Երբեմն ինքս ինձ հարցնում եմ, թե ի՞նչ կա ավելի լավ, քան գրքերը ու դասական երաժշտությունը, ու մեկ էլ հիշում եմ դասական պարի մասին և վերջ:
Այո՛, ես շատ չեմ սիրում կարդալ, բայց սիրում եմ, երբ ինչպես ասում են, մուսաս գալիս է, ու սկսում եմ կարդալ: Ինչպես բոլորը, այնպես էլ ես, ունեմ սիրելի գրող` Նար-Դոսը, հայ գրականության մեջ և Վիլյամ Շեքսպիրը` համաշխարհային գրականության:
Նար-Դոսը ինձ համար մի ամբողջ աշխարհ է: Նրա պատմվածքներից «Ես և Նա»-ն կամ էլ վիպակներից «Սպանված աղավնի»-ն կարծես ներթափանցում են իմ հոգեկան աշխարհ, այն տակնուվրա անում ու հեռանում: Իսկ Շեքսպիրի մասին էլ չեմ խոսում, ավելի ճիշտ` գրում: Նրա «Համլետ», «Օթելո» կամ «Ռոմեո և Ջուլիետ» ստեղծագործությունները նույնիսկ ամենասառնասիրտ մարդու աչքերից, զոռով թե ջանով, չգիտեմ, բայց արցունք հաստատ կպոկեն:
Երաժշտությունն էլ կարող է մարդու մեջ առաջացնել հիանալի զգացողություններ: Հայտնի կոմպոզիտորներից ավելի շատ սիրում եմ Ֆրեդերիկ Շոպենին` իր վալսերի շարանով, կամ ինչպե՞ս կարելի է չսիրել Մոցարտին ու նրա ռեքվիեմը:
Կան շատ մարդիկ, ովքեր նախընտրում են ավելի ժամանակակից երաժշտություն, ու ձանձրանում են դասականից. ես նրանց չեմ մեղադրում: Ես էլ միայն դասական երաժշտություն չեմ կարող լսել: Սիրում եմ նաև ժամանակակից երգեր լսել ու ֆիլմեր նայել:
Ահա պատմեցի իմ նախասիրություններից մի քանիսի մասին էլ: Գիտե՞ք, ես իմ այս նախասիրությունները այդքան էլ չէի կարևորում, բայց ահա վաղը քննության եմ, ու քանի որ, սովորությանս համաձայն, վերջին օրը սկսում եմ նորից ընթերցել այն, ինչն արդեն կրկնել ու վերջացրել էի մի քանի օր առաջ, զգացի, որ չեմ կարողանում ոչինչ անել: Ու ինձ օգնության հասավ սկզբում Նար-Դոսի «Նեղ օրերից մեկը» պատմվածքը, ապա Շոպենի «Եդեմի այգի. քնքշություն» ստեղծագործությունը, ու ես այնքան առույգացա, որ ոչ միայն վերջացրի կրկնելը, այլ ժամանակ էլ գտա նստել ու այսքանը գրել:
Ուզում եմ ասել, որ եթե ունեք նախասիրություններ, որոնց իմաստը չեք հասկանում, ու դա մյուսների կարծիքով հետամնացություն է, մեկ է, դրանով զբաղվեք, որովհետև այն ձեզ հաստատ ինչ-որ տեղ պետք կգա…