Ամեն տարի Նոր տարվա նախամուտին բոլորս էլ մտքում փորձում ենք ամփոփել անցնող տարին, ու հասկանալ, արդյոք այն մեզ տվեց ինչ-որ բան, թե չէ:

2016-ը սկսվեց մեծ սպասումով, սակայն սպասումներիս դիմաց ստացա մի մեծ արկղ՝ այն էլ փաթեթավորված մեծ կարմիր ժապավենով:
2016-ի գարնանը ընտրվեցի «Հույսի Կամուրջ»-ի կազմակերպած Մեդիագրագիտության դասընթացներին մասնակցելու:
«Հույսի Կամուրջն» ինձ տվեց մի մեծ փունջ «Արևածաղիկ»:

Արևածաղիկներից յուրաքանչյուրն իր կարևոր տեղը գտավ իմ կյանքում:
2016-ին մեր դպրոցը մասնակցեց Հայաստանի պատանեկան նվաճումների ամենամյա բիզնես ծրագրին, ու, չգիտեմ էլ ոնց, քննությանը բարձր միավորներ հավաքելով, ես էլ մասնակցեցի Հայաստանի պատանեկան նվաճումների դպրոցական ճամբարին, որտեղից վերադարձա գիտելիքների մեծ պաշարով ու լիքը ընկերներով՝ ամբողջ Հայաստանից:
2016-ին մեր դպրոց եկան «Մանանա» կենտրոնից, ու էլի ես ընտրվեցի դասընթացին մասնակցելու, ու հենց «Մանանայի» շնորհիվ երազանքներիցս մեկն իրականացավ, ու դարձա թղթակից 17.am-ում:
Ասեմ ավելին, դարձա ակտիվ թղթակից ու մասնակցեցի մեդիաճամբարի, որն էլի շատ գիտելիքներ ու ընկերներ տվեց:
Դե, այս տարի վերջին սեպտեմբերս էր դպրոցում, սակայն, եթե անկեղծ լինեմ, այս տարի չհասցրեցի դպրոց գնալ ամեն օր, քանի որ ինձ հյուր էին եկել շտեմարանները:
2016-ին սկսեցի թղթակցել «Արևածաղիկ» մանկապատանեկան ամսաթերթում:
2016-ին սկսեցի հանդես գալ eJournal.am կայքում:
2016-ին նորից միացա «Արևորդուն, սակայն այս տարի որպես կամավոր:
2016-ին ես հասկացա, թե ինչ է նշանակում «ժամանակ չունեմ»-ը:
Եթե փորձեմ մի քանի բառով նկարագրել 2016-ը, ուրեմն կասեմ՝ այն ինձ համար կրթական տարի էր:
Շնորհակալություն 2016, որ եկար, ու մի քիչ էլ ինձ մեծացրեցիր:
Մնաս բարով…