10 օր հարազատ գյուղից բացակայելուց հետո հասկանում ես, որ դու գյուղիդ խանգարում էիր, որ սայլը տեղից շարժվեր: Ոտքս քաշել եմ, թե չէ, գյուղում դրական տեղաշարժեր են կատարվում:
Երկար ճանապարհից հոգնած, ջարդված հասնում եմ տուն ու տան դիմաց մի մեծ քարակույտ ու աշխատող մեքենաներ եմ տեսնում: Պատկերացնո՞ւմ եք՝ վերջապես որոշել են, որ պիտի երեք տարի առաջ վնասված ջրագիծը նորոգեն, ու երեք տարի անընդմեջ կեղտոտ ջրից օգտվող մարդկանց մաքուր ջուր մատակարարեն: Էն աստիճանի զարմանալի է, որ չեմ կարողանում հավատալ: Բայց մի վատ կողմ էլ կա. գլխավոր ճանապարհը փակ է, ու ժողովուրդը ստիպված պտտվում, գնում երկրորդական ճանապարհով է անցնում, չնայած՝ թող գնան, որ երկրորդական ճանապարհների վրա ապրող մարդկանց «ղադրը» իմանան: Մենք երկրորդական ճանապարհին չենք, բայց «սերտ» առնչություն ունենք:
Գիտեք՝ հե՞շտ է երեք տարի Եգորանց աղբյուրից կամ տատիկենց տնից ջուր բերելը:
Հա, մի բան էլ ասեմ. երբ երեք տարի առաջ էդ ջրագիծը վնասվեց, եկան, ճանապարհը քանդեցին, ու գլխավոր ճանապարհի էդ հատվածի մեծ մասը մնաց քարերով լցված, մեքենաներին էլ շատ քիչ տեղ էր մնում անցնելու համար, մի անգամ էլ նույնիսկ ավտովթար եղավ: Ես շատ էի ուզում էս թեմայով գրել, ուղղակի տանը չէին թողնում, բայց քանի լավ բան են անում, էլի՞ չգրեմ:
Լավ, տեսնենք՝ վերջն ինչ է լինելու: