Մտածում էի՝ հեշտ է լինելու ծնողներից, տնից, գյուղից հեռու ապրելը: Կարծես այլ աշխարհ ընկած լինեմ: Եթե նախկինում պատասխանատվության զգացումս այնքան էլ շատ չէր, որովհետև ծնողներիս կողքին էի, հիմա արդեն ես եմ իմ յուրաքանչյուր քայլի համար պատասխանատու:
Նյութերիցս մեկի մեջ գրել էի, որ Երևանը Մարսի վրա չէ, բայց հիմա համոզվում եմ, որ Երևանը միգուցե Մարսի վրա չէ, բայց ես հաստատ Մարսի վրա եմ, ու այնպես է ստացվում, որ Մարսի վրա պատասխանատվությունը պետք է լինի ամենաբարձր կետի վրա: Փորձում եմ հնարավորինս խելացի ու զգույշ լինել, որպեսզի ծնողներս համոզված լինեն, որ իզուր չեն ինձ վստահել ու թողել, որ հեռանամ իրենցից:
Արդեն մեկուկես ամիս է, որ ծնողներիս հետ չեմ ապրում ու հիմա, ամփոփելով այսքան ժամանակը, հասկանում եմ, թե ինչքան եմ փոխվել ու դարձել ավելի զգոն: Փաստորեն, ստացվում է այնպես, որ յուրաքանչյուր մարդ պետք է հասկանա ու գնահատի իր կարողություններն ու կարողանա ճիշտ որոշումներ կայացնել:
Հետ դառնալով անցյալ՝ տեսնում եմ, թե ինչքան տարբերություններ կան իմ «ես»-երի միջև: Մենակ ապրելը, ծնողներից հեռու լինելն ու ինքնուրույն գործելն օգնեցին ինձ հասուն մտածելակերպ ձեռք բերել ու աշխարհին նայել իրական աչքերով: Հիմա պետք է ուղղակի համակերպվել ու մտածել ապագայի մասին:
Հ. Գ. Քիչ մնաց աշնանային արձակուրդներին: Կարոտել եմ գյուղը…