Անծանոթ ուղեկիցներ

Լուսանկարը` Սիրան Մանուկյանի

Լուսանկարը` Սիրան Մանուկյանի

Քայլում էր ու զմայլվում նոր բացված, բայց դեռևս ձնախառը գարնան գեղեցկությամբ: Արևը սառն էր, բայց հաճելի էր զգալ նրա գոյությունը: Տաք օրերի շունչը կարծես արբեցնում ու կենդանացնում էր: Երկար, մութ ու խոնավ օրերից հետո առաջին անգամ էր այս մի քիչ ջերմությունը, ու մարդիկ դուրս էին եկել վայելելու երկար սպասված տաքությունը:

Լուսանկարը` Սիրան Մանուկյանի

Լուսանկարը` Սիրան Մանուկյանի

Կարոտել էր իր այգին, նստարանը, որը ժամանակին շատ հարազատ էր եղել: Ու մի պահ նրան թվաց, որ շատ ժամանակ է անցել, ու նստարանը ծերացել է: Իսկ թափված ներկի ծեփերը նրան ավելի խղճուկ էին դարձնում: Մոտեցավ, բայց չկարողացավ նստել միանգամից: Կանգնած նայում էր, հիշողությունները նրան շատ հեռու էին տարել: Հիշեց այստեղ անցկացրած նախորդ գարունները: Ճիշտ է՝ հիշողությունները շատ ջերմություն էին պարունակում, բայց նա այդ պահին ոչինչ չզգաց: Այնպես հիշեց, կարծես ինչ-որ մի տեղ լսել կամ կարդացել էր այդ մասին, և դա նրան ընդհանրապես չէր վերաբերում: Հետո թեթև ժպտաց ու շարունակեց քայլել՝ դժվարությամբ առաջ գցելով վիրավոր ոտքը: Առաջին անգամ հիշողությունները նրան չտխրեցրին, ու նա իրեն լավ զգաց:

Նա հեռացավ, իսկ ես, այգում նստած, դեռ երկար նայում էի նրա հետևից…