Բյուրականյան մեդիա ճամբար. «Այրուձի» հեծյալ ակումբ

Լուսանկարը՝ Լիլիթ Կարապետյանի

Լուսանկարը՝ Լիլիթ Կարապետյանի

Մարդը երջանիկ կարող է համարվել, եթե իր կյանքը լի է հետաքրքիր բացահայտումներով, երբ ամեն օր ինքը մի նոր բան է սովորում, ավելի է ճանաչում աշխարհը, որտեղ ապրում է: Ես երջանիկ եմ համարում ինձ, որովհետև ես կարողացա երկու օրում բացահայտել մի հրաշալի աշխարհ, որը մարդկային աշխարհից հետո ամենահետաքրքիրը կարող է համարվել: Ես բացահայտեցի ձիերի աշխարհը: «Այրուձի» հեծյալ ակումբի մասին շատերը գիտեն, այդ թվում նաև ես, բայց ուղղակի իմանալն ու այնտեղ լինելը միանագամայն տարբեր են:

Ձիերին պաշտում եմ. նրանց հետ կապված բազում հետաքրքիր ու անմոռանալի հիշողություններ ունեմ: Ինձ համար ուղղակի ամենամեծ ուրախությունը կարող էր լինել կրկին ձիերի հետ շփվելն ու հեծնելը: Իմ այս մեծ ցանկությունը չէր կարող ազդեցություն չունենալ իմ ընտրության վրա, թե որ ֆիլմի աշխատանքային թիմում ներգրավվեմ: Երկու օրվա նկարահանումները անմոռանալի էին: Ծիծաղելի  կարող է թվալ, բայց շատ էի կարոտել ձիերին  կամ  էլ երևի կարոտել էի իմ մանկության այն անմոռանալի հատվածները, որոնց մի կարևոր մասը կապված է ձիերի հետ:  Բայց հիմա այդ մասին չեմ պատրաստվում խոսել: Նյութը գրելիս կարևոր համարեցի ուղղակի առանձնացնել այն ամենը, ինչ տեսա «Այրուձիում»:

Բնականաբար կսկսեմ այն մարդուց, ով այդ ակումբի ոգին է: Քեռի Գագիկին` Գագիկ Փարադյանին, գիտեն բոլոր նրանք, ովքեր երբևէ եղել են այնտեղ: Բարի, հոգատար, խիստ ու բոլորին հարազատ Քեռին իշխում է իր տան, իր այգու, իր ձիերի վրա: Իր ձիերը ամենահարազատը նրան են համարում, քանի որ միայն Քեռին է ընդունակ հասկանալ իրենց տրամադրությունը, ցավը, հոգնածությունը, կամակորությունները: Քեռին շփվող մարդ է: Ինքը բոլորին հարազատ է համարում, բոլորն էլ՝ իրեն: Ակումբի կոլորիտը ինքն է պահպանում իր հումորներով: «Ես աշխարհին հումորով եմ նայում»,-ասում է նա: Քեռին ոչ միայն բոլորի սիրելի Քեռին է, այլ նաև հրաշալի հայր է, պապիկ ու ամուսին, ուսուցիչ ու ընկեր…ու մարդ, հրաշալի ուրախ մարդ: Սա ես ինձ համար պարզել եմ ընդամենը նրան իր շուրջը գտնվող մարդկանց հետ շփվելիս տեսնելուց: Քեռու և ձիերի ընկերությունը տեսնելուց հետո վստահ եմ, որ եթե մի քանի օրով նա բացակայի ակումբից, ձիերը կտխրեն, իրոք, կտխրեն, որովհետև իրենցից կպակասի հասկացված լինելու զգացողության ամենօրյա չափաբաժինը: Ինձ թվում է՝ մենք՝ մարդիկս, նախանձելու տեղ ունենք, քանի որ ձիերը այս աշխարհում մարդ էակի կողմից ավելի հասկացված են, քան մեզնից յուրաքանչյուրը: Ասացեք, որ կա նման բան:

Հիմա ուզում եմ խոսել այն մասին, թե ակումբն ինչ է տալիս մարդկանց, երեխաներին: Ես այժմ ուղղակի ներկայացնելու եմ իմ տեսածը: «Այրուձիում» բնության ու մարդկանց ներդաշնակություն է, փոխադարձ սեր, հանդուրժողականություն, խաղաղություն: Եթե հավատայի, որ որևէ կատարյալ բան գոյություն ունի, ապա դա կլիներ այստեղի օդը՝ լի երանելի հանգստությամբ: Այստեղ ամենակենդանատյաց մարդն անգամ իրեն մեղավոր կզգա այս կենդանիների առաջ, որոնք անշահախնդրորեն պատրաստ են օգնել երեխաներին առողջ լինել ու ավելի լավը դառնալ: Կենդանիների հետ ընկերությունը այն ճանապարհներից մեկն է, որը կարող է մարդու մեջ արթուն պահել մարդկայինը: Այստեղ երեխաներին սովորեցնում են մարդ ու ընկեր լինել, լինել հոգատար ու սրտացավ: Այստեղ թաքնված է հաշտ ապրելու գաղտնիքը:

Չմոռանամ ասել՝ երեկ ես նորից ձի նստեցի:

Իսկ վերջում գրեմ մեկ նախադասություն, որ Քեռին ասաց երեկ: Նրա ասածի շուրջ մտածել է պետք:

«Չեմ հասկանում մարդկանց. միս են ուտում, հետո սկսում են խղճալ ձիուն»: Այսօր արդեն սկսել ենք ֆիլմի մոնտաժային աշխատանքները: Հուսով եմ, մեր ֆիլմով կկարողանանք ձեզ փոխանցել «Այրուձի» ակումբի մթնոլորտը: