Առավոտյան սպասում էի մորս ձայնին, որ հեսա բարձր ձայնով կասի, որ ելնեմ, հաց ուտեմ ու գնամ անասունները պահելու՝ այսպես ասած, տավարած։ Բայց այդպես էլ ձայնը չլսվեց։ Ինքս ինձ ուրախացա ու նորից քնեցի։ Որոշ ժամանակ անց արթնացա: Մեկ էլ տեսնեմ՝ պապին եկավ մեր տուն։
-Դավիթ ջեն, հացդ կի, որ գաս տնատեղը քոմակ անես, մաքրենք դեննի, որ գնաս տվարած։
-Լավ, պապի, դու գնա, էնա՝ հացս ուտըմ եմ, գամ։
Գնացի օգնեցի, գործը ավարտեցինք ու Էրիկի հետ գնացինք տավարած։ Էս քանի օր է՝ փոքր եղբորս հետ եմ գնում, քանի որ Էրիկը գնում էր դպրոց՝ կոնսուլտացիաների։ Փոքր եղբայրս էլ շատախոս էր, անգամ չէր թողնում մի քիչ քնեմ հանգստանամ։ Աչքերս մի քանի րոպե էր, ինչ փակել էի, որ քնեմ, փայտով խփեց ճակատիս։ Բայց էսօր բախտս բերեց, Էրիկի հետ էի։ Ծառի տակ պառկած պատրաստվում էինք մի քիչ քնել, մեկ էլ նապաստակ տեսանք։ Գիտեինք, որ անհնար է բռնել նրան, բայց մեկ է, վազում էինք նրա հետևից։ Այդ ընթացքում իմ դեմը ելավ աղվեսի մի փոքրիկ ձագ, որին ես տեսել էի աղվեսի բնի մեջ։
Նապաստակի հետևից վազելուց հետո բարձրացանք լեռան գագաթը, որ տեսնենք, թե ուր են անասունները։ Այդ ժամանակ ես նկատեցի Էրկի ոտքին բարձրացող մի կարիճ և անմիջապես սպանեցի նրան։ Տունդարձի ճանապարհին հանդիպեցինք մի օձ, որը նույնպես գնաց այն աշխարհ՝ մեր թեթև ձեռքով։
Բա ինչ, գիտեք Տավուշի լեռներում միայն երփներանգ ծաղիկներ ու կանաչ խո՞տ է: