրը ասավ՝ հո՞ւր ա բա ախպերդ… Ա՜յ մարդ, ասի՝ պատից հընգել ա, գլխից ցնցում ա ստացե, հեն ա՝ Իջևան գժանոց ա…

Ըտենց Ռոբերտին ընդունին, այսինքն՝ նորից էլի ընձի։ Հիմի դակումնենտներիս կեսը Ռուբիկ ա, կեսը մնաց Ռոբերտ: Գնացել եմ դատարան, նոր ընձի թոշագի համար արել են մե անուն՝ Ռոբերտ: Էն Ռուբիկն էլ գնաց կորավ։ Էս էլ իմ «ախպերը»։

Հա՜, մոռացա ասեմ, մի մոտոցիկլետ ունեի, էդ մոտոցիկլետով Սանոյի հետ շա՜տ եմ ման եկել, շա՜տ-շա՜տ։ Յոթ հոգի տանըմ էր մոտոցիկլետը: Յոթ հոգով նստըմ ինք, որ յանը ուզըմ ինք, էն յանը քշըմ ինք:

Պապիդ հետ Վրաստան ենք հելե, Բաքու ենք հելե, պոեզի մեջ ենք հելե, ման գալու ենք գնացե: Պապիդ հետ աշխատելու ժամանակ աշխատավարձ էլ ենք կորցրել, հիրար հետ ման ենք եկել, չենք էլ քթել… Շա՜տ-շա՜տ դեպքեր են հելե հիրար հետ…

Աբրել ենք հիրար հետ հընգերական, մոտիկ, հիմի չկա… Տենց բան հիմի գոյություն չունի, հիմի մենակ շահ: Եթե մի տեղից շահ ունես, կմոտենաս, եթե չունես, չես էլ մոտենա, իսկ էն վախտ տենց չէր…

-Սիրո՞ւմ ես գիրք կարդալ, Ռուբիկ պա՛պ:

-Հա՜։ Ահագին գրադարան ունեմ: Գիրք շատ ենք առել, Սանոյի հետ որտեղ էթայինք, գիրք էինք առնըմ… Հիմի առանց ակնոց եմ կարդըմ: Մի գիրք կա՝ «Գիրք գրոց», էդ գիրքը քո պապն ու ես հիրար հետ ենք առել: Գրքերը առնըմ ինք Հրազդանի գրախանութից, հիրար հետ շա՜տ էինք ման գալիս, շա՜տ…

-Իսկ ի՞նչ երազանքներ ունես, պա՛պ:

-Հիմի արդեն էն ժամանակն ա եկել, որ հէսօր կամ, վաղը չկամ, չեմ կարա ասեմ, բայց իմ երազանքը էն ա, որ թոռս բանակից գա, պսակեմ, էս տուն-տեղը, ինչ որ հետ եմ քցել, տղուս չեմ տալու: Տալու եմ թոռիս՝ Գեղամին: Հորս անունն ա… Ես Գեղամից են ընդունել (չեմ էլ ընդունել հիրանից), բայց պտի գա, որ հորս հողն ու ջուրը տամ իմ թոռին, նոր թող հոգիս առնի…

Երազանքներիցս մեկն էլ էն ա, որ հիվանդանոց չընգնեմ: Հանգարծակի, տաք քնեմ, սառը հանեն: Էս ա իմ երազանքը, թե չէ հուրիշ ի՞նչ ուզեմ էս մեծ հասակիս: Ու հլը ինչքան կարըմ եմ, սաղին օգնըմ եմ… Հա՜, մոռացա ասեմ՝ հիմի ունեմ 26 թոռ, 13 ծոռ…

-Թոռներիցդ ո՞ւմ ես ամենաշատը սիրում, պա՛պ:

-Չեմ կարա ջկողություն դնեմ, որ սկսըմ եմ ջղայնանալ՝ հըմնին չեմ սիրըմ, որ սկըսըմ եմ սիրել, հըմընին սիրըմ եմ:

-Իսկ հիմա ինչո՞վ ես զբաղվում, պա՛պ:

-Հիմա զբաղվում եմ այգեգործությամբ, մի հատ կով ունենք, Մոզիկ-մոզուլան… Յոլա եմ տանըմ: Մի բանից էլ գոհ եմ, որ կարեցել եմ ստեղծեմ, պահեմ մինչև առ հեսօր…

Նորից եմ ասըմ՝ դառը օրեր շա՜տ-շա՜տ եմ տեսել, բայց աբրել եմ, գրողից գողտուկ, աբրել եմ:

elada petrosyan

Վերադառնանք իրական աշխարհ

Ամանորյա տոնը գեղեցիկ ու բարի հեքիաթ է, որ ամեն տարի գալիս է յուրաքանչյուրիս տուն: Հեքիաթ չէ, ի՞նչ է, եթե մոլորակի համայն մարդկությունը՝ մեծ թե փոքր, սևամորթ թե սպիտակ, առողջ թե հիվանդ, աղքատ թե հարուստ, հաջողակ թե ձախորդ, սիրված թե խռոված, երբ ղողանջում են Նոր տարավա սկիզբն ազդարարող զանգերը, անխտիր բարիանում ու մանկանում է, թեկուզ մի քանի վայրկյան: Բայց այդ, մի քանի վայրկյանի հավաքական բարության պաշարն է երևի, որ պահում է այս մոլորակը՝ չնայած ամեն կողմից հասնող չարագույժ լուրերին՝ մրրիկների ու ջրհեղեղների, հրդեհների ու երաշտների, համաճարակների ու այլևայլ աղետների մասին:

Նոր տարին բազմաթիվ նվերների ու ավելի լավն ակնկալելու հույսեր է բերում: Մեզանից յուրաքանչյուրը ասես երեխա է դառնում. մեզ շրջապատող իրականությունը սկսում ենք մանկան աչքերով ընկալել, թեև վաղուց արդեն հասուն մարդ ենք: Այս օրերին այնպես ես ուզում հավատալ Ձմեռ պապին ու Ձյունանուշին, այնպես ես սպասում, որ իսկապես այցելեն քո տուն:

Եվ այս ամենի պատճառը Նոր տարին է, երբ նորոգվում են ամենաբաղձալի երազանքները: Պետք է միայն հավատալ բարուն, հավատալ, որ ամեն ինչ լավ է լինելու, և մեզ ամեն ինչ հաջողվելու է:

Նոր տարին իրական շփումների մի շրջան է, երբ պետք է վայելել հարազատների, ընկերների, սիրելիների ներկայությունը, մինչդեռ մենք շատ հաճախ շփման նմանակում ենք անում. գրում ենք sms-ներ, զրուցում չաթերում: Ընկերների հետ խոսելու փոխարեն՝ մենք էլեկտրոնային նամակներ ենք ուղարկում: Ախր, ցանցում շփվելու համար աչքերի մեջ նայելու, ժպտալու և ձայնի հնչերանգով շոյվելու կարիք չկա: Այդ ամենը պարզապես պատկերում ենք անհասկանալի նշանների միջոցով: Եթե սմայլիկ, օգտատերը ժպտում է, թարս սմայլիկ՝ օգտատերը նեղացած է: Ցանցում մենք իբր շփվում ենք՝ մոռանալով, որ իրական շփման ընթացքում տեղեկություն փոխանակելուց զատ, նաև փոխանակվում ենք էներգիայով, ջերմությամբ, սիրով, իրականությամբ:

Առանց դրանց մեր շփումը կորցնում է ամենագլխավոր իմաստը:

Ցանկանում եմ, որ Ամանորին մեր կյանքում հնարավորինս շատ լինի իրականը. իրական ընտանեկան երջանկություն, իրական սեր, իրական ընկերություն, իրական տոն: Եվ գոնե Ամանորի գիշերը հրաժարվենք sms-ներ ուղարկելուց. խոսե՛նք և լսե՛նք նրա ձայնը, ով մեզ համար իրոք թանկ է:

elada petrosyan

Հիշում եմ այդ օրը

Օհ՜ո,  ի՞նչ է կատարվում… Գլուխս պտտվում է, ինձ է թվում, թե շոգից է: Հանկարծ լսեցի ուսուցչի ձայնը՝ երկրաշարժ… Խուճապ… Ճչոց… Բոլոր երեխաները վազում էին դեպի դուռը: Ես էլ չհասկացա՝ ինչպես դուրս եկա դպրոցից: Այնքան շատ էին դեպի դուռը վազող երեխաները, որ կարծես, ոտքերս օդի մեջ լինեին,- պատմում է մայրս՝ Վերժինե Պետրոսյանը: Այն ժամանակ նրանք ապրում էին Չարենցավան քաղաքում,- Չգիտեմ՝ ինչքան ժամանակ անցավ,  ու երբ արդեն ամեն ինչ պարզվեց, ամեն դասարանից  մի երեխա ուղարկեցին դեպի դասարանները, քանի որ մեր պայուսակները, գրքերը, վերարկուները ներսում էին մնացել, և մենք ցրտից  դողում էինք: Որոշ ժամանակ հետո բերեցին մեր իրերը, ու մեզ ուզում էին ճանհապարհել տուն, երբ հանկարծ ականջիս հասավ, որ «տասներեք»  հարկանին փլվել է… Ինձ համար դա ավելի մեծ խուճապ էր, քանի որ հիվանդության պատճառով քույրս տանն էր մնացել, իսկ հայրս ու մայրս աշխատանքի էին:

Չեմ էլ հիշում, թե ինչպես հասա մեր շենքի բակ: Հասել էի և, ասես, չէի կարողանում գլուխս վեր բարձրացնել և տեսնել, որ շենքին ոչինչ չէր պատահել, շենքի բակում հավաքված բազմության մեջ գտա մորս, հետո եղբորս գտանք, իսկ հայրս, շենքի բակում հայտնվելուն պես, բարձրացավ շենք, թեև չէր թույլատրվում: Երբ բարձրացել էր, տեսել էր, որ հարևանի աղջիկը նույնպես տանն է եղել ու քրոջս ցնցումներից առաջ տարել էր իրենց տուն:

Երբ հայրս բարձրացել էր շենք, նրանց ձայներից էր հասկացել քրոջս գտնվելու վայրը: Հայրս նրանց գտել էր տան մեջ իրար փաթաթված և վախից ճչալիս: Այդ և առաջիկա մի քանի օրը մեզ չէին թողնում բարձրանալ շենք, քանի որ այն բավականին վնասվել էր:

Հատուկ մեքենաներ տրամադրեցին մեզ՝ գիշերելու համար, բայց մենք ինչպե՞ս կարող էինք գոնե մի քանի րոպեով տուն չմտնել և չվերցնել առաջին անհրաժեշտության պարագաներ: Երբ մտանք տուն, առաջին հերթին հեռուստացույցը միացրեցինք, որպեսզի տեսնենք,  թե ինչ է կատարվում, սակայն ոչինչ չէր ասվում, բայց որոշ ժամանակ անց Հարությունյանը ելույթ ունեցավ և հասկացրեց, որ Լենինականը չկա: Խուճապը էլ ավելի շատացավ, քանի որ  մեր բարեկամների մեծ մասը այնտեղ էին գտնվում, այդ պատճառով ինձ, քրոջս, եղբորս տարան մեր բարեկամի տուն, իսկ հայրս ու մայրս մեկնեցին Լենինական…

Ցավոք այդ աղետը խլել էր մեր շատ հարազատների կյանքը…

Այս  ամենը ինձ պատմեց մայրս, ճիշտ է դժվար էր նրա համար վերհիշել այս ամենը, բայց ինչ արած, երբ կրկին այդ օրն է՝ դեկտեմբերի 7-ը:

elada petrosyan

Մի շրջադարձային օր

Մի անգամ մեր գյուղ՝ Արզական, եկան ինձ արդեն շատ մտերիմ դարձած 17.am-ի պատանի թղթակիցները: Այդ այցի ընթացքում նրանք եկան մեր տուն և փորձում էին հարցազրույց վերցնել հայրիկիցս, ով զբաղվում է դարբնությամբ: Ես պրպտող հայացքով ուսումնասիրում էի նրանց գործունեությունը, քանի որ նրանք մեծ հետաքրքրությամբ և սիրով էին կատարում իրենց գործը: Դա միանգամից գրավեց իմ ուշադրությունը:

Եվ մտածեցի, թե ինչ լավ կլիներ, որ ես էլ միանայի նրանց և դառնայի նրանց մի մասնիկը:

Ընտանիքիս անդամներին հայտնելով իմ ցանկության մասին՝ վարակեցի նրանց իմ ոգևորությամբ: Հայրս դիմեց նրանց՝ ասելով, որ ես նույնպես ցանկանում եմ դառնալ պատանի թղթակից:

Երբ հաջորդ օրը գնացինք հանդիպման, մեզ դիմավորեցին պատանի թղթակիցները, ովքեր արդեն ծանոթ հայացքներով և ժպիտով նայում էին ինձ: Երկար զրուցելուց հետո հայրիկիս էլ հայտնեցին, որ պետք է իր մասին ֆիլմ նկարեն: Հայրիկիս համար այդքան էլ զարմանալի չէր, որ իր մասին ֆիլմ են նկարահանելու, քանի որ արդեն մի քանի անգամ ունեցել էր նկարահանման փորձեր: Ապշեցուցիչն այն էր, որ 14-ից 17 տարեկան պատանիներն են նկարահանելու ֆիլմը:

Մինչ նկարահանման օրը ես մասնակցեցի դասընթացների, որոնց ընթացքում ինձ բացատրեցին, թե ինչ է լրագրությունը, լուսանկարչությունը և կինոն, որը հենց մեր տանը պետք է նկարահանեին: Թղթակիցների թիմին միանալուց հետո արդեն ես էլ պետք է մասնակցեի հայրիկիս մասին պատմող «Դարբին Արտակը» ֆիլմի նկարահանումներին:

Երբեք չէի պատկերացնի, որ հայրիկիս մասին ֆիլմ կնկարահանեմ:

Եվ այսպես, պատանի թղթակիցների այցն անսպասելի շրջադարձային օր եղավ: Նախքան նրանց հանդիպելը ցանկանում էի մշակութաբան դառնալ, բայց հետագայում բազմաթիվ հոդվածներ գրելով, հարցազրույցներ վարելով հասկացա, որ հենց լրագրողի մասնագիտությունն է ինձ ապագայում առաջնորդելու:

Այս կյանքում ոչինչ պատահական չի լինում:

Ինչպես անցկացրեցին աշնանային արձակուրդները Հայաստանի դպրոցականները

Երևան

-Ո՞նց թե՝ «անցկացրել», արդեն վերջացա՞ն արձակուրդները։ Լո՞ւրջ։ Հըմ, ախր, ի՞նչ ասեմ: Ասեմ, որ ժամը երկուսին հազիվ արթնանում էի, որովհետև ամբողջ գիշեր չէի քնո՞ւմ: Ասեմ, որ մինչև ուզում էի վեր կենալ, լինում էր ժամը հի՞նգը, էլ վեր կենալու իմաստը ո՞րն էր, եթե պիտի մի քանի ժամից քնեի էլի։ Ու ասեմ, որ հերիք չի, ամբողջ շաբաթն էսպես անցկացրեցի, մի բան էլ հիմա շոկի մեջ եմ, որովհետև ֆիզիկայիս գործնական աշխատանքը չեմ արել (Մարիամ Կարապետյան, 15տ, Եղեգնաձոր):

-Արթնանում էի, շնչում, ասում՝ լավ, մի հատ էլ արտաշնչեմ։ Վեր էի կենում, հաց ուտում, դուրս էի գալիս բակ՝ մի քիչ թարմանալու, լուծվող սուրճ էի պատրաստում, նստում «կոմպի» առաջ, կինո նայում, հետո գրավորներս էի գրում, հաց ուտում ու պառկում քնելու։ Շաբաթվա բոլոր օրերը… (Կարապետ Բաղդասարյան, 15տ, Եղեգնաձոր):

-Դե ոնց մյուս շաբաթները՝ ամեն օր գնացել եմ երաժշտական դպրոց, եկել տուն՝ պարապել։ Ոչ մի օր նորմալ տանը չեմ մնացել՝ հանգստանալու (Էլեն Գասպարյան, 15տ, Եղեգնաձոր):

-Աշնանային արձակուրդս վատնել եմ «ուժեղացուցիչ», «դրոնի վահանակ» սարքելով, մի հատ էլ ժապավենով ձայնագրիչ եմ սարքել՝ հեռախոսի համար։ Մի խոսքով՝ չեմ հանգստացել (Նարեկ Հարությունյան, 15տ, Եղեգնաձոր):

-Շատ խառը: Սովորականի պես արձակուրդից բան չհասկացա։ Արձակուրդը սկսվեց հետաքրքիր էքսկուրսիաներով, ավարտվեց վերջին օրով գրքերը «քրքրելով» (Ժորա Անդրեասյան, 16տ, Եղեգնաձոր):

-Հասցրել եմ կիսատ թողած մի սերիալ նայել ու վերանայել կյանքիս իմաստ դարձած «Teen wolf» սերիալը։ Հա, համ էլ՝ հասցրել եմ ամեն օր պլանավորել, որ հաջորդ օրը պատմությունը կպարապեմ։ Կիրակի օրով բնականաբար մի «ծով» դաս եմ արել։ Հասցրել եմ մի լա՜վ քնել ու առանց հոգս ու ցավի կանգնել վառարանի կողքին, մինչև այնքան այրվեմ, որ էլի բարկանան վրաս։ Թե չէ, որ դասերի ժամանակ վառարանը գրկելու ժամանակ հազիվ եմ կարողանում պեղել ծանր ու հոգնեցուցիչ դպրոցական առօրյայիցս (Աստղիկ Հունանյան, Եղեգնաձոր, 15տ):

-Դե, ես էնքան զբաղված էի ֆիլմեր նայելով, որ բացի դրանից ուրիշ ոչինչ չեմ արել։ Հա, ու մեկ էլ՝ շնչել եմ (Քնարիկ Սմբատյան, 15տ, ք. Երևան):

-Գնացել էի Դիլիջան։ Օրը մի երեք ժամ զբոսնում էի: Մի օր էլ ընկերուհուս հետ եմ գնացել զբոսանքի։ Ու էս ամենը համատեղել եմ գիրք կարդալու հետ։ Հա՜, մեկ էլ՝ նոր սերիալ եմ սկսել նայել (Ժենյա Կարապետյան, 15տ, Բյուրական):

-Ինչպես միշտ՝ բազմոց վարելով (Մելինե Քարամյան, 15տ, Երևան):

-Չեմ անցկացրել (Վահե Յավրումյան, 15տ, Երևան):

-Ոնց մնացած օրերը՝ պարապմունքներով, բայց մի քիչ հանգստացած (Հովհաննես Աբրահամյան, 16տ, Եղեգնաձոր):

-Շատ հետաքրքիր և հաճելի օրեր անցկացրեցի։ Այս աշնանային արձակուրդներին այցելեցի թանգարաններ (ժամանակակից արվեստների և Երկրաբանական)։ Զբաղված էի իտալերենիս իմացությունը խորացնելով և ընթերցանությամբ (կարդացի «Հարրի Փոթթերը և հրե գավաթը» ու շուտով կավարտեմ Դեն Բրաունի «Ինֆեռնոն»։ Ըկներներիս հետ հաճախ էի դուրս գալիս զբոսնելու և վայելում էի մեր քաղաքի չքնաղ աշնանային տեսարանները։ Իսկ այժմ պատրաստվում եմ դասերիս, քանի որ վաղը երկուշաբթի է, եւ վերսկսվում են հոգնեցուցիչ դասերը (Զառա Սարգսյան, 15տ, Երևան):

Աստղիկ Հունանյան, Եղեգնաձոր, 15տ.

***

Կոտայքի մարզ, ք.Հրազդան

-Իրականում պետք է յուրաքանչյուր օրը լիարժեք և ճիշտ օգտագործել, անկախ արձակուրդներից: Հիանալի օրեր եմ ունեցել, տանը գրեթե չեմ եղել: Սիրում եմ աշունը, այն թույլ է տալիս մտորել, ստեղծագործել և մի փոքր խաղաղվել, շուտով կունենամ նոր աշնանային ֆոտոշարք (Մարիամ Հովհաննիսյան,18 տ):

-Արձակուրդի ընթացքում անընդհատ երեկույթների եմ մասնակցել: Շատ հրաշալի անցավ (Ռաֆայել Խաչատրյան,16 տ.):

-Դասերով, գործերով ծանրաբեռնված էի, բայց հասցրի ընկերներիս հետ ժամանակ անցկացնել: Մեկ շաբաթը քիչ է լավ հանգստանալու համար, բայց փորձեցի (Միշել Ոսկանյան, 15 տ):

-Արձակուրդս տատիկիս տանն եմ անցկացրել, տիպիկ հայ թոռնիկի նման (Էլեն Գրիգորյան, 15 տ):

-Աշնանային արձակուրդներս անցկացրեցի ինտերնետում (Էրիկ Եղյան,15 տ):

-Արձակուրդին գնացել եմ մայրական գյուղ, հետս վերցրել եմ երկու գիրք ու ամեն օր կարդացել եմ: Արձակուրդն օգտագործել եմ գերհոգնածությունից ազատվելու համար (կատու եմ սիրել…), բացի այդ, գյուղում ունեմ լավագույն ընկերներ, հանդիպել եմ նրանց հետ, հավաքվել ենք ու լավ ժամանակ անցկացրել։ Արձակուրդը գյուղում ավելի լավ է անցնում, քանի որ մաքուր օդ եմ շնչում ամեն առավոտ, կտրվում առօրյա հոգսերից, մոռանում դասերի մասին։ Չեմ սիրում արձակուրդին դաս անել, վերջին օրն եմ անում, փոխարենը՝ կարդում եմ այն, ինչ ինձ հետաքրքիր է (Նարե Վարդումյան, 17տ):

-Ամբողջ շաբաթ ՖԼԵՔՍ-ի հայտադիմումն եմ լրացրել (Վահե Բաղդասարյան, 16 տ):

-Էքսկուրսիա ենք գնացել: «Հայ Ասպետի» խմբով ենք պարապել, պիտի կիրակի չորս օրով տանեին Արցախ, էն էլ չտարան (Հովսեփ Հովսեփյան, 16 տ):

-Դե պարապմունքներով, էլի: Ֆոտոսեսիայի պատվերներով եմ զբաղվել մեկ էլ (Դավիթ Շառյան, 17 տ):

-Արձակուրդս անցկացրել եմ հարսանիքի պատրաստվելով (Ռոզա Հարությունյան,15 տ):

-ԱԿԿ- Հանրային ռադիո – պար, կիթառ-տուն- UWC հայտադիմում: Այսպես (Արմինե Գևորգյան,16 տ):

-Աշնան գրկում էի հինգ օր, հինգ օրերիցս ոչ մեկն էլ անկապ չի անցել: Ընկերներիս հետ եմ եղել, նախընտրեցի իրենց հետ անցկացնել արձակուրդս, քան թե գնալ շոփինգի կամ այդպիսի մի բան: Այս հինգ օրվա մեջ լավ երջանկացա, լիքը ֆոտոներ արեցի, մասնակցել եմ Հելոուինին, որը այդքան էլ չեմ ընդունում, բայց կարևորը ընկերներիս հետ էի, ու դա ինձ հերիք է երջանիկ դառնալու համար (Մարիամ Հովհաննիսյան,16 տ):

-Արձակուրդ չունեի: Այս մեկ շաբաթվա ընթացքում հասկացա, թե ինչքան հարազատ են դարձել մետրոյից օգտվող աշակերտները, առանց իրենց մետրոն դատարկ էր, չկային էն չարթնացած կամ հոգնած աշակերտների դեմքերը: Կարոտով սպասում եմ երկուշաբթի օրվան (Իռեն Գևորգյան):

-Էս շաբաթվա մեջ ավելի շատ անհանգստացա, քան թե հանգստացա: Անընդհատ մրցույթներ, պարապմունքներ (Մարիետա Մինասյան):

 Լիլիթ Գրիգորյան, Հրազդան

***

Արագածոտնի մարզ

-Ես արձակուրդների ընթացքում իջել եմ բակ, խաղացել եմ։ Գնացել եմ «Փարքինգ» ու հոդ-դոգ եմ կերել (Գառնիկ Աբրահամյան, 9տ):

-Երգել եմ, պարել եմ ու դասերս եմ սովորել (Ժենյա Խորշորյան 8տ.):

- Անունները չեմ հիշում, բայց շատ տեղեր եմ գնացել։ Կարդացել եմ, առաջադրանքներս եմ արել, բայց առաջադրանքներս էդքան շատ չէին: Գիրք եմ կարդացել, երգ եմ պարապել

(Մարիամ Մանասյան, 10տ.):

-Շատ են հանձնարարություններ տվել։ Տասնհինգ հեղինակ պետք ա կարդանք (Անահիտ Դանիելյան, 11տ.):

-Ուղղակի հանգստացել եմ։ Զբաղվել եմ նկարչությամբ, երգել եմ, շատ պարել եմ։ Շատ հանձնարարություններ եմ ունեցել։ Շատ գրքեր են տվել կարդալու (Անուշ Խորշորյան 11տ):

-Արձակուրդների ընթացքում սպորտային խաղեր եմ խաղացել, դասերս եմ սովորել և երեկոյան համակարգչային խաղեր եմ խաղացել (Հրաչ Մկրտչյան, 12տ):

-Մեր արձակուրդները շատ դուրս եկան, որովհետև էլ դասի չէի, ազատվել էի էս դասերի հոգսերից։ Բայց ընդամենը մի շաբաթ էր, է… Հա, էդ մի շաբաթն էլ ա էլի բան։ Մի շաբաթվա ընթացքում ընկերներիս հետ եմ խաղացել։ Տատին ասում էր՝ դասերդ արա, բայց չէի ուզում անել (Անդրանիկ Աբրահամյան, 12տ):

-Արձակուրդներն անկապ անցան: Համակարգիչ, հեռախոս։ Երևան եմ եկել էս ընթացքում (Վահե Ավետիսյան, 14տ.):

-Արձակուրդներին զվաղվել եմ առօրյա գործերով։ Գնացել եմ պատմության մրցույթի փորձերին։ Չեք հավատա, 2-3 օր միայն մուլտ եմ նայել

(Ժորա Հովհաննիսյան, 15տ.):

-Ես իմ աշնանային արձակուրդները անցկացրել եմ տանը ու ֆեյսբուքում (Արմինե Հովհաննիսյան, 16տ):

Անուշիկ Մկրտչյան, Արագածոտնի մարզ, գ.Արագած

***

Կոտայքի մարզ, գ.Արզական

-Մինչև արձակուրդները շատ էի ուզում հագստանալ, իսկ հիմա կարոտել եմ դպրոցը, դասընկերներիս, ուսուցիչներիս (Դիանա Երանոսյան, 14 տ.):

- Շտեմարաններ գրելով ու պարապմունքներ անելով, բայց դրա հետ մեկտեղ կարողացա նոր հոդվածներ գրել վիքիպեդիայում (Տաթև Գաբրիելյան, 17 տ):

-Հանգստանալուց բացի գիրք եմ կարդացել ու հիմա էլ կարդում եմ: Տանը մնալուց հոգնել եմ (Վաչե Համբարձումյան, 14 տ):

-Արձակուրդներn անցան շատ վատ: Մի շաբաթ էլ տային, լավ կլիներ (Անժելա Համբարձումյան, 16 տ):

Էլադա Պետրոսյան, Կոտայքի մարզ, գ.Արզական

Ինչպես անցկացնել աշնանային արձակուրդները

Լուսանկարը` Էլիզաբեթ Հարությունյանի

Լուսանկարը` Էլիզաբեթ Հարությունյանի

Արդեն մի քանի օր է, ինչ սկսվել են դպրոցական աշնանային արձակուրդները, որոնք մեկ շաբաթ են տևելու: Մեզ շատ հետաքրքիր էր, թե ինչով կարող է զբաղվել դպրոցականը իր արձակուրդի ընթացքում: Այդ պատճառով մեր թղթակիցները հարցումներ անցկացրին տարբեր մարզերում, քաղաքներում և գյուղերում: Տեսնենք, թե ինչ են խորհուրդ տալիս ամենատարբեր տարիքի ու մասնագիտությունների մարդիկ դպրոցականներին. ինչ անել, ուր գնալ, ինչով զբաղվել աշնանային արձակուրդների ժամանակ: 

Տավուշի մարզ, գ. Ներքին Կարմիրաղբյուր 

-Խաղերով զբաղվի, դասերով զբաղվի, էլ ինչո՞վ զբաղվի, թող ծնողին օգնի (Լաուրա Սազբանդյան, 71տ., վաճառողուհի):

-Էս սահմանի՞ն, ստեղ րեխա կա՞, վեր մեկ էլ հանգստանա: Եթե սահմանըմ ենք` վետներս մեր կարպետնու գորա պետք ա մեկնենք (Ռոմիկ Ադամյան, 80 տ.):

-Պետք ա քնան՝ մի տեղով մակարդակնիքը փոխեն, ես 50 տարի աղաք եմ դպրոցը պրծել: Էն ժամանակ կոմունիստների վախտն ա լել, էն ժամանակ սկի ծնողնիքը հիլ չեն արել՝ րեխեքը տանից տուս կան: Իրավունք չեն ունեցել, վեր կինո քնան, էն վախտ նոր էր «վեչեր-մեչերը» ադաթ ընգնըմ: Բայց հմի կարան րեխեքը ազատ էքսկուրսիա քնան, տա շատ լավ ա (ժենյա Առաքելյան, 67 տ.):

-Մեծերի տուն գնացեք, օգնեք իրենց, հնարավոր է՝ փայտերը կոտրած լինեն, դասավորած չլինեն, գնացե՛ք օգնեք, ձեզ էլ լավ կզգաք (Էմմա Ադամյան, 53 տ.):

-Ֆիզկուլտով թող զբաղվեն, տատիկ-պապիկին էլ չմոռանան (Վեներա Ադամյան, 69 տ.):

-Տասերո՛վ, տասերո՛վ, ջա՜ն, մաթեմը, մաթեմը շատ եմ սիրըմ (Արտյոմ Գալստյան, 9 տ.):

-Եթե դրսում մարդ ունեն, թող գնան՝ հանգստանան, օդը փոխեն, մեր էս գյուղիցը մի շաբաթով կտրվեն, իսկ եթե չկա էդ մարդը, թող ծնողներին օգնեն, գյուղում տհենց հետաքրքրություն չկա, վեր րեխեն դպրոցից դուրս զբաղվի (Նարգիզ Հովհաննիսյան, 44 տ.): 

-Թող գրականություն կարդան, թող Աստվածաշունչ կարդան, ամենալավ պանն ա (Սվետա Չոբանյան, 47 տ.):

-Գործ արեք ծեր տներըմը, ընկերների հետ խաղ արեք, վատ գործերով չզբաղվեք, ծեր ընկերների հետ լավ ժամանակ անցկացրեք (Վերա Ադամյան, 83 տ.):

-Գիրք կարդան առաջինը, ամենավստահելին գիրքն է, շախմատ թող խաղան, միտք զարգացնեն (Աստղիկ Առաքելյան, 33 տ.):

Լիա Ավագյան

***

Երևան

-Առաջարկում եմ, որ դպրոցականները գնան կինո կամ թատրոն, կարդան գրքեր և ամեն առավոտ գնան վազելու (Էսթեր Մխիթարյան 28տ., գրող, հրապարակախոս):

-Գիտե՞ք` արդեն աշնանային տոներին գումարվել է ևս մեկ, այն էլ մեկ շաբաթ տևողությամբ աշնանային արձակուրդը: Բայց դե, եկեք լիարժեք չտրվենք «տոնին»: Վերջապես հիշենք վերոնշյալ տոնի իմաստը. hանգստանալ դպրոցական առօրյայից, ոչ թե ուսումից: Հետևաբար, չմոռանանք օրվա որոշակի, թեկուզ չնչին հատվածը տրամադրել դասերի կրկնողությանը կամ ամրապնդմանը: Նաև մի՛ մոռացեք, որ դրսում ամենագեղեցիկ եղանակն է ընկերների հետ հավաքվելու, կինոթատրոն կամ թատրոն գնալու ու պարզապես միմյանց հետ լավ և առողջ ժամանակ անցկացնելու համար (Լիլիթ Խլոյան, 26տ., ուսուցիչ):

Լուսանկարը` Անուշ Աբրահամյանի

Լուսանկարը` Անուշ Աբրահամյանի

-Միանշանակ, ազատ ժամանակ թող շատ կարդան: Դա կարևոր է: Ես չեմ կարդացել, գոնե իրենք թող կարդան (Անդրանիկ Հարությունյան 35տ., դերասան, հումորիստ):

-Իմ փորձից ելնելով՝ հորդորում եմ, որ ընկերների հետ ավելի շատ ժամանակ անցկացնեն խաղահրապարակում և հաճախեն սպորտային մարզումների (Հովհաննես Բաչկով, 25տ., բռնցքամարտիկ):

-Ես կարծում եմ, որ հանգիստը լավ բան է, երբ տրվում է թե՛ մեծերին, թե՛ փոքրերին: Խորհուրդ եմ տալիս դպրոցականներին էդ մի շաբաթը հանգստանալ: Ուղղակի հանգստանալ: Ուրիշ բան անել պետք չի: Նաև կառաջարկեի աշնանային զբոսանքներ, արշավներ, ընկերների հետ անտառային պիկնիկներ: Նաև ուղեղի հանգիստ` բառախաղերի և գրադարաններ այցելությունների միջոցով: Հայրենասիրական, մայրական քնարերգության թեմաներով ասմունքի երեկոներ կան: Ցանկալի է, որ գան լսեն ու հարստացնեն իրենց գիտելիքների պաշարը (Լիանա Զուրաբյան, 38տ., ասմունքող):

-Թող միանան ԱԿԿ-ին (ակտիվ կամավորների կազմակերպություն) և մեզ հետ անցկացնեն արձակուրդները պրոդուկտիվ, ընկերական ու զվարճալի միջավայրում: Դպրոցականները ձեռք կբերեն աշխատանքային փորձ և իհարկե, նոր ընկերներ (Արեգ Գալոյան, 16տ., դերասան, ԱԿԿ ղեկավար):

-Վերջերս կենդանաբանական այգում էի, բավականին փոխվել է։ Վստահ եմ՝ հետաքրքիր կանցնի։ Բուսաբանական այգին էս սեզոնին շատ սիրուն է, կարող եք գնալ ու սիրուն տերևներ հավաքել: Այս սեզոնին Գեղարքունիքի մարզում կարտոֆիլ են հավաքում ու սիրուն մի արարողություն կա՝ կոչվում է փուռ։ Աթարի մեջ կարտոֆիլ են եփում, շատ համով է ու հետաքրքիր: Կարող եք գնալ Գեղարքունիք (Զոհրաբ Հարոյան, 32տ., լրագրող):

-Խորհուրդ կտամ կազմակերպել կամ մասնակցել ճանաչողական ու զարգացնող միջոցառումների, էքսկուրսիաների և այցելությունների (Թամարա Հակոբյան, 34տ., աշխարհագրագետ, մանկավարժ):

-Նստել տանը, ուտել և քնել, ապա դասերն անել (Հարութ Բալյան, 21տ., օպերատոր):

-Խորհուրդ կտամ երեխաներին այդ մեկ շաբաթը հնարավորինս օգտակար անցկացնել: Ճիշտ է՝ հիմա շատ են բարկացած իրենց դասերից, բայց թող վերցնեն մի գեղարվեստական գիրք, որը խորհուրդ են տալիս հարազատները կամ ընկերները, և սկսեն կարդալ: Եվ ի վերջո, չմոռանան լավ ու որակով երաժշտություն լսելու մասին (Վահե Մարգարյան, 20տ., երգիչ):

-Գիրք կարդալուց լավ հանգիստ չկա դպրոցականի համար: Հետո կարդալու ժամանակ չի լինում, բայց պետք է (Վահագն Դավթյան, 25տ., գրող, ռեժիսոր):

-Այցելություններ թանգարաններ և կինո (Արկադի Գրիգորյան, 38տ., պատմաբան, լրագրող):

-Լավ է, երբ հնարավորության դեպքում աշխատող մարդը մեկնում է հանգստի Հայաստանի տարբեր գեղատեսիլ վայրեր: Խորհուրդ կտամ 7-օրյա հանգստի մեկնելիս վերցնել սիրած գրականությունը և վայելել այն բնության գրկում (Սավուղ Չիլինգարյան, 68տ., ինժեներ):

-Արձակուրդը հաճախ ամենաարդյունավետ ու հագեցած ժամանակահատվածն է լինում ուսումնական տարվա մեջ, եթե, իհարկե, հաջողվում է այն լավ կազմակերպել։ Այն օգտագործեք որպես լավ հնարավորություն՝ գեղարվեստական գրականության մի քանի լավ նմուշ կարդալու համար:

Եթե կան համապատասխան կարճաժամկետ դպրոցներ նշված ժամանակահատվածի համար, ըստ հետաքրքրության՝ կարելի է հաճախել ու նոր հմտություններ ձեռք բերել:

Ձեռքի աշխատանքի սիրահարների համար իդեալական է համացանցից վերցնել մի ուսուցողական հոլովակ ու ինչ-որ կահույքի մաս կամ դեկոր սարքել դպրոցի կամ տան համար: Աշնանային եղանակը շատ տրամադրող է մի քանի գլխարկ, շարֆ, կիսաշրջազգեստ կամ այլ հագուստ գործելու համար (Աշխեն Հակոբյան, 26տ., լեզվաբան, ազգագրագետ):

-Թող կարդան շատ գրքեր և գնան «Սուպեր մամա 2»-ը նայելու (Ռուբեն Եսայան, 21տ., սցենարիստ):

Վալենտինա Չիլինգարյան, Արարատի մարզ, գյուղ Ավշար

***

-Ի՞նչ ասեմ, աղջիկ ջան: Շատ զբաղմունքներ կան: Իրենք պետք է գտնեն իրենց համար զբաղմունք: Իրենք պետք է իմանան՝ որն է իրենց համար լավ, որը՝ վատ (Ալոյան Անահիտ, 60 տարեկան, գործազուրկ):

-Մաքուր օդի դուրս գան, գնան թանգարաններ, գրքեր կարդան, հեռուստացույցով քիչ նայեն էդ ապուշ ֆիլմերը: Ընկերների, ընկերուհիների հետ գնան զբոսանքի՝պուրակում, այգում, Հյուսիսային պողոտայում, Կասկադում (հրաժարվում է նշել անունն ու տարիքը, մոտ 58-60 տարեկան տղամարդ): 

-Դպրոցականները պիտի ունենան իրենց ազատությունը, բայց նաև չպիտի մոռանան հանձնարարականների մասին: Լրիվ կտրվել դպրոցից չեն կարող, բայց պիտի զբաղվեն սպորտով, կողմնակի զբաղմունքներով, իհարկե, ծնողը պիտի կարողանա ծրագրել, որը խիստ կասկածելի է մեր օրերում, որովհետև ծնողները չունեն դրա ժամանակը (Հովհաննիսյան Անահիտ, 60 տարեկան, ուսուցիչ, դասախոս):

-Դպրոցականները կարող են ամեն լավ բան անել: Զբաղվել ամեն ինչով՝ բացի ձեր այդ ձեռքի հեռախոսներից, ամբողջ օրը դրանով զբաղվում են էլի (Նաիրա Սարգսյան, 58 տարեկան, փոստատար):

-Գիրք կարդան: Ով ինչ սիրում է, թող էն էլ անի, բայց լավ բաներ անի: Չբամբասեն: Ավելորդ բաների վրա ժամանակ չծախսեն: Էդ էն տարիքն է, որ ավելի շատ պետք է ուսումով զբաղվեն, էլի, հետո արդեն ուշ կլինի, էդ տարիքը պիտի օգտագործել ճիշտ (Գևորգ Մարտիրոսյան, 24 տարեկան, երգիչ):

-Ես ամեն օր խաղում եմ, բայց գրավորներս բոլորը գրել եմ: Ֆուտբոլ եմ խաղում, պահմտոցի, հիվանդանոց: Ես 7 օրում պիտի աղյուսակը լավ սովորեմ (Կորյուն, երկրորդ դասարանի աշակերտ):

-Մի շաբաթում ձեռագիրս կսիրունացնեմ, վարժ կկարդամ, տենց, էլի, տենց բաներ (Ալեքս, երկրորդ դասարանի աշակերտ):

Անուշիկ Մկրտչյան, Արագածոտնի մարզ, գյուղ Արագած (հարցումներն անցկացրել է Երևանում)

***

Գեղարքունիքի մարզ, գյուղ Ներքին Գետաշեն

-Դե, Ներքին Գետաշենում ժամանցի վայրեր չկան, որտեղ կարող է իր օրն անցկացնել դպրոցականը, բայց կարծում եմ՝ այս օրերին ավելի հարմար կլինի դպրոցի դասերից կտրվել և գեղարվեստական գրականություն կարդալ (Կարինե Ավետիսյան, 38 տ.):

-Կարծում եմ՝ դպրոցականը այս օրերին պետք է ավելի շատ կարողանա օգնել իր ծնողներին, որովհետև աշուն է, և գյուղում շատ անելու բան կա: Բացի այդ՝ կարող է նաև իր օրերն անցկացնել որևէ հարազատի տանը (Տաթևիկ Սահակյան, 34 տ.):

-Արձակուրդի ժամանակ դպրոցականը պետք է հանգստանա և շատ չծանրաբեռնվի այլ բաներով: Կարող է մեկ շաբաթն անցկացնել տատիկի տանը կամ, օրինակ, ճամաբարում: Թե չէ՝ գյուղում նա մեծ հնարավորություններ չունի իր օրը ճիշտ կարգավորելու համար (Անուշ Պողոսյան, ուսուցչուհի):

-Դպրոցականը ավելի շատ կարող է իր օրը անցկացնել գրադարանում՝ հետաքրքիր գրքեր ընթերցելով ու որևէ հետաքրքիր բան սովորելով (Զանիկ Գորանցյան, 57տ., տնային տնտեսուհի):

-Դպրոցական արձակուրդներին աշակերտը պետք է ուղղակի հանգստանա ու փորձի տրամադրվել ավելի լավ սովորելուն: Այսքանը (Սարիբեկ Գևորգյան, 67տ., հաշվապահ, այժմ արտագնա աշխատող):

-Դպրոցականի համար համապատասխան վայրեր չկան, բայց նա կարող է այդ օրերին ինքնակրթվել, որևէ հետաքրքիր բանով զբաղվել կամ մասնակցել արշավների (Ժաննա Մալխասյան, ուսուցչուհի):

-Այ, աղջիկ ջան, հիմա ո՞վ է մեզնից խորհուրդ հարցնում ու լսում: Հիմա դպրոցականի դեմքն էլ է կորել, սովորելու ցանկությունն էլ: Էս օրերին գոնե մի օգտակար բան թող անի, իր ծնողին օգնի (Կազբեկ Գևորգյան, 75տ.):

Անուշ Աբրահամյան

***

Լոռու մարզ, գյուղ Դսեղ

-Աշնանային արձակուրդները դպրոցից հանգստանալու հիանալի հնարավորություն են: Այս օրերին ես նախընտրում եմ ավելի շատ բնության գրկում լինել, ֆուտբոլ խաղալ կամ տեսանյութեր մոնտաժել: Չի կարելի ասել, թե հետաքրքրությունները շատ են մեզ մոտ, բայց անձամբ ես նախընտրում եմ աշնանային արձակուրդները գյուղում անցկացնել, այլ ոչ թե քաղաքում: Այստեղ այնքան շատ վայրեր կան այցելելու, որոնք այս եղանակին ուղղակի հեքիաթային են: Ինձ թվում է՝ քաղաքացիներն էլ շատ կցանկանային հիմա մեզ մոտ լինել: Ձանձրանալու ժամանակ չի լինում: Շաբաթվա մեջ մի քանի անգամ ֆուտբոլի թիմով ենք հավաքվում՝ մարզվելու: Կարևոր է նաև ինքնակրթությունը. համակարգչային ծրագրերով եմ աշխատում ու փորձում եմ խորացնել հմտություններս: Հա, մեկ-մեկ էլ ֆրանսերեն եմ սովորում: Գրքեր քիչ եմ կարդում, կամ ավելի ճիշտ, համարյա չեմ կարդում: Եթե կարդամ էլ, միայն վատ եղանակին, իսկ հիմա ավելի շատ պետք է դրսում լինել (Սյուզի Ղուլինյան, 13 տ.):

Անի Ղուլինյան

***

Կոտայքի մարզ, գյուղ Արզական

-Նստեն իրանց դասերը սովորեն, չարություն չանեն, խելոք լինեն, հիրանց տատիկներին, պապաներին չջղայնացնեն (Արմեն Հովհաննիսյան, 40 տարեկան, գործազուրկ):

-Քանի որ մեկ շաբաթ է արձակուրդը, թող ամեն մեկն իր ցանկությամբ անցկացնի և ամենակարևորը՝ լիարժեք հանգստանա (Անահիտ Մարկոսյան, 38 տարեկան, տնային տնտեսուհի):

-Հագուստ գործելով, օրինակ՝ ժակետներ, գլխարկներ, ձեռնոցներ: Քանի որ աշուն է, թող պտուղ-բանջարեղենը հավաքեն, երաժշտություն լսեն, տարբեր միջոցառումներ անցկացնեն (Քնարիկ Ասատրյան, 50 տարեկան, թոշակառու):

-Հիմնականում պետք է զբաղվեն գրքով, ընթերցանությամբ, հետաքրքիր միջոցառումներ կազմակերպեն, ոնց որ առաջ է եղել (Սյուզի Սողոմոնյան, 31 տարեկան, տնային տնտեսուհի):

-Բնականաբար, արձակուրդները երեխաների հանգստանալու համար են՝ սակայն միշտ չէ, որ պարապ-սարապ պիտի թրև գան: Անհրաժեշտ է լինել Հայաստանի տեսարժան վայրերում, ընթերցել, լինել Լեռնային Ղարաբաղում, հայրենաճանաչությունը շատ մեծ դեր ունի երեխայի ընդհանուր զարգացման համար, այդ իսկ պատճառով պետք է լավ ճանաչել հայրենիքի յուրաքանչյուր ծառ ու թուփը, կենդանական և բուսական աշխարհը, մարդկանց կենցաղը, սովորությունները և անպայման ընթերցել, որովհետև ընթերցանությունն է, որ մարդուն տանում է գիտելիքների մեծ տաճարը, որտեղ մարդը դառնում է բազմակողմանի զարգացած անձնավորություն: Այնպես որ, արձակուրդը նրա համար չէ, որ պարապ-սարապ թրև գան, անհրաժեշտ է ռացիոնալ օգտագործել յուրաքանչյուր պահը, յուրաքանչյուր րոպեն, յուրաքանչյուր ժամը, որովհետև կյանքն էնքան կարճ է, շատ արագ է թռչում, ինչը որ կորցրիր, այլևս հետ բերել չես կարող (Սուսաննա Մանասյան, 67 տարեկան, թոշակառու):

-Օգնեն այգիներից միրգը հավաքել, ծառերի տերևները հավաքեն վառեն, ձմռան համար ցախ հավաքեն, էլ չեմ մանըմ (Գոհար Սուքիասյան, 93 տարեկան, թոշակառու):

-Ազիզ, իմ թոռնիկները դուրսն են, լավ էլ սովորում են, հըմի իրանք հանգստով են, դասերով են, իրանց խաղերով են, գրքեր են կարդըմ, կինոներ են նայըմ (Ռազմիկ Մնացականյան, 63 տարեկան, գործազուրկ):

-Կուզեմ, որ գնան ծովափ, հանգստանան ու հետ գան երեխեքս (Հայկանուշ Գրիշիկյան, 41 տարեկան, աշխատող):

-Ուղղակի լավ անցկացնեն իրենց արձակուրդները (Նատալյա Մկրտչյան, 75 տարեկան, թոշակառու):

-Գնան անտառ արշավի, կրկնեն հիրանց դասերը (Պետրոսյան Էլիդա, 71 տարեկան, թոշակառու):

Էլադա Պետրոսյան

elada petrosyan

Անհանգստանում ենք

Ահա և աշնանային արձակուրդների մեկնարկը տրված է, և բոլոր աշակերտները պետք է հանգստանան, բայց մենք՝ 12-րդ դասարանի աշակերտներս, ցավոք, դրա իրավունքը չունենք:

Չենք կարող քնել գոնե մինչև ժամը 10-ը, չենք կարող մեր սիրելի ֆիլմերը դիտել, երաժշտություն լսել, և այս ամենի պատճառը պարապմունքներն են, տնային հանձնարարությունները, և դասե՜ր, դասե՜ր ու էլի դասերը:

Վստահ կարող եմ ասել, որ հանգստանալու փոխարեն՝ անհանգստանում ենք:

Այս ամենը բավական չէ, հանգստյան օրերին մեզ են միանում անձրևները և զզվելի ցեխը: Արդեն պարտադիր է դառնում շալակած տետրերի և գրքերի հետ միասին չմոռանալ նաև անձրևանոցը: Իսկ ցեխերն էլ մեզ անհարմար իրավիճակի մեջ են դնում, երբ կողքովդ անշնորհք ձևով անցնում է մի մեքենա և ջրափոսի մեջ ընկնելով՝ լողացնում անցորդներին: Պարապմունքից վերադառնալիս լողանալու կարիք է լինում:

Իսկ ինչ վերաբերում է ահանգստանալուն, կարելի է ասել, որ ես միայն հանգստանում եմ այն դեպքում, երբ կտրվում եմ բոլոր պարապմունքներից և 17-ի համար հոդված եմ գրում, կամ էլ մտածում՝ ինչ թեմաների կարելի է անդրադառնալ, ինչ հետաքրքիր մարդու հետ կարելի է հարցազրույց անել: Մի խոսքով, շնորհակալ եմ 17.am-ին, որ գոյություն ունի: Այն իմ աշնանային արձակուրդը իմաստավորում է և մի քանի ժամով կտրում ինձ պարապմունքներից: Դա օգնում է ինձ ավելի թարմ և սթափ մտածել:

Պարապմունքներից հոգնած, երբ նստում ես և բողոքդ պատմում թղթին… Ա՛յ, այսպիսի բան է ստացվում:

elada petrosyan

Հարսիկը

Հետաքրքրվելով հին ավանդույթներով և սովորություններով՝ այս անգամ էլ զրույցի բռնվեցի Արշալույս տատի հետ, որն աշխուժությամբ և թախծոտ աչքերով պատմում էր, թե ինչպես է 17 տարեկան հասակում ամուսնացել:

-Էն ժամանակ սենց խոսքեր կային, ասում ին. «Հասանք խնամոնց դուռը, խմինք խնամոնց ջուրը, տարանք խնամոնց դուստրը»: Նախքան էս ամեն ինչը, ինձ տեսել են իմ ամուսնու հերն ու մերը, սկզբից իրանք են եկե ինձ տենալու, հավանել են, գնացել են, նոր հիրանց տղին են ուղարկե, տղեն եկել ա, հավանել ա, ինձ նշանել են…

-Իսկ ո՞նց են եկել քեզ ուզելու, Արշալո՛ւյս տատ:

-Ես գնըմ էի աշխատանքի, ասեմ, որ ծխախոտ էի շարըմ: Ես, որ գնացի, հիրանք եկան հայաթ, հետո նստե, իմ ծնողների հետ խոսացել են, հիրանք հավանել են ընձի, գնացել են: Հետո տղին էլ ուղարկեցին, տղեն էլ էկավ, տեսավ՝ մաշինով կար իմ անըմ, քվորս համար շոր իմ կարըմ՝ բալկոնեն դրած, ասեմ, որ տեղը-տեղին հիմանաս, սպիտակ սառոչկա էի կարըմ քվորս համար, դբրոցական:

Հետո գնացել էր, ծնողների հետ զրուցել էր: Հա, ասեմ, որ հինքը շոֆեռ էր աշխատըմ կողքի գյուղում, մեր գյուղացի չէին հիրանք, դրանից հետո էլ էկել են, ինձ նշանել են:

53 թվի դեկտեմբերի 5-ին մեր հարսանիքն էր, էն ժամանակ դեկտեմբերի 5-ը կոչվըմ էր կոնսուտիցիայի օր (սահմանադրության), էդ օրը իմ հարսնիքն էր:

-Տա՛տ, բա նշանդրե՞քը:

-Ասինք, հընցանք: Նշանդրեքը՝ էլ ի՞նչ, եկան, նշանին, գնացին:

-Իսկ նշանդրեքիդ ի՞նչ նվերներ էին բերել քեզ:

-Վա՜յ, քո տունը շինվի, ա՜յ… Բերին մի զույգ ականջօղ, մի հատ էլ մատանի՝ ոսկի, գաթա ին բերել, հալվա ին բերել, կոնյակ ին բերել: Կիսուր-կեսրարիս էլ էի հավանել, որ չհավանեի, ո՞նց իմ էթըմ հարս:

Ու 51 թվին ոչ մի բան՝ պաչիկ-մաչիկ, տենց բաներ չեն հելե: Ծնողներն էլ հավանել են, տվել են: Մեզ չեն էլ հարցրե, էն վախտ տենց բան չկար:

Իսկ նշանդրեքի հաջորդ օրը կիսուր-կեսրարս եկան հիրանց տղու հետ, էդի ավանդույթ էր, պարտադիր գալիս ին «խնամու գլուխ հարցուց»: Խնամու սիրտը առնըմ ին, որ հիրանց աղջկան տվել են մարդի:

Նշանդրեքից հետո էլ երկու անգամ եմ տեսե նշանածիս: Էն էլ մենակ նշանդրեքից հետո քրոջս մարդը կանչեց «Փեսախում», էն վախտ փեսեքին տուն ին կանչըմ, հրավիրըմ էին տուն՝ ղոնախ, էդ մի անգամն ա եկե, գնացե:

Իսկ տղու տունը ես գնացել եմ, երբ հիրանց մոտը հուխտ կար՝ Սուրբ Վարդանի հուխտ էր կոչվըմ, էդ ժամանակ մեզի հրավիրել են հիրանց տունը՝ մատաղ ուտելու, էդ ժամանակ եմ գնացե ու էլ չեմ գնացե: Հիրանց տուն էթալուց հաքիր իմ մարգիզեթից դերյա՝ ռոզվի գույնի, սիրուն, ինձ էլ լավ սազըմ էր, երկար թևերով, երկար շոր էր:

Էդ ժամանակ էլ կարճը մոդա չէր, չէինք հաքնըմ, աղբորս կնիկն էր կարել էդ շորը, ըտենց էլ հագել եմ: Կիսուրս էդ գույնը տեսավ, հավանեց, նույն էդ ձևի՝ ռոզվի, ընձի պսակի շոր առավ:

Նախքան մեր հարսանիքն էլ հարսընքավորինք՝ իմ քեռու տղի հարսնիքն էր, գնացել էինք Էրևան քաղաք, արտելում կարեցինք էդպես պսակի շոր, բայց ոչ պսակ եմ դրե գլխիս, ոչ քող են քցե, ոչ մի բան: Մազերս հուսած՝ էդ ձևի գացել եմ հարս, մեկ էլ մի բարակ շալ էր հուսերիս քցած:

Դեկտեմբերի 5-ին էլ հարսնիքս էր: Էն ժամանակ ոչ թե գալիս ին անմիջապես աղջկա տունը հարսին տանելու, այլ աղջիկը պտի պարտադիր մի բարեկամի տուն տանեին, դա հարսին տանելու տրադիցիան էր: Խնամիներն եկան մեր բարեկամի տնից պարելով, ուրախանալով ընձի բերին: Ահագին ժողովուրդ էին էկե, երկու հոգով չէին:

Զուռնով, դհոլով, կլառնետ չկար, բերեցին հարսին տուն, կոզբանդը կապին:

Հարսանքուր էլ ունեիմ՝ զալոն էր իմ հարսնաքուրը, էն վախտ հաշվի չէին առնըմ՝ ամուսնացած ա, հղի ա: Զալոն էլ հղի էր: Ազաբ էլ կար՝ մարդուս ընգերն էր, ըտենց բերին հորս տուն, կոզբանդը կապին, հետո հացկերություն արեցին՝ կերան, խմեցին ու հարսին ճանապարին: Մեր հայաթից իջել ենք մինչև մեր շոշը, ընդեղ ավտոն կայնըցրած՝ գռուզավիկ ավտոն, ընձի հանեցին փեսի հետ կուզովը, հարսնքվորներն էլ հետներս, կեսը՝ սանկով, կեսը՝ ձիով, բայց ինձ գռուզավիկ ավտոյով հարևան գյուղ հարս տարան:

Ափսեն ջարդեցինք, մտանք ներս, ընձի տնից հանին դուս ու տարան հարևանի տուն, ու հիրանք շարունակեցին հիրանց կերուխումը:

Հարևանի տունը մե հատ թախտ կար, հանին կայնցրին էդ թախտի կողը: Ուրեմն մի հատ ամանով ջուր ին դրե, ավել ին դրե, ավելի վրեն էլ բարձ ին դրե: Ես չի էլ հիմանըմ, մեկ էլ կայնած եմ, զալոն ասեց.

-Աղջի, հիջի ցաձ:

-Հնչի՞, զալո:

Ասեց.

-Հիջի ցաձր, ասեմ:

Հիջա ցաձր, ասեց.

-Էդ բարձը վերց, դի կրաղ,- վերցել եմ, դրե կրաղ,- էդ դռան հետևը ջրից մի քիչ ցանի, ավելն էլ դիր դռան հետևը,- էդ գործողությունն էլ էդ ժամանակ եմ արե:

Դրանից հետո ընձի պտի տանեին «Խաղտուն»:

«Խաղտուն»-ը մե՜ծ հացատուն էր, որի մեջը մեծ տեղ կար՝ նստարանները դրած, հարսնքվորը պտի նստեր էդ հացատան մեջ: Յոթ պար էր՝ ձախպար պարըմ ին, վերվերի պարըմ ին, նազանի պարըմ ին, գյովունդ պարըմ ին, շալախո պարըմ ին: Էդ պրծնըմ էր, նոր հարսին առնըմ ին, գալըմ ին կեսուրի տունը: Էդի արդեն մոտավոր գալիս էր ժամը 1-ից 2-ը, տրանից հետո էլ արդեն հարսնքվորները ցրվըմ էին:

Նստելու վախտ էլ նվեր տվին՝ մի հատ չեխական կտոր, ու մինչև կիսուրս նվեր չտար, չէի նստելու, ոսկեղենն էլ շատ քիչ էր, ոսկեղեն չեմ ստացե:

Ամուսանացա: Մեկ տարի հետո ունեցել եմ մեծ աղջկաս՝ 54 թվին ծնված: Ունեմ հինգ երեխա՝ 3 տղա, 2 աղջիկ: Հըմի 81 տարեկան եմ, վերջ… Էլ ի՞նչ: