-Ա՜յ շան լակոտ, արի տենամ…
-Պապի՜կ,- հորանջելով մի կերպ բացում եմ աչքերս, պսպղուն աչքերով նայում պապիկին՝ մի փունջ մորի ձեռքին, ու զարմանում, թե ինչպես է պապս հասցրել արթնանալ, կովերին կթել, նախիրը իջեցրել ներքևի սար, մեղվի փեթակները ստուգել, չգիտեմ՝ էլ ինչեր արել, հետո նույն ճանապարհով բարձրացել վերևի սարը: Իսկ ես դեռ նոր եմ արթնանում, բայց պապս արդեն մի փունջ մորին ձեռքին կանգնած է օդայում ու ասում է.
-Ա՜յ շան լակոտ…
Չէ, բարկացած չէ. դա լավ հասկանում եմ, որովհետև ճանաչում եմ պապիկին ու գիտեմ, որ շան լակոտը մինչև արտասանվելը մտքում բացարձակ ուրիշ բառ է եղել, գիտեմ նաև, որ մարդը նման է իր բնությանը, իսկ Ռոմիկ պապը արդեն քանի՜ տարի է՝ ապրում է սարերում, կոպիտ սարերում: Լուռ մարդ է, դրա համար էլ շատ բան չգիտեմ պապիս մասին, իսկ ինչ էլ գիտեմ, մայրիկից եմ լսել:
Ասում են՝ պատերազմի ժամանակ պապիկիս հոր կյանքը Ռոմիկ անունով ֆրանսիացի հրամանատար է փրկել, ով իր մատանին տվել է նրան ու պատվիրել, որ եթե արու զավակ ունենա, այդ մատանին տա նրան ու իր անունով Ռոմիկ կոչի: Այդպես էլ արել է, բայց տասնամյակներ հետո պապիկիս ձեռքին մատանին երկու մասի է բաժանվել:
Ռոմիկ պապը երիտասարդ ժամանակ աշխատել է իբրև ոստիկան, բայց շատ շուտով հիասթափվել է, թողել աշխատանքը, որովհետև չի կարողացել հանդուրժել տիրող անարդարությունները: Հետո թողել է գյուղը, բարձրացել սարերը, կարծես աշխարհաթող եղել: Հեշտ չէ սարի կյանքը, բայց եթե մի օր ապրեք սարում, կհասկանաք՝ ինչու պապիկը նախընտրեց ապրել սարում. սարի խաղաղությունը, մաքրությունը մի տեսակ մարդու հոգուն են փոխանցվում, իսկ պապիկն էլ երևի բնության մեջ գտավ այն մարդկայնությունը, որը սկզբում փնտրում էր մարդկանց մեջ:
Պապիկիս պատմությունը գեղեցիկ է, բայց բոլոր թոռների նման ես էլ եմ ուզում, որ պապիկս մոտս լինի, ու ամեն առավոտ զարթնեմ ու նրա ձայնը լսեմ.
-Ա՜յ շան լակոտ…