«Բացի նկարչությունից ինձ ոչ մի բան չի հետաքրքրում»։

Օրերս այցելեցի նկարիչ Լևուշ Հակոբյանի արվեստանոց, ով իր հետևում թողել է ստեղծագործական ու մանկավարժական մեծ գործունեություն։ Արվեստանոցում տիրում էր հաճելի, ստեղծագործական մթնոլորտ։ Լսվում էր հաճելի երաժշտություն, որն էլ երևի այնտեղ ծնվող արվեստի գործերի գեղեցության ու յուրօրինակության գաղտնիքն է։ Կային բազմաթիվ երիտասարդներ, ում հետ էլ իր բազմամյա փորձով կիսվում էր նկարիչը։ Մի հետաքրքիր բան ևս նկատեցի։ Երբ խնդրեցի նկարչին ցույց տալ իր նկարները, արվեստանոցում միայն գտնվեցին իր առաջին աշխատանքները և նրանք, որոնք իր կյանքում նշանակալի դեր խաղացել։ Ստորև ներկայացնում եմ մի փոքրիկ հատված մեր զրույցից։

Լուսանկարը՝ Մարեիտա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը՝ Մարեիտա Բաղդասարյանի

-Մի փոքր կպատմե՞ք Ձեր մասին

-Ծնվել եմ Սպիտակում, սովորել եմ Սպիտակում, գնացել, վարժապետ եմ դառել Երևանում։ Հետո էստեղ վարժապետություն եմ արել։

-Ինչպե՞ս որոշեցիք, կամ ո՞վ հորդորեց Ձեզ վերցնել մատիտն ու նկարել։

-Դա ներսից ա եղել։ Ինքս ինձ։ Ոչ մեկը բացարձակ չի ուղղորդել։ Սիրել եմ, արել եմ, ու տենց էլ շարունակվել ա։

Լուսանկարը՝ Մարեիտա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը՝ Մարեիտա Բաղդասարյանի

-Իսկ ո՞ր տարիքից եք նկարել։

-Հինգերորդ դասարանից։ Տասներկու տարեկան էի։

-Ձեր առաջին նկարը հիշո՞ւմ եք։

-Հա՜։ Մի հատ կարմիր խնձոր էր, մեկ էլ նեռժավկից դանակ։ Էդ դանակը հիմա էլ կա, պալիտրա եմ շինել։

-Նկարչության ո՞ր ճյուղն եք նախընտրում։

-Բոլոր։

Լուսանկարը՝ Մարեիտա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը՝ Մարեիտա Բաղդասարյանի

-Իսկ ովքե՞ր են Ձեր սիրած նկարիչները։

-Մարտիրոս Սարյան, Երվանդ Քոչար։ Իբր նրա պեսը կա՞ էլ։

-Գիտեմ նաև, որ դասավանդում եք։ Ի՞նչ եք կարծում, երիտասարդների մեջ կա՞ն շնորհալիներ, որոնց մեծ ապագա է սպասվում։

-Իհարկե, կան։ Բայց ամեն ինչ կախված է իրենց աշխատասիրությունից ու տաղանդից։ Սերունդը լավն ա։

-Այսինքն, աշխատասիրությունը ևս կարևո՞ր է։

-Առանց դրա՝ ի՞նչ։ Շատ չնկարես՝ չես կարա, շատ չնվագես՝ չես կարա։ Աշխատասիրությունն ամեն տեղ ա կարևոր։ Ո՞նց կարա շատ չնվագի ու դառնա հանճարեղ։ Դա անհնար ա։ Ինչքան էլ ուզըմ ա ներսից լինի, պիտի կատարելագործվի, վարպետանա։ Առանց դրա չի լինի։

-Ինչպե՞ս եք գնահատում գեղարվեստի դպրոցների աշխատանքը։

-Դա կախված է մարդկանց աշխատանքից։ Դա անհատի անհատական մոտեցում ա։

Լուսանկարը՝ Մարեիտա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը՝ Մարեիտա Բաղդասարյանի

-Եթե նկարիչ չլինեիք, ի՞նչ մասնագիտություն կընտրեիք։

-Կարող ա լինեի մարշրուտկու շոֆեր (կատակում է)։ Բացի նկարչությունից ինձ ոչ մի բան չի հետաքրքրում։ Մարդն ինչ լավ ա զգում, էն էլ պիտի դառնա։ Մենակ վարպետությունն են ձեռք բերըմ, մնացածը զգալու վրա ա։ Եթե զգալը չեղավ, սաղ սուտ ա… Կույրն էլ ա նկարըմ ու նա զգալով ա նկարըմ, ի՞նչ մնաց առողջ մարդը տեսնի, չզգա ու գործ անի։

-Ի՞նչ խորհուրդ կտաք սկսնակ նկարիչներին։

-Աշխատանք։ Միայն աշխատանք։ Թող թուղթ սևացնեն։ Ու կաղապարների մեջ չմտնեն։ Արվեստը սահմաններ չունի։ Մեկն ուրիշ ձև ա ընկալում էդ գույնը, ծավալն ու ձևը, մեկն՝ ուրիշ։ Թող ազատ ստեղծագործեն։ Արվեստում ճիշտ ու սխալ չկա։ Չի կարելի համեմատել ու առավել ևս քննադատել։

-Ո՞րն է Ձեր սիրած գույնը։

-Կապույտը, բաց երկնագույնը, բայց սկզբից սպիտակն էր։

-Օրվա մեծ մասը անցկացնում եք այստեղ՝ արվեստանոցում ու նաև այստեղ եք շփվում Ձեր աշակերտների հետ։ Ի՞նչ հետաքրքիր դեպքեր եք հիշում։

-Էստեղ ծնունդ ենք անում, կատակում, դաս ենք անում, նկարում։ Մենակ ասում եմ շատ հումոր արեք: Արվեստագետը պետք ա հումորով լինի, պայծառ լինի։ Եթե արվեստագետը հումոր ու պայծառություն չունենա, իր արած գործերը կդառնան Պիկասոյի վերջին գործերի պես սև ու մութ։ Բայց էս պահին մեկը հիշեցի։ Մի անգամ մի լրագրող էր եկել, սուր քաղաքական հարցեր տվեց, ես դրանից ջղայնացա։ Մի կատու ունեի, եկավ թռավ ուսիս, սրանք վախեցան՝ բա էս ի՞նչ գազան ա։ Ես էլ ասի՝ գազանը դուք եք, որ ով ինչ ասում ա, կրկնում եք։ Արվեստագետին չի կարելի խառնել քաղաքականությանը։

Լուսանկարը՝ Մարեիտա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը՝ Մարեիտա Բաղդասարյանի

-Այսինքն, մտածում եք, որ մտավորականը պետք է քաղաքականությունից հեռո՞ւ մնա։

-Կա մտավորական, որ քամելեոնի պես մենակ բարձր խավի երգն ա երգում քծնելու համար։ Այ մտավորական, դու քո գործն արա, քո ինչի՞ն ա պետք փառք ու եսիմ ինչեր։ Էն մարդն, ով ձգտեց փառքի, պաշտոնի ու աթոռի, նույնիսկ բարև մի տուր։ Դրանցից հեռու։

Լևուշ Հակոբյանը շատ հետաքրքիր մարդ է և նույնքան էլ հետաքրքիր նկարիչ։ Իսկ մի անգամ նրա արվեստանոց գնալով, ցանկանում ես նորից վերադառնալ։