-Արթուր, դպրոցում ընկերներ ունե՞ս:

-Այո, բայց քիչ են:

-Նրանք ավելի շատ մտերի՞մ են քեզ, թե՞ ուղղակի իրենց հետ շփվում ես:

-Կան ոմանք ինձ համարում են իրենց ընկերը, կան ոմանք էլ չեն համարում:

-Ինչպե՞ս ես շփվում քո ընկերների հետ:

-Միայն դպրոցում, ուղղակի զրուցում ենք:

-Իսկ ի՞նչն է քեզ խանգարում, որ դու մտերիմ ընկեր ունենաս:

-Հենց դասարանցիներս, նրանց բնավորությունն ու նրանց անհավատարմությունը:

-Քո մեջ ինչ-որ բան չի՞ խանգարում, որ շփվես նրանց հետ:

-Իմ մե՞ջ… Ես ինքս էլ չգիտեմ:

-Փորձե՞լ ես որևէ մեկի հետ մտերմանալ:

-Այո, շատ եմ փորձել, բայց չի ստացվել:

-Եղե՞լ է որևէ դեպք, որ ինչ-որ մեկին քո մտերիմ ընկերն ես համարել, բայց հետո սխալվել ես:

-Այո, այդպիսի դեպք եղել է մի անգամ: Մեր դասարանից մի տղայի հետ մենք լավ ընկերություն էինք անում, միասին գնում էինք տուն, միասին գնում էինք դպրոց, բայց մի օր նա որոշեց, որ ինձ հետ չպետք է ընկերություն անի, այլ ուրիշների: Այդ օրը մենք վիճեցինք: Նա ինձ հետ չէր խաղում, չէր խոսում, ինձ արհամարհում էր: Ես ասացի, թե` ինչո՞ւ ես ինձ արհամարհում, իսկ նա պատասխանեց, որ ինքն էլ իմ ընկերը չի և ուրիշների հետ է ընկերություն անելու:

-Չե՞ս հիասթափվում, որ քեզ հետ ոչ ոք չի շփվում:

-Հիասթափվում եմ: Չգիտեմ ինչու` չեն ուզում: Մեկ-մեկ թվում է, թե իրենք են մեղավոր, մեկ-մեկ` ես:

-Եղե՞լ են դեպքեր, որ իրար չեք հասկացել:

-Եղել է, որ ինձ ստիպել են անել ինչ-որ բաներ, որոնք ինձ դուր չեն գալիս՝ աղջիկներին նեղացնել: Բայց ես չեմ արել, իրենք ինձնից նեղացել են:

-Հիմա է՞լ ես ուզում որևէ մեկի հետ շփվել:

-Հիմա, այո, կան մի երկու հոգի, ում հետ կուզենայի ընկերություն անել: Ավելի լավ է` երկար փնտրեմ, բայց գտնեմ իսկական ընկեր: Երևի մի օր կգտնեմ: