«Կընդունվեմ համալսարան ու կգնամ էս անտեր երկրից»: Քանի ու քանի անգամ եմ լսել ու մտածել իմ անտեր երկրից գնալու մասին: Չէ՛, չեմ գնա: Կամ էլ կգնամ, բայց մի օր կվերադառնամ իմ անտեր երկրում ապրելու…
Չնայած նրան, որ տեր ունի ու անունն էլ ժողովուրդ է, ասում ենք անտեր: Անտեր է , որովհետև ժողովուրդս մաս առ մաս գնում է երկրից ու մի քանի տարի հետո օդանավակայաններս կդատարկվեն… Տերերը գնում են՝ իրենց տիրակալ լինելը մոռանալու պատճառով: Մոռացել են, որովհետև լեզուները ժայռերի նման քարացել են, իսկ ձեռքերն արդեն վաղուց սովորել են հրաման կատարելուն: Ունենք-չունենք` 29,8 հազար կիլոմետր քառակուսի տարածք ունենք ու այստեղից էլ, որ հեռանանք, էլ ինչո՞ւ ենք հայ կոչվում:
Հայը, որ գնա, էլ ո՞վ է թոնրում լավաշ թխելու, այգում ծառ տնկելու, Արարատ բարձրանալու մասին երազելու ու Հայաստանից բողոքելու: Հայաստանում ենք ապրում, դրա համար էլ բողոքում ենք, ու անունը տալիս` մեր ծնկները չեն ծալվում: Հայաստանում ենք ապրում, դրա համար էլ գնում ենք, որ հեռվից սիրենք ու կարոտենք մեր երկիրը:
Մի օր Հայաստան ասելիս ձեռքերս կդողան: Մի օր հայը կհասկանա, որ չի կարող առանց Հայաստանի: Չի կարող այնպես,ինչպես ես չեմ կարող առանց Երևանի մայրամուտի, Արարատի գագաթների, Գյումրու հարյուրամյա տների, Դիլիջանի ծառերի, Սևանի կապույտի ու Վանաձորի անձրևների:
Չեմ գնալու, որովհետև չեմ կարող առանց իմ տերերով լցված անտեր Հայաստանի: