Խոստովանություն

«Ես շատ եմ սիրում նրան: Նրա աչքերը, մազերը… Ես ամեն օր նրան տեսնում եմ: Նա մեր դասարանից է: Եթե նա դասի չի գալիս, ես գիշերը չեմ քնում: Ամեն օր նրա հետ խոսում եմ: Ես միշտ նրան զանգում եմ, հարցնում տարբեր բաներ: Նա էլ ինձ է զանգում: Մենք խոսում ենք, իսկ երբ չեմ խոսում նրա հետ, գիշերը չեմ քնում: Նա մեր դասարանի գեղեցկուհին է…»:

Այս ամենը ես կարդացի Դավիթի տետրում, որը նա ոչ մեկին ցույց չի տալիս, բայց ինձ ցույց տվեց: Արտագրել էր Կարոյի օրագրից:

Մուշեղ Բաղդասարյան, 12տ., 2002թ.

***

Հիմնավոր պատճառ

Եղբորս կնունքի օրը, ես ու իմ կնքահոր աղջիկը՝ Ծովոն, գնացինք Այրուձի: Բոլորը գիտեին, որ նա իմ քույրն է:

Մի օր հանկարծ ինձ մոտեցան մի քանի տղաներ ու սկսեցին երկար-բարակ խոսել.

-Ախպեր ջան, մեր ընկերը լացում ա,- ես անտարբեր շարունակեցի իմ ձիու բաշը սանրել:

-Ի՞նչ անեմ:

-Ո՞նց, բա չգիտե՞ս, սիրահարվել է քրոջդ, արի, մի բան արա՝ թող քույրդ հետը ընկերություն անի:

-Հա, եղավ, մի բան կանեմ,- ես մտքումս ծիծաղեցի. «Թողեք՝ էս ձիուն մաքրեմ»:

Քիչ անց եկավ Ծովոն:

-Դավ, իմացա՞ր, Արմանը ինձ է սիրահարվել:

-Ա՜, դուք էլ, ձեր սերն էլ, ի՞նչ ա սիրահարվել: Թողեք՝ էս խեղճ ձիուն մաքրեմ, էլի:

Գնացի Արմանի տնակը, տեսնեմ՝ իսկապես, պառկած լաց է լինում: Շատ բարկացա նրա վրա, բա մա՞րդ էլ այսօրն ընկնի: Ես գիտեմ, Ծովոն նրան երբեք էլ չի սիրի: Ընդհանրապես, նա հիմա միայն խաղալ է սիրում: Ասացի Արմանին այդ մասին, իսկ նա ավելի ուժեղ սկսեց լաց լինել: Ստիպված ծեծկռտվեցինք: Հիմա թող իսկականից լաց լինի:

Դավիթ Մարտիրոսյան, 11տ., 2002թ.

***

Ճակատագրական սխալ

Դպրոցական կյանքը նման է գյուղական առօրյայի: Դպրոցում, երբ ինչ-որ դասարանում մի բան է պատահում, մյուս օրն ամբողջ դպրոցը քննարկում է այդ հարցը: Ինչպես գյուղում, այնպես էլ դպրոցում, ուրիշ դասարաններից այցելության են գալիս աղջիկները և սկսում բամբասել տղաներից: Իսկ մի փոքր բանն ուռճացնում, ճոխացնում են և սիրո պատմություն սարքում:

Օրինակ, մի անգամ ես մի կողմ տարա մեր դասարանի աղջիկներից մեկին, որպեսզի մի բան պարզեմ: Իսկ կողքի դասարանում արդեն քննարկում էին մեր ապագա կյանքը: Քիչ հետո ես մտա դասարան:

-Արա, Դավ, քանի անգամ եմ ասել՝ Քնարիկը իմ ընկերուհին է,- ես դեռ չէի հասցրել պատասխանել, երբ Հարութը մոտեցավ:

-Հը՞, Դավ, ո՞նց աղջիկ է:

-Ո՞վ:

-Քնարիկը:

-Այ տղա, ես ի՞նչ գործ ունեմ Քնարիկի հետ:

-Բա ինչու՞ էիր իրեն մի կողմ տարել,- մի խոսքով դեռ չպատասխանած, հասկացա, որ դասարանցիները ինձ ամուսնացրել են Քնարիկի հետ: Սակայն ես ընդամենն ուզում էի դասի տեղն իմանալ: Իսկ մի քանի օր հետո իմ դասղեկն ասաց.

- Այ տղա, չլինեմ- չիմանամ, այդ աղջկան մի բան ասես:

-Ու՞մ:

-Քնարիկին:

Ես նյարդայնացած բղավեցի, որ զզվում եմ նրանից: Դասղեկս զարմացած լռեց, իսկ ես մտածեցի, որ այսքանով կվերջանա այդ պատմությունը: Սակայն դա դեռ սկիզբն էր:

Ամեն օր երեխաներն ինձ տարօրինակ հարցեր էին տալիս և հետաքրքրվում, թե վերջիվերջո, երբ են գալու մեր հարսանիքին: Մի խոսքով, այդ ամենը մինչև այսօր էլ շարունակվում է: Իսկ մեր դպրոցում, նույնիսկ դասարանում, այդպիսի այնքան պատմություններ են եղել, որ մի հաստափոր գիրք կլցնի:

Դավիթ Բաբայան, 13տ., 2002թ.

***

Անժամանակ զրույց

-Դուք արդեն յոթերորդ դասարանում եք, ձեր սիրահարվելու ժամանակն է,- ասում է դասղեկը,- ի՞նչ եք ծիծաղում, Արմինե և Էլլա:

-Ըմմ, չենք ծիծաղում,- մզմզալով ասացի ես:

-Էլլ,- կամաց ասաց Արմինեն,- արդեն հոգնեցրեց, 5-րդ դասարանից նույնն է ասում, բա 8-ում ի՞նչ է ասելու:

Այդպես անցավ աշխատանքի դասը: Ռուսերենի ժամ է: Բացում եմ գիրքս… Էլի սիրո մասին:

Դասը պատմեցինք: Հետո էլ ուսուցչուհին սկսեց խոսել.

-Օյ, ձեր սիրահարվելու ժամանակը եկել է…

-Օֆ,- սա դաս է՞, թե՞ ինչ,-փնչացրի ես:

Երևի դասի կեսը խոսեց սիրո մասին: Ես արդեն ձանձրույթից գլուխս դրել էի սեղանին և քիչ էր մնում՝ քնեի, բայց…

Ուսուցչուհին, չգիտեմ ինչու, հանկարծ սկսեց ինձ գովել, և ես թարմացա, գլուխս բարձրացրեցի և տեսա, որ բոլորն ինձ են նայում:

Լավ էր:

Էհ, չգիտեմ՝ ինչու այսքանը գրեցի: Երևի նրա համար, որ ասեմ, որ մեր դասարանցիները դեռ իսկական երեխաներ են: Ոչ ոք դեռ սիրահարված չէ, և բոլորը ձանձրանում են, երբ ուսուցիչները սիրո մասին են խոսում:

Այնպես, որ… Սպասեք:

Էլեոնորա Հարությունյան, 13տ., 2002թ.

***

Կրկնվող պատմություն

-Սաք, ի՞նչ կա:

-Էհ, Գոռ: Էնքան բան կա պատմելու:

-Ի՞նչ:

-Այստեղ չէ: Ուրիշ տեղ: Գաղտնի:

Սարգիսը հանդիսավոր լռեց և հետո ասաց.

-Նորից:

-Հը՞:

-Էհ, դե, Գոռ, նորից: Սիրահարվել եմ:

-Ու՞մ:

-Մի սիրուն, բոյով, շեկ մազերով:

-Յախք,- ընդհատեց Մուշը:

-Այ, Մուշ, դու, օրինակ, այդպես ես ասում, չէ՞, իսկ ես սիրահարվել եմ:

-Երկու օր հետո կփոշմանես, էլի:

-Չէ, Գոռ, այս անգամ իսկականից եմ սիրահարվել: Մնացածները անկապ, հենց էնպես, իսկ հիմա, օ՜հ:

-Ի՞նչը՝ օհ:

-Է-հ, Գոռ, դու դեռ երեխա ես: Իսկ ես… Ես, երևի, նրա հետ կամուսնանամ: Առանց նրա իմ կյանքն իմաստ չունի:

Այս խոսքերը Սարգիսը կրկնեց ամբողջ օրը:

Հաջորդ օրը նա ինձ կրկին զանգահարեց.

-Գոռ, ասացի՞՝ սիրահարվել եմ:

-Հա, երեկ ասացիր:

-Չէ, նորից: Այս անգամ այդ աղջկա քրոջը: Գոռ, չես պատկերացնում՝ բոյով, շեկ, կանաչ աչքերով: Ես նրա հետ, այ, հաստատ կամուսնանամ: Առանց նրա կյանք չունեմ….

Գոռ Բաղդասարյան, 14տ., 2002թ.

***

Հիասթափություն

-Լիլ,- ասացի ես,- արի գնանք դիսկոտեկա:

-Լավ, է, Արամ, հավես չկա:

-Լավ էլի, Լիլ:

-Լավ, համոզեցիր:

Գնացինք երկրորդ փողոց, երեխաները լույսերը վառել էին: Սպասում էին մեզ: Մագնիտոֆոնը միացրեցինք` պարեցինք: Մեկ էլ տեսա, որ Լիլիթը պարում է Ժորիկի հետ: Ես հիասթափվեցի Լիլիթից և էլ ոչ ոքի չեմ սիրում:

Արամ Աբրահամյան, 12տ., 2002թ.

***

Որտե՞ղ է Նանեն

Մանկապարտեզում մի աղջիկ կար, անունը՝ Նանե: Ամբողջ օրը նրան կոնֆետ էի տանում, իսկ նա իմ կոնֆետն ուտում էր և գնում ուրիշի կողքին նստում: Ինքը գիրք էր բերում, ես էլ էի տանում, որ իրեն նմանվեմ: Հետո անգլերենի խմբակի գնաց, ես էլ գնացի, որ կողքին նստեմ: Հիմա էլ մանկապարտեզ չեմ գնում: Նանեին ուրիշ դպրոց տարան, ինձ՝ ուրիշ: Էլ նրան չեմ տեսնում: Տեսնես հիմա ի՞նչ է անում:

Հովնան Բաղդասարյան, 7տ., 2002թ.

***

Ներիր ինձ

Սիրելի իմ գիրք, ես քեզ խոստանում եմ, որ երբեք էլ քեզ վրա չեմ գրելու: Խնդրում եմ, ներիր ինձ, որ այսքան ժամանակ գրել եմ վրադ:

Ծովինար Տալյան, 8տ., 1999թ.