Կյանքում երբեմն ստեղծվում են պատնեշներ, որոնց մենք անկարող ենք դիմակայել։ Նախկինում ես այդ պատնեշների մասին արկածային գրքեր էի կարդում, հիանում գլխավոր հերոսի ճարպկությամբ, պատկերացնում ինձ նրա տեղում։ Երազում էի հայտնվել ճակատագրական մի խաչմերուկում, որտեղ որոշումներ կայացնելու հնարավորություն կունենամ ու իմ խելամիտ քայլերի շնորհիվ կկարողանամ հաղթահարել հաջողություններն օղակող այդ պատնեշները։ Սրանք 10-12 տարեկան աղջկա սուպերհերոս դառնալու երազանքներ էին, իսկ իրականությունը, ցավոք կամ բարեբախտաբար, ինձ համար ուրիշ՝ ավելի իրատեսական պատնեշներով ճանապարհ էր ընտրել։
Երևի երբեք չէի պատկերացնի, որ կյանքում ամենաշատը կատեմ անորոշությունը։ Առաջին հայացքից թվում է, թե այն ամենահեշտ հաղթահարելի փորձություններից մեկն է ու դրանից վախենալ պետք չէ, քանի որ երբեք պարզ չէ՝ դրական, թե բացասական կլինի անորոշ վարագույրի տակ թաքնված ապագան։ Բայց իրականում ամեն ինչ շատ ավելի դժվար է, երբ վերացական անորոշությունից զատ՝ քո կյանքի անբաժան մասն է դառնում իրական անորոշությունը։ Սկսում ես սովորել դրա հետ ապրել կողք կողքի, փորձում ես դրա հետ լեզու գտնել, բայց հաճախ անպատասխան ես մնում։
Ես բացահայտել եմ՝ ինչու է ինձ համար անորոշությունը ամենադաժան փորձությունը․ դրա հաղթահարումը կախված չէ իմ ջանքերից ու ոչ մի դեպքում ես իրավիճակը փոխել չեմ կարող։ Խախտվում են ապագայի բոլոր հնարավոր կամ անհնարին թվացող պլանները, վախենում ես առաջ շարժվելուց, որովհետև չգիտես՝ արդյոք փակ դռների հետևում անդունդ, թե անամպ երկինք է քեզ սպասում։