Ասես ծիսակարգ է դարձել երիտասարդների համար կրկնուսույցի այցելելը: Ավաղ, դպրոց գնում են ժամանակ անկացնելու, նոր հագուստը ցուցադրելու համար: Բայց չէ որ այն ստեղծված է ծառայելու` գիտելիք ստանալու, կրկնուսույցներից հրաժարվելու համար: Մեծ մասը ռոբոտի նման առավոտյան արթնանում են, գնում են դպրոց, ուղղակի բացակա չստանալու նպատակով:
Դրանից հետո հաջորդ կանգառը կրկնուսույցի տունն է, որտեղ երկար, տանջալից ժամանակ անցկացնելուց հետո շտապում են տուն: Իսկ մասնագիտություն ընտրելու հարցում իրենց կարծիքն ու կամքն են թելադրում պապիկները, տատիկները, հորաքույներն ու մորաքույրները… Եվ այդ ամենի պատճառով վերջում, ամենավերջում, տիրում է անասելի տխրություն, երբ ամեն քայլափոխի հանդիպում ես գործազուրկ կամ իրենց գործը չսիրող տնտեսագետների, բժիշկների, իրավաբանների, միջազգայնագետների…
Միլիոնավոր դոլարներ են ծախսվել ավագ դպրոցի համակարգը ներդնելու մեջ, որը կարելի է օգտագործել նոր աշխատատեղեր հիմնելու վրա, տարբեր մասնագիտական կրթություն ստացած անձանց բանակը կրճատելու վրա: Եթե կրկնուսույցի կարիքն ունենք, էլ ինչի համար են ավագ դպրոցները: Ցավալի է, բայց փաստ…