Լուսանկարը՝ Տաթև Նուրիջանյանի
Ծովի մակերևույթից 2400 մետր բարձրության վրա են գտնվում իմ գյուղը և իմ երկինքը, այո՛, հենց իմ: Շիրակի մարզ, գյուղ Թավշուտ: Չէ՛, դե լավ, չլինեմ այդքան եսասեր, մեր, մեր գյուղն ու մեր երկինքը։
Կյանքի որոշ փուլերում եղել եմ Հայաստանի շատ մարզերում, ու ոչ մեկ-երկու օրով։ Եղել եմ շատ գյուղերում ու քաղաքներում, ու այն, որ բոլոր տեղերում ամեն ինչ տարբեր էր, բնական էր ու հասկանալի, բայց երկի՞նքը: Չէ՞ որ այն նույնը պետք է լինի։ Շարունակ մտածում էի դրա մասին ու ի վերջո հասկացա՝ երկինքն ամեն տեղ տարբեր է, ու բոլոր մարդկանց համար էլ է տարբեր:
Ես սիրում եմ իմ (մեր) գյուղի իմ երկինքը: Ոչ մի տեղ երկինքը այդպիսին չէ, ոչ մի տեղ այդքան գեղեցիկ չէ: Երբ նայում եմ երկնքին (հա, ի դեպ, ես այն եզակիներից եմ, ով երբեք չի երազել թռչելու մասին), մտքերս թռչում են, տարածվում ամենուր, հոգիս խաղաղվում է, ժպտում եմ, տխուր պահերին երկինքն ինձ ուրախություն է պատճառում: Ես սիրում եմ հենց այս երկինքը:
Մի քանի օրից տեղափոխվելու եմ Երևան՝ սովորելու, ու ինձ՝ բացի հայրական տնից հեռանալն ու ծնողներիս կարոտելը տանջում է այն միտքը, որ չեմ տեսնելու այն, ինչը միշտ ինձ հետ է, այն, ինչն ինձ պետք է: Կդիմանա՞մ: