Ո՞ւմ են պետք գաղտնիքներն ու տխրությունը, ո՞ւմ են պետք մռայլությունն ու դժկամությունը։
Ամեն ինչ է սառում, կամ էլ թմրում, ամեն ինչ էլ մոռացվում է, կամ էլ վերանում, ամեն ինչն է սիրուն ու վանում։
Տխրությունդ քո մի մասը դարձնելով, ապրածդ օրերը անմիտ գլոր տալով ու հավատի մեջ ամեն բան պատսպարելով կյանքի սրտխառնող համը չես առնի, մեկ է։ Բայց պետք է։ Քո ուրախությունը զենք դարձնելով, լեցուն օրերդ գիրկդ առնելով ու կյանքիդ օրերը նախագծելով, կյանքի սիրավետ հոտը չես առնի, մեկ է։ Բայց պետք է։
Պետք է մի պահ հասկանալ քեզ, ընդունել ու ապրել մոտ ընկերոջ պես, ընդունիր երկուսին էլ, և՛ նրան, ում չես սիրում, և՛ նրան, ով ստեղծվում է։
Ապտակիր երկուսին էլ. և՛ նրան, ով մեղավոր է, և՛ նրան, ով կլինի մեղավոր։ Մոռացիր երկուսին էլ, նրան, ով չկա, և մյուսին, ով շուտով չի լինի։
Ոտքից գլուխ մեկն ես մյուսներից՝ ԴՈՒ։