Հիշում եմ, երբ 5-րդ դասարանում էինք, որ ասացին. «Ընկեր Վիրաբյանը ձեր դասղեկն է»: Շատ ուրախացանք, հատկապես ես: Այն ժամանակ լիովին չէի զգում, թե ինչպիսի հիանալի անձնավորություն է: Օրվա մեծ մասը անցկացնում էր մեր կողքին: Հետո մեծացա ու սկսեցի ավելի գնահատել նրա հենց մարդ որակը, որը քչերը կարող են պահպանել իրենց մեջ: Բարությունն ու արդարությունը քայլում են նրա հետ կողք-կողքի: Մեծ տղային կորցնելուց հետո նրա հոգում մեծ վերք մնաց, որ անհնար էր բուժել: Բայց սրտի մաքրությունը նրան ոտքի կանգնեցրեց:
Նա մեզ ներում էր գրեթե ամեն ինչ, անգամ ամենախիստ պատժելի արարքները: Ու բոլոր դասարանները կերազեին ունենալ նման դասղեկ, ուղղակի բարության մարմնացում:
Հիմա, երբ ավարտեցի դպրոցը, հասկացա՝ հեռանում եմ երկրորդ մորիցս, այսքան տարի իր գրկում փայփայել է ինձ ու մյուսներին:
Խոստանում եմ միշտ բարձր պահել նրա անունը …