Կյանքն անիրավ, այնպե՜ս, մեզ կապում է իրար,
Որ այդ անխիղճ կապի ձեռքից պրծում չկա,
Հետո ինքն իր արած անմտության համար,
Քմծիծաղ է տալիս ու հեգնում է՝ չկա՜…
Հետո չար կատակով բաժանում է նա մեզ,
Հույս տալով, թե մի օր խլածը հետ կտա,
Ու երբ որ ուշացած հասկանում ենք՝ խաբեց,
Ծիծաղում է ուժգին ու կանչում է՝ չե՜մ տա…
Ու մենք կրկին անճար, սպասում ենք հույսով,
Թե գոնե նա ինքը ինչ-որ կերպ ետ կգա,
Բայց կյանքի չար խաղով, անիրական կապով,
Մեզ կապվածն այդպես էլ, ա՜խ, չկա ու չկա…
Մարատ Սիրունց