Հայաստան։ Երկիր, որը հազարամյակներ շարունակ մաքառել է թշանամիների դեմ` ունենալով և՛ հաղթանակներ, և՛ պարտություններ։ Երկիր, որն ունեցել է և՛ արքաներ, և՛ դավաճաններ։
Հայ։ Ազգ, որը տեսել է ցեղասպանություն։ Ազգ, ում համար հայրենիքը վեհ էր ամեն ինչից։ Ազգ, որն այսօր փորձում է ապրել, ապրել ինչ-որ տեղ, ինչ-որ մեկի վերադարձին սպասելով, բայց և գիտենալով, որ նա էլ չկա, որ նրան փնտրելիս երկինք պիտի նայի, որ պիտի ապրի այդ մեծ կարոտով։ Ազգ, որն անտանելի ցավի մեջ է։
Ու այստեղ ապրող պատանի, որը սկսել է հասկանալ կյանքի դաժանությունը։ Ով լուռ հետևում է կատարվող իրադարձություններին։
Նա, ում համար պատերազմը իր պատկերացրածը չէր, որը մի քանի նախադասությամբ գրված էր Հայոց պատմության դասագրքերում, հասկացավ, թե ինչ էր նշանակում պատերազմ, բայց այսքան վա՞ղ, բայց նա պատրա՞ստ էր այն ընկալելու, պատրա՞ստ էր կորցնելու, պատրա՞ստ էր…
Պատերազմն ազգիս մի նոր վերքն էր, որն էլի մի քանի նախադասությամբ կներկայացվի դասագրքերում, բայց մեր հոգիներում կհիշվի ամեն վայրկյանը, որ սպասում էինք ավարտի լուրին, ամեն աղոթքը, որ Աստծուց խաղաղություն էր աղերսում, ամեն անունը, որ լսելիս էլի մի մայր մնում էր անզավակ, էլի մի քույր կորցնում էր իր պահապանին, էլի մի երեխա անհայր էր դառնում ու էլի մի սեր կիսատ էր մնում…
Սա էր պատերազմը, մի հոգեվիճակ ու անտանելի ցավ մեր սրտերում։
Մենք՝ հայերս, անցել ենք երկար դարեր ու հասել այստեղ, որ հանձնվե՞նք: Չէ, հանձնվելը հայի համար չի։ Չէ՞ որ սա մեր պապերի ժառանգությունն է մեզ, ու մենք էլ պարտավոր ենք պահել այս հողերն ու հանձնել մեր որդիներին։
Մենք չպիտի կոտրվենք, ազգիս ապրող ու արարող է պետք։ Ու ազգիս շարունակողը հենց ես ու դու պիտի լինենք։
