Պատերազմից անցել են ամիսներ: Ամիսներ, որոնք փոխեցին հայ ժողովրդի ամբողջ կյանքը: Պատերազմի օրերին մեր միակ հույսը դա աղոթելն էր: Մենք ամեն վայրկյան, ամեն րոպե աղոթում էինք մեր քաջ հերոսների համար։ Ակամայից հիշեցի սեպտեմբերի 27-ի առավոտը, երբ դեռ անկողնուս մեջ էի, լսվում էր հեռուստացույցի բարձր ձայնը, հասկանում էի, որ մի բան այն չէ, և արագ անկողնուցս դուրս թռա՝ իմանալու, թե ինչ է եղել և, տեսնելով ընտանիքիս անդամների թաց աչքերը, սկսեցի հուզված հարցնել.
-Մամ, ի՞նչ է պատահել։
Մայրս ասաց, որ պատերազմ է. Այդ բառից հետո փոխվեց իմ կյանքը։ 44 օր հեռուստացույցի առաջ գամված՝ լսում էինք լուրերը՝ վայր չդնելով հեռախոսը, սպասում էինք մեր զինվորի զանգին գոնե 1 վայրկյանով: Արցունքները աչքերիս կարդում էինք այդ անիծված ցուցակի անունները։
Այդ օրվանից անցան ամիսներ: Ապրում ենք, բայց կիսամարդ դարձած ապրում ենք սևազգեստ մայրերի հետ։ Ճիշտ է, ես սահմանին չունեի եղբայր, չնայած որ բոլորը իմ եղբայրներն են, սակայն երբ կանգնած է սահմանին քո արյունակիցը, դա լրիվ ուրիշ մի ցավ է։
Ամիսներ առաջ բանակ ճանապարհեցինք իմ եղբորը (հորաքրոջս տղային): Ճանապարհում էինք հուզված, թաց աչքերով, հայրենասիրական ոգով: Հիմա, երբ Սյունիքում լարված իրավիճակ է, և եղբայրս կանգնած է Սյունիքի սահմանին, նոր եմ հասկանում, թե ինչ է սահմանին եղբայր ունենալը։
Ես միայն մի բան գիտեմ, որ մի օր մեր երկիրը կրկին դառնալու է «ծովից ծով Հայաստան», և այս պատերազմները էլ երբեք չեն լինի, ու հայ մանկիկը, հայ մայրը, քույրը և ամբողջ հայ ազգը ապրելու է խաղաղ երկնքի տակ։
Ապրում ենք, բայց կիսամարդ դարձած։