Ահա և սկսվեցին իմ, այսպես ասած, «անազատության օրերը»: Լավ վերնագիր ա բայց, գիտե՞ք: Լավ, խոսքս բոլորովին կապ չունի դրա հետ: Դե, բոլորս էլ հազիվ հասնելով 11-րդ դասարան՝ գիտակցում ենք, որ սովորելը պետք ա գալու ու սկսում ենք ինչ-որ քայլեր ձեռնարկել մեր ապագան կառուցելու գործում: Գալիս է պահը, որ պետք է սովորել կամ դառնալ գործազուրկ, ոմանք ընտրում են հեշտ տարբերակը՝ «դիվան քշելը», բայց այ նրանք, ում համար մեկ չէ իրենց կյանքը, հաստատ կընտրեն որոշ չափով բարդ, բայց արդյունավետ ու միանգամայն ճիշտ տարբերակը: Դե, ճիշտն ընտրողների առաջ իր դռներն են բացում բուհերը: Բայց մինչև բուհին հասնելը, էհէ՜, պարապմունքներ, պարապմունքներ ու էլի պարապմունքներ։ Ցտեսություն համակարգչի դիմաց նստող ու ոչինչ չանող Սերոժ: Ես էլ եմ ընտրել ճիշտ տարբերակը, պարտավոր էի ընտրել: Հիշում եմ՝ ժամանակ կար, որ ասում էի.
-Է՜ մամ, ինչի՞ս ա պետք համալսարանը, հազիվ դպրոցն ավարտեմ, էն էլ չգիտեմ՝ կավարտե՞մ, թե կսարքեն 15 տարի:
Ի դեպ, էս դպրոցական 12 տարին հայտնի «մեմ» ա դարձել:
Բայց հիմա ինքս եմ գիտակցում, որ պետք ա սովորեմ: Դե, արդեն ընտրել եմ, թե հետագայում որտեղ եմ սովորելու և որ բաժնում: Եվ ահա սկսվեցին իմ պարապմունքները՝ հայոց պատմություն, շուտով նաև՝ անգլերեն, դրան կգումարվի հայոց լեզուն: Ադիոս ազատ ժամանակ։ Այսուհետ սովորել, սովորել, սովորել: Նամռոտ հայացքով դպրոցական ուսուցիչների հայացքները կսկսեն ավելի շատ ինձ հետևել:
-Սերյոժա, շուտ դուրս մի արի դասերից պարապմունքիդ պատճառով։
-Ախր մնամ ի՞նչ անեմ, ֆիզկուլտ պարապելու փոխարեն պարապմունքս կկրկնեմ։
-Հա, հա, հաստատ մի բան գիտեմ էլի, որ ասում եմ:
Եվ այսպես, մնում է ավարտել դպրոցը, ընդունվել ու անցնել առաջ: