Կորցնում ես, երբ ուզում ես ամուր բռնել, ու որ հետևիցդ են ընկնում, երբ ժպտալով բաց ես թողնում:
Կորցնում ես առանց ինքդ քեզ հաշիվ տալու, կորցնում ես առանց հասկանալու՝ չգիտակցելով:
Կորցնում ես առանց հասցնելու մտքումդ տասը հաշվել, կորցնում ես հենց այն պահին, երբ դրա մասին չէիր էլ մտածում: Կորցնում ես հենց այն ժամանակ, երբ գնալու համար ամենալավ պահը չէր, ընդհանրապես դրա ժամանակը չէր: Կորցնում ես` չհասկանալով, որ ունեցածդ ձեռքիցդ գնում է, գնալով հեռվանում է ու մի մեծ փոս, հետո էլ ջրով լցվող օվկիանոս է արանքում գոյանում:
Կորցնում ես ոչ թե մաս-մաս, այլ ամբողջովին ու միանգամից: Այնպես, ինչպես ավազե ժամացույցն է շտապելով հոսում ցած, իսկ դու չես կարող փոխել ընթացքը, առավել ևս կառավարել ժամանակը: Պետք է կրճատվի, թափվի, հեռանա: Կորցնում ես, երբ թռչելիս ես լինում, երբ նույնիսկ այդ մասին չէիր էլ մտածում, երբ քոնն էր անմնացորդ:
Եվ ոչ ոք ու երբեք այդպես էլ չի իմանում, թե ինչով ես լցնում դատարկությունդ, քեզ զգում ես ինչպես խցում, ուր աշխարհի ձայները անկարող են հասնել: Կորսվելուց հետո պատրաստ ես գրկաբաց ընդունել հուսահատությանը, ասես լիցքավորված պարկուճ լինես, պատրաստ կրակելու ամեն պահի: Ու ներսումդ միայն մեկ զգացողություն է գլուխ բարձրացնում՝ լքվածությունն ու մենությունը: Վերադարձի հույսերն էլ անհատակ օվկիանոսում խեղդվում են:
Իսկ քեզ վերջում մնում է ցավդ մեղմել, գտնել փրկության օղակ: Գոյություն ունի ցավի տեսակ, որը պետք է վերապրես, հանգստանաս, հետո այդ ցավի մասին պատմես շատ ավելի ճիշտ: