Հարցազրույց քառօրյա պատերազմի մասնակից Կառլեն Հարությունյանի հետ:
-Ինչո՞վ էիր զբաղվում մինչ բանակ գնալդ:
-Հողագործությամբ եմ զբաղվել:
-Որտե՞ղ էիր, երբ սկսվեց քառօրյա պատերազմը:
-Դիրքերից իջել էի, Մարտակերտում եմ ծառայել:
-Կպատմե՞ս քառօրյա պատերազմից:
-Ապրիլի 2-ին՝ գիշերը ժամը 3-ին, մենք Մալոյան Էդիկի հետ բարձրացել ենք «պոստեր»՝ Քյարամի «պոստը» (խոսքը քառօրյա պատերազմում զոհված Քյարամ Սլոյանի մասին է), գնացել ենք Քյարամենց օգնելու, բայց չենք կարողացել օգնել, որովհետև կրակում էին մեզ վրա: Մի վիրավոր ունեինք՝ աշտարակցի տղա՝ Քյարամենց գյուղից: Դրանից հետո ինձ տարել են Թալիշ, Թալիշի գյուղերում եմ եղել, օգնել եմ՝ ժողովրդին ենք հանել էնտեղից, հետո գնացել եմ Ջաբրայիլ, Ասկերան ու նորից հետ եմ եկել Մարտակերտ: Էլի «պոստ» եմ պահել, շատ դժվար էր ամեն ինչը…
-Ունե՞ս այնտեղից ընկերներ, որոնց հետ մինչև այսօր կապը պահպանում ես:
-Հա, էդ վիրավոր տղան՝ «մինի» վրա ա տրաքել ու խփել են ուսին, մյուն էլ հրամանատարս ա, իր հետ եմ մոտ:
-Ի՞նչ էիր զգում այն պահին, երբ քեզ ասացին, որ մի քանի օրից տուն ես գնալու:
-Ուրախ էի, բայց ցավը էն էր, որ տղերքին մենակ էինք թողում էդ խառը պահին: Դե, ուրախ ես, որ անփորձանք գնում հասնում ես ծնողներիդ էդ կռվից հետո: Մեդալ եմ ստացել ու օգոստոսի 27-ին արձակուրդ եմ եկել 7 օրով:
-Հիմա ինչո՞վ ես զբաղվում:
-Հիմա նորից մտել եմ զորամաս՝ Արարատի Զոդ գյուղում, էլի մեր հայրենքին եմ պաշտպանում:
-Ի՞նչ կփոխանցես այն տղաներին, ովքեր նոր են զորակոչվել բանակ:
-Թող անփորձանք վերադառնան, կռիվ չտեսնեն, գան, հասնեն իրենց ծնողներին, բոլորն էլ ծնող ունեն, բոլորն էլ սպասող ունեն: