Հայրենի’ք, ես էլ չեմ նայում քո աչքերին, որ մեր հայացքները չհանդիպեն,

 Նստած եմ Սարյանի պուրակում, ուր նա Կոմիտասի ու Խաչատրյանի հետ

Դատապարտված է նայել խաչմերուկի ձանձրալի երթևեկությանը,

Որ մերթընդմերթ ընդհատվում է «վկաներիդ» ցույցերով,

Իսկ ես չեմ նայում քո աչքերին, որ որոշումներ չկայացնեմ,

Հայրենիք, ես սկսել եմ քո ստվերներում քայլել, պարտքերն ուշացրածի պես։

Մոլորեցնող առօրյայի ֆոնին, ուր մենք վազվզում ենք, հաստ շերտով տխրություն է նստել,

Որ մեկ֊մեկ խառնվում է նույնիսկ ծորակից լցրած ջրին,

Իսկ մեկ֊մեկ մառախուղի պես սարերն է քաշվում, ներքև սահելու վտանգը սրտներումս թողած, արդեն ծանոթ արհավիրքի պես,

Չտեսնելու ենք տալիս, մի կարճ ժամանակ մեզ «մարդ» զգալու համար։

Վազում եմ արդեն ինչքան ժամանակ է քեզ մեջքով շրջված,

Բայց հանդիպում եմ քեզ ամեն անգամ, երբ էլի մի անհրապույր չոլի եմ

սիրահարվում հողիդ վրա,

Մինչ սկսում է մերը ուրիշ թվալ, ու սկսում է պատասխանատու թվալ «մերը» բառը,

Ես էլի վազում եմ, որ խնդիրներդ կյանքիս չխառնեմ,

Բայց դու թանձր տխրություն ես արդեն ծորակից բաժակիս մեջ լցված։