Անցավ ևս մեկ տարի: Տարի, որը լի էր հույզերով ու ապրումներով, սպասումներով ու ձեռքբերումներով, հույսերով ու ակնկալիքներով: Դրանց մի մասն իրականացավ, մի մասն էլ երևի մնաց հաջորդ տարվան: 2016 թվականին ես ունեցա մեծ հաջողություններ: Դրանցից կառանձնացնեմ երկուսը: Առաջինը, այն էր որ ես հայտնվեցի նախագահական նստավայրում, իսկ երկրորդը՝ հանդիպեցի 17.am-ի անձնակազմին ու դարձա այդ ընտանիքի մի մասնիկը: Բայց ինչպես գիտենք, կյանքում շատ են հակադրությունները: Ուրախությունն ու տխրությունը միշտ միասին են: Ասում են, եթե կյանքում լինի միայն ուրախություն, մարդը երևի երբեք չհասկանա ուրախության արժեքը: Այս տարին լի էր ոչ միայն ձեռքբերումներով, այլև կորուստներով. մեր երկրի և ամեն մեկիս համար անդառնալի:
Ես շատ եմ ուզում, որ այն ամենից հետո, ինչ եղավ անցած տարի սահմանի վրա, այլևս նման բան չկրկնվի: Ոչ մի սերունդ պատերազմ չտեսնի, որ այն մայրերը, որոնց զավակները ծառայում են Հայոց բանակում, անհոգ լինեն: Ես գիտեմ, որ եթե մի բան շատ ես ուզում ու լավ տրամադրվածություն ունես, իրականություն է դառնում…
Իսկ մեզ` այս տարվա շրջանավարտներիս, ցանկանում եմ, որ ով, ինչ մասնագիտական կողմնորոշում ունի՝ այդ ոլորտում մեծ հաջողությունների հասնի: