#Տարկետումլինելուա

Լուսանկարը՝ Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը՝ Սուրեն Կարապետյանի

«Ով չի ծառայել բանակում, տղամարդ կոչվել չի կարող… Ցավոք ես չեմ ծառայել»: Մշակութաբանության դասախոսիս մտքերն են (տղամարդ է, մոտ 70 տարեկան): Դե պատկերացրեք լսարանի վիճակը այս խոսքերը լսելուց անմիջապես հետո: Դասախոսությունը շարունակվեց միայն դասախոսի ցածր, բայց ամեն ինչ ասող նկատողության «օգնությամբ»:

Եվ իրոք, բանակը միջոց է, որը թույլ է տալիս ճանաչել ինքդ քեզ, որովհետև հայտնվելով բոլորովին նոր ու անծանոթ շրջապատում, դու սկսում ես նորից կառուցել այն ամենը, ինչը միգուցե քեզ ուղղակիորեն է տրվել (հարգանք, շրջապատ, ապահովություն…):

Իսկ եթե երիտասարդ գիտնակա՞ն ես, առողջական խնդիրներ կամ հիմնավորված պատճառ ունես չծառայելո՞ւ (գործող սահմանադրության համաձայն, ոչ թե…):

Պետությանը ծառայելը և անվտանգությունն ապահովելը յուրաքանչյուրիս պարտականությունն է: Բայց պարտադի՞ր է, որ միայն բանակում ծառայելով կատարած լինենք մեր պարտականությունները: Պատասխանը թվում է հեշտ`այո, չէ որ միշտ «թուրքին» պիտի արժանի պատասխան տանք: Իսկ եթե պատասխանը գիտության ոլորտում տա՞նք…

Պատմությունից պարզ է, որ մեր գոյությունն ուղղակիորեն կախված է սեփական մարտունակ ու խելացի բանակից: Մարտունակության մասին խոսելն անիմաստ է (ուղղակի հիշենք քառօրյան, հա, ու «խելացիներին», որ շարքային զինվորից չտարբերվեցին, նվիրված ու անվախ խելացին…

Այսօր ամենաքննարկվող թեման ակադեմիական տարկետման մասին օրենքի վերանայումն է, համաձայն որի այն կորցնելու է իր ուժը, և մենք էլ կորցնելու ենք մեր գիտական ներուժի հիմնական մասերից մեկին` ապագա գիտնականին, ով դժվար թե ցանկանա հետագայում շարունակել իր բռնած ուղին (երկու տարի գիտական ոլորտից հեռու, լեզվական ու աշխատանքային հմտությունները մոռացած): Այսինքն, մենք ընտրում ենք ֆիզիկականը` մտավորը թողնելով բախտի քմահաճույքին:

Ով չի ծառայել բանակում, դեռ չի նշանակում, որ տղամարդ կոչվել չի կարող: Ցավոք, ես դեռ չեմ ծառայել, բայց մի բան գիտեմ հաստատ` տղամարդ դառնալու ճանապարհը միակը չէ…