Լուսանկարը` Լիլիթ Հովսեփյանի
Փողոցով քայլում էի: Հանկարծ տեսա մեկին, ով այրում էր չորացած ընկուզենու տերևները: Արդյոք անհրաժե՞շտ է, որ այրենք տերևները: Դրանք այրվելով թունավոր գազեր են արտանետում, որոնք վտանգավոր են բոլորի համար: «Հետո ինչ, օդն արդեն իսկ աղտոտված է, ես իմ շրջակայքն եմ մաքրում աղբից»,- մտածում են այդպիսի մարդիկ: Բայց աղբը կարելի է այլ կերպ մաքրել և այնպես անել, որ այն մեզ ծառայի որպես հումուս, այլ ոչ թե թունավորի օդը:
Այդ օրը մայրիկիս հետ երկար զրուցեցինք բնապահպանական գլոբալ հիմնախնդիրների մասին։ Նա դասավանդում է ֆիզիկա, բնագիտություն և Է․Ռ․Օ․Դ․Ծ․ (էներգոռեսուրսների օգտագործման դպրոցական ծրագիր): Նա ինձ պատմեց տերևներն այրելու վնասակարության մասին։ Իմացա ավելին, որ տերևների խոնավության պատճառով դրանք ավելի դանդաղ են այրվում և արտանետում են օդով տեղափոխվող մասնիկներ՝ փոշի, մուր: Ցանկացած նյութ այրվելիս արտանետում է ածխաթթու գազ: Եվ եթե այն մեծ քանակությամբ է արտանետվում, ապա նպաստում է գլոբալ տաքացմանը: Առաջացնում է հազ, խրոնիկ շնչառական խանգարումներ, կարող է գրգռել աչքերը, քիթը, կոկորդը, վնասակար է ասթմա կամ սրտային հիվանդություններ ունեցող մարդկանց համար: Արյան մեջ միանալով հեմոգլոբինին՝ ազդում է արյան մեջ թթվածնի քանակության վրա:
ՀՀ-ում ընդունված մթնոլորտային օդի պահպանության մասին օրենքի համաձայն՝ բնական միջավայրում առաջացած թափոններն այրելն արգելվում է: Եվ օրենքը խախտողներին սպասվում է վարչական տուգանք: Բացի դրանից՝ կան շատ կազմակերպություններ, որոնք ակտիվ գործունեություն են ծավալում բնապահպանության ոլորտում, կազմակերպում են շատ միջոցառումներ, ինչպիսիք են «Թուղթը աղբ չէ», «Պլաստիկը աղբ չէ», և վերջիվերջո, աշխարհում գոյություն ունի էներգախնայողության օր: Սա խոսում է այն մասին, որ հարկավոր է սիրել բնությունը, քանզի այն մեզ տվել է կյանք: Պետք չէ մտածել միայն այսօրվա մասին, չէ՞ որ «վաղը» գալու է:
