Ես կրկին գրում եմ, գրում եմ կարոտով, արցունքներն աչքերիս, ցավով գրում եմ` հիշելով այդ անիծյալ 44 օրերը։
Ներեք մեզ, եթե կարող եք, անմահացաք ժպիտները դեմքներիդ, դուք ընկաք, որ մենք ապրենք։ Խոնարհվում եմ ձեր առաջ։ Թեկուզ պատերազմից անցնեն տարիներ, մեկ է՝ հայ ժողովուրդը իր կյանքում ունի մի մեծ վերք, որի սպին միշտ կմնա։
Ես իմ կյանքում երբեք չեմ ունեցել այնպիսի թիվ, օր, որը երբեք չսիրեմ, բայց պատերազմից հետո ատում եմ 27 թիվը (էլ չեմ ասում սեպտեմբերի 27-ը), որը հայ ժողովրդի կյանքի չսպիացող վերքն է։
Ինչպես ասում են` հերոսներ չեն դառնում, հերոսներ ծնվում են։ Դուք մեր կյանքի հերոսներն եք, դուք ամբողջ հայ ժողովրդի հերոսներն եք։ Երբ խոսում ու գրում եմ ձեր մասին, անկախ իմ կամքից, արցունքներս չեմ կարողանում զսպել։ Սեպտեմբերի 27-ի պատերազմը փոխեց մեզ: Այն երիտասարդ սերունդը, որը երբեք չէր իմացել, թե ինչ է պատերազմը, ուտելիք և տաք հագուստ էր ուղարկում մեր հերոս զինվորներին, որպեսզի գոնե այդ լարված իրավիճակում տղաները իմանային, որ իրենք մենակ չեն, իրենց կողքին ամբողջ հայ ժողովուրդն է կանգնած։ Շոկոլադը, որի վրա մենք աղջիկներս գրում էինք. «Շուտ կգաք, որ տանը չմնանք»։ Մենք այս ամենը անում էինք մեկ բանի համար, որ այդ լարված իրավիճակում մեր զինվորները գոնե մեկ վայրկյանով ժպտան։
Մեր հերոսներ՛, խոնարհվում եմ ձեր առաջ: Ներեցեք մեզ, եթե կարող եք։
