Ինչպես ամեն օր, այնպես էլ այսօր, սովորականի նման վաղ արթնացա և շտապեցի պարապմունքի: Ինձ համար պարապմունքի գնալը ավելի հեշտ ու հարմար, է քան տուն վերադառնալը: Քանի որ ամեն օր տուն վերադառնալիս ինչ-որ անհեթեթ, միևնույն ժամանակ, նաև հետաքրքիր և ծիծաղաշարժ բաներ են պատահում:

Երկուշաբթի օրը՝ պարապմունքից հետո, հոգնած նստեցի նստարանին ու սկսեցի փնթփնթալ քթիս տակ ու տեսնեմ, որ երթուղայինը կանգառի մոտ կանգնեց և պատրաստվում էր շարժվել: Առանց կարդալու, թե դա որ երթուղայինն է, արագ նստեցի: Ավելի ճիշտ, կանգնեցի, քանի որ նստելու տեղ չկար: Հենց սկզբից զգացի, որ մի բան այն չէ. անծանոթ դեմքեր, պատուհանից էլ չէի կարողանում դուրս նայել, որովհետև տեղս հարմար չէր: Քիչ հետո զգացի, որ ուրիշ ուղղությամբ ենք գնում, բայց ամաչեցի վարորդին հարցնել, դրա համար մի փոքր կռացա և առջևի նստած կնոջը հարցրի.

-Կներեք, մի բան էլի հարցնեմ, էս Գագարինի գազելը չի՞:

-Չէ, բալես, էս Գեղամավանի գազելն ա:

Հասկացա, որ շփոթվել եմ: Ուզում էի մի փոքր առաջ գնալ, հանկարծ զգացի, որ ձեռքս ինչ-որ մեկը բռնեց, երբ շրջվեցի, տեսա, որ այն նույն կինն էր, ում օգնությամբ հասկացել էի, որ շփոթվել եմ: Նա սեղմեց ձեռքս և ասաց.

-Բալես, կարո՞ղ ա շփոթվել ես:

-Դե՜, ես… Ճիշտն ասած՝ պետք ա Գագարինի գազելը նստեի:

-Արդեն հոգեբուժարանը անցնում ենք, կուզե՞ս՝ ասեմ վարորդին, թող կանգնի, ոտքով կգնաս Գառաժ (Սևանի թաղամասերից է, որը ամենամոտն էր ինձ ներկա դրությամբ), այնտեղից քո գազելը կնստես:

-Հա էլի, եթե դժվար չի, շատ եմ խնդրում, ասեք՝ թող կանգնի:

-Վա՜յ, իմ աղջիկ, քեզ վատ մի զգա, բոլորի հետ էլ պատահում ա: Ստեղ կանգնեք, թող իջնի էլի էս երեխեն:

Երբ առաջ եկա, որ իջնեմ, բոլորը ինձ էին ուշադիր նայում, ես արագ գլուխս կախեցի, որպեսզի հուզմունքս թաքցնեմ, բայց ապարդյուն, հայտնվեցի ավելի վատ իրավիճակում: Թղթապանակս, որի մեջ թղթերի մի ամբողջ կապոց կար, բացվեց, և թղթերս թափվեցին հատակին: Ես կռացա, որ հավաքեմ, այդ պահին գազելը կանգնեց, և ես, առաջ գալով, շտեմարանով հարվածեցի դիմացս նստած տղայի ուսին: Ներողություն խնդրելով՝ սկսեցի թղթերս հավաքել և գրպանիցս գումարը հանել: Արագ վճարեցի և ևս մեկ անգամ ներողություն խնդրելով՝ իջա գազելից: Դեռ ինձ երբեք այդքան վատ չէի զգացել:

Գառաժ հասնելը ավելի քան դժվար էր, հատկապես ինձ համար: Առնվազն 20-ից 25 րոպե էր անհրաժեշտ: Սակայն ամբողջ ճանապարհին այնքան հուզված էի, որ չնկատեցի էլ, թե ինչպես հասա Գառաժ: Այնքան անտրամադիր էի, մտածում էի, որ գժի տպավորություն թողեցի էդ մարդկանց մոտ: Դեռ մի հատ էլ շտեմարանով հարվածեցի ու թղթերս աջ ու ձախ թափելով իջա երթուղայինից:

Հիմա ավելի ուշադիր եմ, առանց կարդալու չեմ նստում ոչ մի երթուղային, բայց ամեն անգամ այդ վարորդին տեսնելիս գլուխս կախում եմ, իսկ ինքը ուշադիր նայում է ինձ ու ծիծաղում:

Բայց ես զգում եմ, որ տարբերվում եմ շատերից, և հաճախ ամաչկոտությանս պատճառով մեծ վնասներ եմ կրում: